मी रहाते त्या सोसायटीतील दोन मोठ्ठी वाढलेली झाडे, काही लोक तोडताना दिसले. नंतर समजले, मालकांनी स्वतःच दोन मोठ्ठी वाढलेली व त्यांच्याच बंगल्याच्या मागच्या आवारात लावलेली झाडे काढून घेतली. माझ्या माहीतीप्रमाणे स्वतः लावलेली झाडे देखील काढावयास मज्जाव आहे. इथे राजेरोस झाडे कापतायत. मला ह्याबाबतीतले रुल्स काय आहेत ते जाणून घ्यायची इच्छा आहे. कोणास माहीती आहे काय?
उघड नयन शुष्क तुझे, धास्तावली धरा प्रभो
आज साक्ष लोक तिन्ही, असशी निद्रिस्त तू
तांडव तू करशी असे हतप्राय सकल विश्व हे
स्तब्ध तो भास्कर नभी, का जाहला संतप्त तू
विकासाचा डाव मांडता निसर्ग आम्ही भरडला
सुटला संयम, तुटले नाते, हाहाकार इथे माजला
अपराध काय झाला ? पुसती ते नेत्र रुद्ध आता
कोसळले आभाळ शिरावर, आनंदे मृत्यु नाचला
घडले अक्षम्य किती, गुन्हे जरी माणसाकडूनी
का सुटला रे नकळत, असा तोल तुझा अनंता
किं परमावधी तुझ्या ही, प्रभो सहनशीलतेची?
का सुटले संतुलन निसर्गाचे, कोपले दैव आता
संपले अस्तित्व, श्वासही उडाले हलकेच अंबरी
मोकळ्या दाही दिशा, अन सैरभैर झाले पक्षी
या घरात रहायला आल्यापासून सकाळी उठून लिविंग रुममध्ये आलं की समोरच सुर्योदय दिसतो मला. रोजचे नवे विभ्रम! कधी कधी खूप मनोरम देखावा असेल तर फोटोही काढले जातात. आताशा म्हणजे गेल्या वर्षीपासून व्हॉट्सअ‍ॅम्प ग्रुपवर 'गुड मॉर्निंग'च्या मेसेज बरोबर रोज सुर्याचाही फोटो टाकण्याची सवयच झाली आहे. ग्रुपवरची मंडळीही वाट बघत असतातच.
माझ्या या घरात हिवाळ्यात सूर्य नेमका समोरच उगवतो. अर्थात मुंबईचा हिवाळा तो! उन्हं चांगलीच तापतात कधी कधी. उन्हाळ्यात मात्र सूर्य एक वळण घेतो आणि उन्हाळ्याची सकाळ बर्‍यापैकी सुसह्य करतो.
'चांदोबा' मासिकातील चित्रे फारच भन्नाट असायची. एक अदभूत जग होतं ते. वेगळ्याच प्रकारचे पेहराव, दागिने, चेहर्‍याची ठेवण असलेली पात्रं त्या चित्रांतून दिसत. त्याचबरोबर देवादिकांनी घातलेले मोठ्ठे आणि विविध प्रकारचे फुलांचे हार असत. चित्रातल्या बायका भरपूर गजरे माळलेल्या दिसत. चांदोबातील या चित्रांवर दाक्षिणात्य ठसा होता.
तेच ते 'चांदोबा'तले हार माटुंग्याच्या बाजारात बघायला मिळतात. अतिशय आकर्षक आणि नक्षीदार रचना केलेले हे हार बघून त्या कलाकारांचं कौतुकच वाटतं. काही हार तर खास दाक्षिणात्य स्टाईलचे - हे भलेमोठ्ठे. माणसापेक्षाही जास्त उंचीचे.
आशीर्वचन - वृक्षराजाचे !!
खाली दोन वेगवेगळ्या लेखकांचे लिखाण उद्धृत केले आहे.
१] अ हर्मिट इन द हिमालयाज - लेखक मि. पॉल ब्रंटन - / मराठी अनुवाद - हिमालय नि एक तपस्वी - अनुवादक - श्री. गणेश नी. पुरंदरे - पान क्र. २१६ -२१९
ही हिरवी हिरवी झाडे
हे निळेजांभळे डोंगर
या गोजिरवाण्या वेली
अविरत पक्षांचा वावर
वारा भिरभिरला तेथे
गवताची होते थरथर
कुरणातून नकळत येते
ती साद कुणाची आहे....ही बाग कुणाची आहे
डोकवला हळूच दिनकर
जागवून डोंगरमाथे
घरघरले धरतीवरती
तांबूस पिठाचे जाते
पसरून कोवळी किरणे
नभ रंगून उत्कट होते
सावलीस गहिवरलेल्या
जरतार उन्हाची आहे...ही बाग कुणाची आहे
रविबिंब सरकले खाली
अवनीवर संध्या आली
कुंकूम भाळावर छोटे
नववस्त्र तनावर ल्याली
रांगोळी पाण्यावरही
किरणांची अवचित झाली
क्षितिजावर लुकलुकणारी
फ़ुलवात कुणाची आहे...ही बाग कुणाची आहे
निजताच रवी घरट्याशी
चंदेरी दिसते अंबर
लेखन काढले आहे. लेखन काढले आहे. लेखन काढले आहे. लेखन काढले आहे.
आस ही मूर्त झाली
ऋतू आगळा हा ऋतू सावळा हा
ऋतू पावसाळी कसा साजिरा हा
भले थोरले मेघ हे वर्षताती
जळा निर्मळाते बहू ओतताती
घनाकार होता असे अंतराळी
रवीने पहा त्यागिली ते झळाळी
कसा वायु तो शीत कोंडे उराशी
नवा श्वास घेते धरित्री जराशी
नवे थेंबुटे देत संजीवनी का
नवा साज लेती वनी वल्लरी का
मनाला तशी येतसे ही उभारी
नव्या अंकुरे आस ही मूर्त झाली
