ललित

जीवनात... (इथे पुलंची माफी मागतो! आपलं कसलं जीवन? आपलं तर फुसकं जगणं! वगैरे मान्य करतो. पण तरीही 'आपला तो बाब्या' ची साथ घेऊन आमच्या जगण्यासाठी आजचा दिवस तेवढा जीवन हा शब्द वापरून घेतो.. )

जीवनातलं मित्रांचं स्थान शब्दातीत आहे. खासकरून शाळाकॉलेजच्या निमित्ताने वसतीगृहामधे राहिलेल्यांच्या बाबतीत तर हे विशेष खरं म्हणता येईल. आईवडिलांच्या मते ज्या गोष्टी आपण करू नये असं त्यांना वाटतं, पण त्या वयात आपल्याला मात्र त्याच कराव्याश्या वाटू लागतात, त्या गोष्टींसाठी मित्रच आपली साथ देतात. पण भर पावसात गाडीवर फिरल्यामुळे जर आजारी पडलो तर डॉक्टरकडेदेखिल हेच घेऊन जातात...

पूर्वप्रकाशित: http://nandinidesai.blogspot.in/2013/05/blog-post.html

भूषण इनामदार हे नाव तीन वर्षांपूर्वी कधीतरी फेसबुकावर वाचलं होतं. कुठल्या तरी पानावर आईस्क्रीमचा एक अफलातून फोटो होता आणि त्या फोटोखाली ’स्टायलिंग - भूषण इनामदार’ असं लिहिलं होतं. इतकं उत्तम फूड स्टायलिंग करणारं कोणी पुण्यात असेल, याची त्यावेळी कल्पना नव्हती. फोटोखाली दिलेल्या नंबरावर मग त्याला एसएमएस पाठवल्याचं आठवतं. पुढे पाचसहा महिन्यांनी फूड स्टायलिंगबद्दल एखादा लेख लिहावा, असं डोक्यात आलं आणि भूषणची आठवण झाली. भूषणला भेटलो. त्याच्याबरोबर त्याच्या तीनचार शूटना गेलो. तो काम कसा करतो, हे पाहिलं. शूट सुरू असताना त्याची प्रचंड धावपळ सुरू होती.

माझ्या ब्लॉगवर चार एक वर्षांपूर्वी लिहीलेली पोस्ट... फार रँडम आठवणी आहेत.

गायत्रीच्या ब्लॉगवर असं लक्षात राहीलेले/आनंदाचे क्षण असे पोस्ट पाहीले.. म्हटलं आपणही करावी यादी! फक्त आनंदाचेच असे नाहीत, लक्षात राहीलेले.. बघू किती आहेत असे क्षण!

२०१२ च्या उपक्रमच्या दिवाळी अंकात प्रसिद्ध झालेला माझा लेखः http://diwali.upakram.org/node/191

ओध्येमठाची निर्मिती आणि मराठी बाण

'मराठीमध्ये काही राम राहिलेला नाही' असे बरेचदा ऐकायला मिळते. मराठीचा प्रसार व्हायला हवा, मराठी जिवंत रहायला हवी वगैरे पण. हा जीव वेगवेगळे लोक मराठीत वेगवेगळ्या प्रकारे ओतू पाहतात. मराठी बाण्याची गरज का आहे, याबद्दल मतभेद आहेत. पण ती गरज आहे यावर मराठी न वापरणार्‍या लोकांचे सोडून इतरांचे एकमत आहे. आमच्या मते, मराठीकडे होतकरूंना आकर्षित करण्याकरता कसरती वापरायला हव्या (अर्थात शाब्दिक). शब्दखेळच नव्हे तर आवश्यकता भासल्यास (आणि ती आहेच) शब्दच्छलही योजावा.

मुलीच्या शाळेतल्या स्नेहसंम्मेलनात शिवाजीच्या आयुष्यातील ठळक घटना दाखवणार आहेत. त्यात प्रत्येक इयत्तेतल्या मुलांनी शिवाजीच्या आयुष्यातला काही भाग रंगमंचावर सादर करायचा, अशी संकल्पना आहे. त्याकरता रंगमंचावर मांडण्यासाठी बाईंनी एक घर करून द्याल का असे विचारले. आणि शाळेतले शिक्षक विचारतायत म्हटल्यावर काय विचारतायत ते मेंदूत घुसायच्या आधीच मानेनं 'हो हो' केलं.

आणि हे घर बनवलं. (म्हणजे ते हे असं बनलंय..)

साहित्य:

पुठ्ठे :
७२ सेमी x ४८ सेमी (रंग पांढरा, नग दोन)
३६ सेमी x २४ सेमी (रंग पांढरा, नग दोन)
तळाशी ठेवायला एक खाका पुठ्ठा

बराक ओबामाला प्रत्यक्षात बघायची खूप दिवसांपासूनची इच्छा आहे. नुसतं लांबून नाही तर जवळून बघायची संधी अचानक चालून आली.

नर्मदे ऽऽ हर हर - पुस्तक परिचय

नर्मदे त्वं महाभागा सर्वपापहरी भव|
त्वदप्सु या शिला: सर्वा: शिवकल्पा भवन्तु ता:||

"लहानपण देगा देवा" हे बरेचदा मोठं झाल्यावरच समजतं. लहानपणी मात्र नावडत्या विषयांचा अभ्यास, आवडत्या मित्रांचं शाळा सोडून जाणं, आवडत्या विषयाचा खूप अभ्यास केल्यानंतरही थोडक्यासाठी पहिला नंबर हुकणं, एक ना अनेक त्रास! सगळं नकोसं होऊन जातं. आठवी-नववीमधे गेल्यावर मोठं झाल्यासारखं वाटतंही, पण 'लहानपणी थोडं बरं होतं नाही का' असंही वाटू लागतं. दहावीबद्दल तर 'नो-कमेंट्स!' सायकलवर टांग मारून घर ते क्लास ते शाळा आणि नंतर घर ते क्लास ते कॉलेज(ज्यु) अशी तंगडतोड सुरु होते, तेव्हा कायनेटिक किंवा स्प्लेंडर्स वरुन जाणारी कॉलेजची पोरं भारी वाटू लागतात. त्यांच्या आयुष्यातला आराम खुणावु लागतो.