पुणे

माझीया मना, बोलणा असा ...
असा कसा तू, तुझा रंग कसा ?
कोणता आकार, वेश कसा,
माझीया मना बोलणा असा. . . !

रंग भक्तिचा, आकार मूर्तीचा,
मूर्त, अमूर्त, निर्गुण, कि निराकार.
साधा, भोळा, कि कपटी सैतान,
आध्यत्मिक मी असा.
मग तुझा रंग कसा … ?

माझीया मना बोलणा असा. . . !

माझा रंग प्रेमाचा …. असा,
तिच्यासाठी हसणारा, रडणारा,
झुरणारा, मरणारा, अन मारणारा ही,
बिलगणारा, कवटाळणारा,
मदमस्त होऊन तिला मंदधुंद करणारा,
…. असा प्रेमळ 'मी'.
मग तेव्हा तू कसा … ?

माझीया मना बोलणा असा. . . !

उदास, भकास, मलिन मी,
तुसडा, भगवा अन उजाड मी,

पुर्वी ग्रामीण भागात दसर्‍याचा एकुण थाट मोठा असायचा,त्यातही कर्नाटक सीमा लगत असणार्‍या आपल्या राज्यातील गावात तर दसरा जोरात साजरा केलेला बघायला मिळायचा, त्या दिवशी सगळा गाव गोळा व्हायचा, आम्हा मुलांना आकर्षण म्हणजे वर्षातुन एकदाच बघायला मिळणार्‍या त्या बंदुकीच्या फैरी,मग ते सोनं लुटणं,साध्या आपट्याच्या पानासाठी होणारी गर्दी,चेंगरा-चेंगरी. त्या गर्दीत आम्हा मुलांना एखादा आपट्याची फांदी मिळाली कि खरं सोनं मिळाल्याचा आनंद व्हायचा.बहुतेक वेळा पानेच मिळाली.
दरवर्षी दसर्‍याला आम्हा मुलांकडुन मग गावातील सगळी ८-१० मंदीरे आणि ओळखीच्या १०० एक घरात जाऊन हे सोनं (फ्री मध्ये) वाटलं जायचं.

संगीत …. राग, आलाप, चढ उतार, ताल, सूर, मात्रा, वेळा, वाद्य, या सगळ्या सोबत प्रचंड साधना, प्रचंड
रियाज, स्व:तचं भान विसरून सात स्वरामध्ये विलीन व्हायचं. स्वत: चा आवाज स्वत: मधून काढायचा. समोरच्याला जाणवला पाहिजे. त्याच्या मनाशी गुंज घातली पाहिजे. त्यात भ्रमारच गुंजारव आलं. फुलपाखराच नाजूक प्रेम आलं. नदीचं शांत घनदाट वनातलं अल्लड खळखळणं ही आलं, खोल दरी आली. प्रचंड पर्वताची विशालता आली. समुद्राचा प्रचंड आक्रोश आला.एका गळयातून ऐवढे आवाज.

पाप-पुण्य, सुख दुःख, या माणसाच्या त्याच्या स्वत:च्या कल्पना आहेत.त्याच्या स्वत: च्या वलयाभोवती फिरत असतात. तो स्वत: आपल्या परिवेशाशी निगडीत व टिकून राहण्यासाठी झगडत असतो. स्वतःचा समाज, परिसर यातच गुरफूटून जातो. त्यातून विलग होऊन त्याच्यावर स्वार होऊन कधी विचार करत नाही. आपलं पृथ्वी नामक ग्रहावर माणूस या जमातीत येण्याचं कारण शोधत नाही.

संध्याकाळच्या छाया प्रकाशात दूरवर पक्ष्यांचा खेळ चालू होता. बराच वेळ तो खेळ पाहताना एक गोष्ट लक्षात आली, पंखाची फार वेळ हालचाल करून थांबल्यास संथ थोडावेळ फिरायचं आणि परत पंखात भरारी घेऊन उडायचं. फार छोटी आणि साधी घटना … बरेच कंगोरे निघतात. "दिवसभरच्या घाई - गडबडीतील कामातून थोडावेळ आराम …. परत थोडावेळ काम …"
पण विसरलेली एक गोष्ट, आयुष्य हा हि एक दिवसच. एकदा एखादी वेळ गेली की कुठे परत येते, आजच्या दिवसाची सकाळ परत कधी येणार. सकाळ, दुपार, संध्याकाळ. रात्र कधी कळलीच नाही. अगदी मृत्यू सारखीच. मृत्यू, मरण - रात्रीसारख - अंधारमय -काळोखाच.

एक संध्याकाळ, हुरहूर लावणारी,
काहूर माजवणारी.

एक संध्याकाळ, दिव्यातले तेल पळवणारी,
वात विझवणारी.

एक संध्याकाळ, पिलांना जवळ बोलावणारी,
पाखराचे पंख कापणारी.

एक संध्याकाळ, गंभिर, उदास, केविलवाणी, रडवणारी,
विदारक, केविलवाणी हसणारी.

एक संध्याकाळ, तुझं - माझं भांडण लावणारी,
दोघांना कायमचं विलग करणारी.

एक संध्याकाळ, मला अंतर्मुख करणारी, फसवणारी,
विलग होऊन बसणारी.

एक संध्याकाळ, दिसणारी - न दिसणारी,