मुंबई

Fakemytrip by Mukund

म्हणजे (काही खरे काही खोटे)

वाट..की रस्ता

अगदी असाच वैताग आला होता मला..तुमच्यासारखाच. घरातून बाहेर पडलं की जो रस्ता आहे त्याच्या डावीकडे गेलो की पुढे एका देवळाजवळ तो संपतो.उजवीकडे गेलो तर स्टेशनकडे किंवा हायवेकडे असे पर्याय आहेत पण येऊन जाऊन कसेही जा..परत घराकडे याल. पुणे, नाशिक, सिल्वासा...त्याच दिशा..तेच रस्ते.. तीच वळणे.पार कंटाळा आला होता त्याच त्याच रस्त्याने पुन्हा पुन्हा जाऊन.अगदी चक्रात अडकल्यासारखे झाले होते.

असाच बाहेर पडलो आणि चक्क लोकलने माथेरान गाठले...आणि हा रस्ता "वाटेत" भेटला.

"मी धामापूर तलाव बोलतोय'' लघुपटाचे मुंबई आणि पुण्यात पहिल्यांदा सादरीकरण:

शांत अशा रम्य ठिकाणी, निरव शांतता असलेले, एका नदीकिनारी त्या शांत पाण्यात दगड फेकला त्यातून निर्माण झाल्या जल-लहरी.

शांत अशा एका घरात, पाळण्यात शांतपणे झोपलेले बाळ बाहेर एक चार चाकीवाहन भरधाव गेली त्या मोटार गाडीच्या आवाजाने बाळ दचकून रडू लागल्याने निर्माण झाल्या आर्त-लहरी.

शांत अशा एका मंदिरात, गण व गुरुशांत पणे ध्यानस्थ बसलेले अचानक मंदिरात प्रवेशलेले भक्ताने, जोरात घंटा वाजून निर्माण झाल्या नाद-लहरी .

शांत अशा एका शाळेत, विद्यार्थी-विद्यार्थिनी गुरुजीचे व्याख्यान ऐकताना अचानक एक वरात जाताना गीत जोराने वाजवत त्यातून निर्माण झाल्या गीत-लहरी .

तुम्ही या जगात काही पण करू शकता बस तुम्हाला त्या गोष्टी बद्दल विचार करता आला पाहिजे आणि ती गोष्ट रोज जगता आली पाहिजे,
त्या दिवसा साठी जगा ज्या दिवशी तुमचे सर्व स्वप्ने पूर्ण होतील आणि त्या दिवशी तुमच्या चेहऱ्यावर जगातली सर्वात जबरदस्त Smile असेल
मेहनत केल्यावर जी Smile येती ना त्यापूढे तर पूर्ण जगाची सुंदरता पण कमी पडते बर का !

बेधुंद वारा
संतत जलधारा

भिजूनी चिंब
न्याहळी प्रतिबिंब

सुखद हा गारवा
हातात तुझा हात हवा

झुगारून सारी बंधने
उमगती अबोल स्पंदने

झिरपता केसातून ओहोळ
उठवती आठवणींचे मोहोळ

थेंब थेंब अलगद झेलता
विसरवी साऱ्या जगाला

खरच पावसा किती ही तुझी हुकूमत
स्वप्नांनी फुलवी रित्या मनाचा आसमंत

.......घाबरून मी अर्धवट फुटलेली कवटी उचलून प्रथम वार्ड रोबच्या खणात टाकली. तिचा भुसा कसातरी गोळा करून वार्डरोबच्या बाजूच्या खणात फेकला. दरवाज्या उघडला दारात ताई उभ्या‍ . मी पटकन टाईम पाहिला साडेदहा होत होते. आत येत ताई म्हणाल्या , " टाईम बघू नका. दीपा आत्ताच झोपायला गेल्ये." ताई आता साडीमध्ये होत्या. त्या आत शिरल्या. एकूणच सर्व वातावरण पाहून म्हणाल्या, " काय शोधाशोध चालल्ये . तुम्हा पीएचडी वाल्यांची नजर सारखी काही ना काही तरी शोधत असते. " असं म्हणून त्यांनी दरवाज्या लावला. माझी छाती धडकली. आता ही बाई काय करते असा भाव माझ्या तोंडावर असावा .