गझल

भाकरी …।

वाढल्या ढे-या तयांना का न रुचते भाकरी
कष्टणा-या झोपड्यांचे पोट भरते भाकरी

लेक मागे लागलेला पुरणपोळी दे मला
आसवे लपवून आई गोड करते भाकरी

दोन भावांच्या मध्ये ही फुट पडली का अशी
कोप-यामध्ये चुलीवर बाल्य स्मरते भाकरी

ध्यान नाही जेवण्याचे वेळ झाला हा किती
वाट पाही घरधन्याची हाय ! झुरते भाकरी

पोट लावी हे कराया चोर नाही तो खरा
दोष सारा हा भुकेचा रडत म्हणते भाकरी

टाकुनीया माजलेल्या भव्य ह्या खानावळी
पोट भरताना भुकेले तृप्त हसते भाकरी

कविता क्षीरसागर

ओझे झाले …

ही फरफट आयुष्याची बघण्याचे ओझे झाले
रुसुनीया नशिबावरती जगण्याचे ओझे झाले

पण कितिदा गमवायाचे स्वत्वाला माझ्या मी
या मानी -हदया आता हरण्याचे ओझे झाले

जा दुस-या कोणा सांगा ह्या बाता स्त्रीमुक्तीच्या
या मुद्दयांवर पुरुषांच्या फसण्याचे ओझे झाले

बघ उडुनी गेले अत्तर घमघमतो अजुनी फाया
तो गेल्यावरही मागे उरण्याचे ओझे झाले

का शिवरायांच्या नावे तलवारी उठती अजुनी
ह्या इतिहासाच्या पोथ्या जपण्याचे ओझे झाले

पुष्पक धाडा हो त्यांना स्वर्गाची उघडा दारे
ह्या पृथ्वीला संतांच्या असण्याचे ओझे झाले

वाटा …

ओळखीच्या कशा तिच्या वाटा ?
काय स्वप्नांत पाहिल्या वाटा ?

भास त्याचा उगाच का झाला ?
शोध घेऊन परतल्या वाटा

का पुन्हा मी तुझ्याच दाराशी
हाय ! वाटाच विसरल्या वाटा

बहर सारे जळून गेले रे
मग वसंतात टाळल्या वाटा

का अशी सैरभैर होशी तू ?
या कशाने ग पुसटल्या वाटा ?

हा प्रवासी पसंत नाही तर
बदलल्या पाहिजेत ह्या वाटा

कविता क्षीरसागर

ध्येय …

संधी अशी दिली तू हे भागधेय माझे
आता गगन जरासे विस्तारतेय माझे

मायेत गुंतलेल्या या शृंखला मणाच्या
एकत्र राहतो हे छकुले न श्रेय माझे

वेडी तहान लागे या पोळल्या मनाला
विरहात सांडलेले अश्रूच पेय माझे

नशिबात मरण नाही पदरात पोर आहे
मोठी तिला कराया जगणेच ध्येय माझे

काही विशेष नाही गझलेत गुंफलेले
जगण्यातलेच काही मी मांडतेय माझे

कविता क्षीरसागर

गझल हा प्रकार मला नवा आहे ,प्रयत्न करतेय , येथील दिग्गजांनी कृपया सांभाळून घ्यावे

