गेलो सांभाळत माझा म्हणुनी मी ज्याला त्याला
सोबत माझ्या अन्य कुणी कुत्रा सोडुन ना आला
काळ भिण्यातच वैऱ्याला का आयुष्याचा गेला
वार कसा मम मित्राचा सहजच पाठीवर झाला
असते माया अपुल्याजवळी तोवर सच्ची नाती
दिसती पक्षी सोडुन जाता वठलेल्या वृक्षाला
परगावाहुन परताया करता थोडा आळस मी
अश्रू पाझर तव नयनी अवकाळी वर्षावाला
पाहुन दु:खा पाझरती ढग माझ्या डोळ्यामधले
दुष्काळाला बघुन दया वाटावी आकाशाला ..
.
का असे? नशिबास पुसणे, आपल्या हातात नाही,
एकही रेषा बदलणे, आपल्या हातात नाही...
जवळ येणे, दूर जाणे, हात हातातून सुटता,
त्याक्षणी सारे विसरणे, आपल्या हातात नाही...
मी तुझा झालो कधी, जाणतो कळलेच नाही,
शपथ! झाले ते न घडणे, आपल्या हातात नाही...
अंतरीचे मळभ होते दूर; तू येता नभावर,
पण खुले अवकाश मिळणे, आपल्या हातात नाही...
शहरभर एकांत जे शोधीत फिरते मोकळ्याने,
मन सुने; बंदिस्त करणे, आपल्या हातात नाही...
-हर्षल (५/२/१६ - स. १०.४५)
टोचत होते झोप अनावर का स्वप्नांचे भाले
शरणागत मी अंथरुणावर जागे होणे झाले
गप्प बसा म्हटले मी होते माझ्या जरि शब्दांना
मौनातुनही बोलत अश्रू नयनातून निघाले
मंत्र तंत्र नवसातुनही पदरी नाही काही
बाबाची होताच कृपा ती जन्मास जुळे आले
एकी दाखवता दु:खांनी कवटाळत मज देही
घाबरुनी का माझ्यापासुन सुख ते दूर पळाले
झाल्या भरुनी झोळ्या त्यांच्या माझ्याही दानाने
मागितल्यावर दान कधी मी चक्क नकार मिळाले ..
.
बोलतो मी जास्त जेव्हा चुप बसवती का मला
गप्प असतो मात्र तेव्हा बोल म्हणती का मला
वाटते ना कायद्याची आजही भीती कुणा
लाच देता काम होते ते हुडकती का मला
ओळखीचे चांगले ते समजुनी मी भेटता
विसरुनी उपकार माझे दूर करती का मला
सांगतो सर्वास माझी जात मी माणूसकी
घेउनी बाजूस कानी परत पुसती का मला
चार येती कौतुकाचे शब्द कानी ऐकण्या
दोन डोळे मत्सराचे हाय दिसती का मला ..
.
पर्याय आज नाही फुलण्याशिवाय आता
फुलणार ना फुले ही काट्याशिवाय आता
आश्वासनास देण्या नेता सरावलेला
मतदार राहतो का भुलल्याशिवाय आता
होता अनोळखी पण नात्यातला निघाला
राहील काय येथे घुसल्याशिवाय आता
पेशा विदूषकाचा पाठीस लागलेला
उरली व्यथा न दुसरी हसण्याशिवाय आता
हुजरेगिरीत सारे आयुष्य काढलेले
होते न काम काही झुकल्याशिवाय आता ..
.
बरे झाले ...
नव्याने भाग्य रेखू ... दैव देणे विसरले तर
कुणी काही करू शकते मनाने ठरवले तर
खुशाली पत्र केव्हाचे उराशी घट्ट धरले
खुळी अजुनी कशी रडते ... कितीही हसवले तर
सुईचे शस्त्रही होते, सुईने सांधता येते
कसा करशील वापर हृदय माझे उसवले तर
कुठे अन्याय होता .. फक्त बघतो, भ्याड आम्ही
लढू शकणार कैसे, हेच हृदयी ठसवले तर ?
बरे झाले मनाला घट्ट करणे जमत आहे
तरी पण व्हायचा तो त्रास होतो .. फसवले तर
मनाचा कौल मोठा, जात नाही, धर्म नाही
नका आणू मधे कोणी गणपती बसवले तर
कविता क्षीरसागर
अंधार हा ….
युगांचा साचला अंधार हा
घृणेने गोठला अंधार हा
नसे ना का मला माझे कुणी
उराशी कवळला अंधार हा
कशाला माळले तू चांदणे
तुझ्यावर भाळला अंधार हा
नको लाजू प्रिये दे ओठ दे
बरे की लाभला अंधार हा
सरावाने नजर मरतेच ना
तरी का लाजला अंधार हा
पुन्हा झाले रिकामे घर , तसे
छळाया लागला अंधार हा
सुरांनी एवढे केले खुळे
निळासा भासला अंधार हा
उगा नावे कुणी ठेवू नका
खरे तर चांगला अंधार हा
कविता क्षीरसागर
ओळख नसता माना हलवत बघुनी हसती काही
ओळख असता टाळत नजरा उलटे फिरती काही
उगवत मातीतून बिजाला आनंदाला भरते
शेवट अपुला अंती माती का घाबरती काही
प्रयत्नांती ईश्वरप्राप्ती माहित हे सर्वांना
देवावर नवसावर श्रद्धा ठेवुन फसती काही
रस्त्यावरुनी पुष्प गुलाबी विकुनी जगती काही
अंथरुणावर स्वप्न गुलाबी बघतच मरती काही
कलियुग आहे कोणालाही कोठे कृष्ण न भेटे
दु:शासन का जागोजागी मिरवत दिसती काही ..
.
फणा ....
उपटला प्रश्न हा मी तणासारखा
जन्म का रे दिला सरपणासारखा
का तुझा माजला रे अहम् मानवा
जाण विश्वात या तू कणासारखा
तिष्ठते मी किती , वेळ तू पाळ ना
का असा वागतो साजणा सारखा
वाटते नेहमी शरण यावे तुला
आडवा येतसे मीपणा सारखा
तोडले बंध अन् हायसे वाटले
पाळते दिवस तो मी सणासारखा
तत्व जी पाळली … तोडली जर कधी
उकळतो जीव हा आधणासारखा
दंशते जीभ ही गरळ ओके अशी
छाट ना ... काढते ती फणा सारखा
कविता क्षीरसागर
