ललित

परवा सहज गप्पा मारता मारता मी म्हटलं, ‘‘काय गंमत आहे पाहा! फर्ग्युसनच्या घरातून मी बाहेर पडले त्याला पंचवीस वर्षं होऊन गेली. मी कधी परत त्या घरात गेलेले नाही. जगभर कुठे कुठे माझी ‘घरं’ होती. तरीही अजून स्वप्नात ‘माझं घर’ म्हणून तेच येतं!’’ त्यावर चटकन बाबा म्हणाले, ‘‘हो, माझ्याही स्वप्नात तेच ‘माझं घर’ म्हणून दिसतं!’’

आज सकाळी तुमचं डेथ सर्टिफिकेट आणण्यासाठी महानगरपालिकेच्या कार्यालयात गेलो होतो. हातातली कागदपत्रं छोट्या खिडकीतून आत सारल्यावर आतला कारकून मला म्हणाला, “कुठे जाळणार?” मी भांबावून जाऊन गप्पच राहिलो, तसा तो म्हणाला, ”बॉडी कुठे नेणारे जाळायला? वैकुंठातच ना?”

काही केल्या घरामध्ये ब्लेड सापडत नव्हतं. मी आधी बेसिनच्या वरचं कपाट उघडलं. मग कपड्यांचे कप्पे शोधले, स्वयंपाकघर शोधलं. घरामध्ये ब्लेड नव्हतंच. पण माझा चडफडाट झाला नाही. घरामध्ये ब्लेड नसणं स्वाभाविकच होतं, कारण धारदार पात्याचं चकाकणारं ब्लेड आपण हल्ली कशाला वापरतो? दाढी करताना सेफ्टी रेझर्स वापरतात, ज्यामुळे त्वचेला इजा पोहोचत नाही. हरकत नाही. मी चपला चढवल्या आणि लिफ्टमधून एकेक मजला पार होताना बघत खाली जायला लागलो. मी त्या दिवशी निळी शॉर्ट आणि काळा टी-शर्ट घातला होता हे मला उगीचच लक्षात आहे.

आपल्याला वाटत असतं की, आपण रोजचं जगणं अगदी आरामात जगतोय. खातोय. पितोय. हिंडतोय. काम करतोय. एकटे किंवा कुणासोबत. आणि वरती आकाशामध्ये तो ढग येऊन थांबलेला कळतही नाही आपल्याला.

असंच वाटत असतं की, आकाश तर अगदी निरभ्र आहे वरती. कारण खरं म्हणजे गेले अनेक दिवस आपण वर पाहिलेलंच नसतं. पण एकदा कधीतरी नजर वर जाते आणि सगळा मामला लक्षात येतो. आपण प्रेमात पडलो आहोत. पहिल्यांदाच किंवा पुन्हा एकदा.

मला इथे सिंगापुरमधे येऊन तब्बल २० वर्ष पुर्ण झालीत. ३० वर्षाचा पुर्ण होता होता इथे आलो तो इथे इतके वर्ष होतील असे तेंव्हा जराही वाटले नव्हते. अगदी माझ्या पहिल्याच दिवशी मी भुकेजल्या पोटी अन्न शोधायला बाहेर पडलो आणि समोर दोन मोठी कावसे उलटी टांगलेली होती आणि त्यांच्या तोंडातून काळेकुट्ट लाल लाल भडक रक्त वाहत होते.

मी सध्या थ्री कप्स् ऑफ टी हे पुस्तक वाचत आहे .. साधारण ७०% एव्हढं वाचून झालं आहे .. आतापर्यंत पुस्तक खूप खूप एन्जॉय केलं .. अजूनही करतेच आहे पण काल-परवापासून जो भाग वाचत आहे तो वाचून थोडं उद्विग्न झाल्यासारखं वाटलं म्हणून हा प्रपंच ..

गणपतीपुळ्यामध्ये दर्शन घेऊन परत निघाले. येताना आपल्या जुन्या कॉलेजवरून जाता यावं आणि जरा वेगळा रस्ता म्हणून माझ्या घराला जवळ पडणारा निवळीचा हायवे न पकडता चाफ़्याकडून शिरगांवला जाणारा रस्ता पकडला. मे महिन्यातली दुपारची टळटळीत वेळ. खरंतर मे महिना म्हणजे आमच्या गावाकडे पूर्वी आंबे काजू फ़णसाचा आणि त्याचबरोबर चाकरमान्यांच्या पाहुणचाराचा महिना. पण हल्ली हाच महिना “टूरीस्ट सीझन” असतो. कुठून कुठून लोकं “कोकण फ़िरायला” म्हणून येतात. इथल्या समुद्राची, निसर्गाची आणि माशांची अप्रूपाने स्तुती करतात. स्थानिक बापडे त्यांची निव्वळ मजा बघत असतात. त्यांना या कशाचं काहीही कौतुक नसतंच.

परवा अंधार पडायच्या वेळी मी चाफ्याच्या अगदी जवळून गेलो आणि घाबरुन एकदम बाजूला झालो. काळीकुट्ट, निमुळती आणि चकाकणारी चाफ्याची शेंग ओळखण्या अगोदर मला तिची एकदम भिती वाटली. तुम्हाला सर्वप्रथम भितीच वाटेल! नंतर मी थोडे बळ एकवटून एक एक कण पुढे सरकत जवळ जाऊन पाहिले तर ती चाफ्याची शेंग होती. चाफ्याची फांदी तोडून जमिनीत टोचली की महिनाभरात तिला पागोरे फुटतात. चाफ्याच्या बिया असतात हे माझ्या गावी देखील नव्हते. खरे तर मला असे वाटते बहुतेक झाडी ही फांदीपासूनच नवा जन्म घेतात. आमच्या घरी आणि बाजूला तगरीची झाडे आम्ही असेच लावायचो.

काही तरी (च) लिहीले होते. जाऊ दे झाले.
- धन्यवाद.

भारतात कलम ३७७अंतर्गत 'अनैसर्गिक' लैंगिक संबंध बेकायदेशीर आहेत. भारतीय कायद्यानुसार समलिंगी संबंध ठेवणंही अर्थातच बेकायदेशीर आहे. इंग्रजांनी एकोणिसाव्या शतकात लिहिलेला, दोन सज्ञान व्यक्तींच्या खाजगी आयुष्यात ढवळाढवळ करणारा, त्यांना गुन्हेगार ठरवणारा हा कायदा भारतात पाळला जातो.