भान …

बाहेरुनी पहाता सारेच छान आहे
काटे न दाखवावे रानास भान आहे

वास्तूत कोंडलेले दु:खी अनाथ टाहो
मोकाट वासनांचे शापीत दान आहे

ना ऐकती कुणाचे बडवेच माजलेले
त्यांच्याविना विठूचे अडते दुकान आहे

नाचून पाय थकले, गाऊन ओठ सुकले
आयुष्य का तरीही बेसूर तान आहे

अर्ध्यात हात सुटला कळ काळजात रुतली
दाबून दु:ख सारे जगण्यात शान आहे

कविता क्षीरसागर

वाट पाहणे अवघड झाले
काठ शोधणे अवघड झाले

डोळ्यांमधले सत्व हरवले
सुख भोगणे अवघड झाले

कान झाकूनी गाव झोपले
हाक पोचणे अवघड झाले

मंदिर मशीद फोडून आलो
भीक मोजणे अवघड झाले

आयुष्याने कर्ज काढले
प्राण सोडणे अवघड झाले

- रोहित कुलकर्णी

मुग्ध एकांत, किती शांत प्रहर रात्रीचे
उलगडूयात, मऊसूत पदर रात्रीचे

दिवसभर सूर्य रुबाबात किती वावरतो
झेलतो चंद्र मुक्यानेच कहर रात्रीचे

सौख्य, ऐश्वर्य, बडेजाव मिरविते दिवसा
केवढे भग्न, किती नग्न शहर रात्रीचे

वेदना रोज, करे संग नव्या देहाशी
पाळते मात्र तिचे पाप ... उदर रात्रीचे

दिवस काढून फणा ताठ डसे गात्रांना
आतल्या आत भिनत जात जहर... रात्रीचे

वीज कापूर, शशी ज्योत, तबक तार्‍यांचे
मेघ चौरंग, धुके धूप, मखर रात्रीचे

मिलिंद छत्रे

नाटक वाटू नये

थुंकली थुंकी पुन्हा पुन्हा, उगीच चाटू नये
नाटक सुद्धा असेच वठव की, नाटक वाटू नये

लाख उमटू दे देहावरती, आपुलकीची चरे
पण इवलेसे काळीज माझे, तितुके फाटू नये

नकोस दाखवू दिव्य धबधबे, अत्तरवर्णी झरे
मी मागत नाही फार परंतु; पाझर आटू नये

वरून सांत्वन, आतून चिमटा; नाद तुझा वेगळा
जाणीव इतकी तरी असू दे, मैतर बाटू नये

सपाट टक्कल चमचमी माझे, लोभसवाणे जरी
संधी मिळाली म्हणून त्यावर, पोळी लाटू नये

पिकल्या फळांनी लदबदलेले, रान जरी मोकळे
हवे तेवढे भरपूर खावे, फुटवे छाटू नये

सगे-सोबती गाळून घे तू, 'अभय' घप्प मनाने
बिनकाम्यांची अवतीभावती, गर्दी दाटू नये

मी जगतो त्या आयुष्याची मजाच न्यारी
सावजही मी, मीच बाण अन् मीच शिकारी

रोज मनाच्या खिडकीवरती टकटक करतो
देह जणू हा सिग्नलवरचा कुणी भिकारी

फुटो पाहिजे तितक्या वाटा ह्या रस्त्याला
नेतीलच त्या फक्त तुझ्या अन् तुझ्याच दारी

तो आला, पोहला, पोचला पैलतिरावर
केव्हाचा अदमास घेत मी उभा किनारी

अर्ध्या रात्री जो रस्ता अंगावर येतो
अंग चोरुनी बसला असतो तोच दुपारी

अपुल्यामध्ये सेतू येईलही बांधता
पसार कोठे झाल्या पण मौनाच्या खारी

सूर्य, चंद्र, तार्‍यांची येते दया मला तर
कैद्यांना येइल का घेता कधी भरारी?

शब्दांच्या काही पारंब्या मनात रुजल्या
अर्थ कोणते बघू तरी घेतात उभारी

माझ्या वरचढ माझी दुनिया
सदान्कदा बुडलेली दुनिया

खोलखोल जाताना आपण
भासत जाते गहिरी दुनिया

मात्र बुडबुडे आपण काही
बसू न देते खाली दुनिया

कुणी लटकले दुनियेला तर
कोणाला जड झाली दुनिया

दुनियेसाठी नसते कोणी
नसते कोणासाठी दुनिया

एक ग्रहण लागून कधीचे
हरवणार तर नाही दुनिया

दगडाच्या हातातुन अपुल्या
सुटो न ही काचेची दुनिया

समीर चव्हाण