ती जोडते..
#बंध प्रेमाचे
ट्रेन फलटावर आली प्राची दिनेशला म्हणाली -
" चल, येते. काळजी घे."
" हो. तूही काळजी घे स्वतःची." तिला मिठीत घेत दिनेश म्हणाला. त्याचा चेहरा उतरला होता.
प्राचीने बॅग उचलली, आणि वळून ती निघाली. ट्रेनमध्ये चढल्यावर तिने दिनेशकडे बघून हात केला. दिनेशनेही चोरट्या नजरेने आजूबाजूला बघून तिला Flying kiss दिला. तशी प्राचीनं लाजून नाजूकसं स्मित करीत मान डोलावली. ट्रेन निघाली. एक दीर्घ नि:श्वास सोडून संथ पावलं टाकत दिनेश परत निघाला.
•••••
(अंमली या कादंबरीच्या पुनर्लेखनाचा हा प्रयत्न, यात मुख्य कथानक तेच असेल, पण बाकी सगळी नावे आणि प्रसंग बदलतील.
या कादंबरीचा भाग आठवड्यातून दोनदा, म्हणजे शनिवारी आणि बुधवारी रात्री ७.३० वाजता प्रसिद्ध होईल.)
याआधीचा भाग - https://www.maayboli.com/node/83591
केदारनाथ मंदीरात एका भाविकाने दिलेल्या रत्नजडीत सोन्यातून मंदीराच्या भिंतींना सोन्याचा पत्रा लावण्याचे काम झाले होते. मंदीर आतून बाहेरून सोन्याचे केले होते.
पण चमत्कार झाला आहे. गर्भगृहातील ४० किलो सोन्याचे पितळ झाले. सोन्याचे रूपांतर पितळेत का झाले याचे कारण कळले नाही.
देवाची ही नाराजी आहे का ? देव रागावले आहेत का ?
रागावले असतील तर कशामुळे ?
काही वर्षांपूर्वी देवाच्या रागावण्याने प्रचंड प्रलय आला होता. भूकंपात हानी झाली होती.
त्यापाठोपाठ त्या ही पेक्षा भयानक ही घटना आहे.
त्यामुळे भीतीचे वातावरण आहे.
॥ श्री सद्गुरोपनिषद ॥
ॐ पूर्णमदः पूर्णमिदं पूर्णात्पूर्णमुदच्यते । पूर्णस्य पूर्णमादाय पूर्णमेवावशिष्यते |
ॐ शांति: शांति: शांति: ||
ॐ नमस्ते भगवन् श्री सद्गुरुदेव, दत्तात्रेयाय नमोनम: | 1 |
त्वम् ब्रह्ममयोऽसि | त्वम् आनंदमयोऽसि | त्वम् विज्ञानमयोऽसि | त्वम् सत्यमयोऽसि |
त्वम् शांतिमयोऽसि | त्वम् प्रेममयोऽसि |
त्वम् निराकार निरालंब निर्विकल्प निर्विषय निरंजन निरंकुश निरंतर निराशय निरामय निर्धूतकल्मषोऽसि | 2 |
तिरुपती बालाजी हे आमचे माहेरकडून कुलदैवत. आईला घेउन जायचे होते पण तिची हालचाल कमी झाल्याने ते काही जमले नाही. तिरुपतीला जायची इच्छा व्यक्त केल्यानंतर काहीच महिन्यात ती गेल्याने ते शल्य मनातच राहिले. आपण असे किती ओळखतो आपल्या पालकांना. प्रत्यक्ष नजर भेट झाली नाही तरी वेंकटेश बालाजी हे दैवत कायमच मनात वास्तव्य करून असते. तिरुमलाचा राजा, विश्वकर्ता. ह्या मंदिरावर नॅशनल जिऑग्रोफिक्स ने केलेली डॉक्युमेंटरी बघितली आहे.
कुठे बरं येउन पडले आहे मी? किती शांत, प्रसन्न जागा आहे ही. ना कलकल, ना गोंगाट. सहजच वृत्ती अंतर्मुख होउन ध्यानपरायण व्हाव्या अशी जागा. कालच तर मी झोपले होते. म्हणजे मी अजुनही स्वप्नकोषात आहे की काय! समोर उत्तुंग पर्वतरांगा आणि बर्फशिखरे दिसत असुनही आपल्याला थंडी कशी वाजत नाही?
समोरुन कोणी येत आहे असे वाटते. यांना विचारतां येइल बहुतेक. अरे अरे पण हे काय तीन हात, शिंगे, हातात त्रिशूळ, द्विपाद, मानवसदृश कोण आहे हा? आणि त्याच्याबरोबर ही तरुण मुलगी? पळावं का इथून ! अहो आश्चर्य यांनी ओळखले माझे विचार आणि वायुवेगाने येउन पोचलेही. आता आलिया भोगासी असावे सादर.
झाली असतील एक २५-२७ वर्षं. ही गोष्ट आहे माझ्या अध्यात्मिक साहित्य वाचनाच्या श्रीगणेशाची.
दिसायला ठिकाठाक आहे, खरं तर सौम्यच आहे. म्हणजे आपल्याला पत्ता लागला नसता हिच्या अंगच्या एकाहून एक अर्क गुणांचा, पण महा छिनाल आहे ही कवटाळिण. दामाजीच्या धनाची अभिलाषा म्हणु नका की महाराचे सोंग धारण केलेली कंगालवृत्ती पाहू नका. नरहरी सोनार तर त्याच्या सोन्याकरताही वेडावली ही आणि शंकर बनली.
