गझल

मानायचो मी ज्यास माझा आरसा
पारा उडाला नेमका त्याचा कसा?

चिरकाल टिकणारे असे तू दु:ख दे
नाही मला दुसर्‍या कशाची लालसा

केले जरी हे विश्व पादाक्रांत मी
नाही कुठेही उमटवू शकलो ठसा

दगडास आपण ह्याचसाठी पूजतो
उरला कुठे आहे स्वतःवर भरवसा

आलो तुझ्या दारी भिकार्‍या ‌सारखा
काळोख मी, तू दे मला चांदणपसा

झोपेल हे मन शांतचित्ताने अता
होणार आहे राज्य त्याचे खालसा

मौनातुनी संवाद चाले आपला
वाती-दिव्याचा चालतो अगदी तसा

स्वागत असे तू संकटांचे कर जसे
फुलपाखरांना फूल म्हणते या... बसा

तू पाहिले वळूनी, मी थंड-गार झाले
तू चार वार केले, मी पार ठार झाले...

आवार ना कुठेही लाचार भावनांना....
केला विचार मी ही, पृथ्वीस भार झाले....

शोधू कुठे कशाला, माणूस सोबतीला???
माझ्यात गाव आहे, मी सावकार झाले....

झाला पगार नाही, कामे किती करावी???
सोडून नोकरी ती मी ही पसार झाले....

-मधुरा कुलकर्णी.

संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित
संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित
संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित
संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित

*--------------------------------*
सगळे कसे अताशा.............
*--------------------------------*
सगळे कसे अताशा, छान चालले होते
जखमांना काळाचे, मलम लावले होते !
*
सूर जुळले नसतील, ताल बरोबर होता
मुखड्यातून तू मजला, सहज गाळले होते !
*
पेल्यातुन घेतो पण, नशा तसली नाही
घोट-घोट नजरेचे, व्यसन लागले होते !
*
भुतकाळाचा बटवा, उघडून बसलो असता
कप्प्यात सा-या अश्रू, सहज दाटले होते?
*
कट्टी करून जेंहा, दूर आपण झालो
गप्प रहायाचे मी, वचन पाळले होते.
*
-डॉ अशोक

आता सुरू नव्याने...
(तरही गझल- एक प्रयत्न)

वाटेत वाटले ना, पूरे प्रयास झाला
आता सुरू नव्याने माझा प्रवास झाला

त्यांचेच बाण होते, त्यांचीच सांत्वने ही
तो श्रीहरी असावा, तो का हताश झाला?

स्वप्नात काल माझ्या, येऊन ती म्हणाली
"पाहून आपल्याला, चंद्रास त्रास झाला !"

सारे खरे असावे, की ते मिथ्याच होते?
ओठावरी मधाचा, भुंग्यास भास झाला !

हा डाव आज तू ही, खेळून घे "अशोका"
हारून तू म्हणावे, हा ही झकास झाला !
-अशोक
(मतल्यातली दुसरी ओळ: श्री सारंग भणगे यांचे सौजन्याने)

संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित
संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित
संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित
संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित

आहे खरा इथे मी संसार थाटलेला
थोडा हवाहवासा पण पंख छाटलेला

वाईट वाटते का माझी न राहिले मी?
प्रत्येक जण इथे जर नात्यात वाटलेला

अव्यक्त भावनांची दाटी बरीच झाली
जो आज व्यक्त झाला तो भाव बाटलेला

लिंपून घेतले मी नाही कुठे तडा ही
हा भास आत सारा होताच फाटलेला

उजळून दीप सारे गेला कुणी मनाचे
विझलाच तो, अता हा अंधार दाटलेला

जौ़क प्रामुख्याने ओळखला जातो एकतर गा़लिबचा प्रतिस्पर्धी म्हणून किंवा बहाद्दुरशाह जफ़र आणि दाग़ देहलवीचा उस्ताद म्हणून. ह्याचे मुख्य कारण जौ़कचे मोठेपण ठरवण्यासाठी त्याचे उपलब्ध असलेले अत्यल्प साहित्यः शे-दीडशे गझला, काही कसीदे-मसनवी, आणि फुटकर. त्याचे बहुतांश साहित्य दुर्देवाने गदरमध्ये जळून खाक झाले. जौ़कचा एक विद्यार्थी आजा़द ह्याच्या म्हणण्यानुसार जौ़कची ५०० शेरांची एक अपूर्ण मसनवी (दीर्घकाव्य) गदर मध्ये नष्ट झाली. ह्यावरून जौ़कच्या कामाची कल्पना येते. जौ़कचे बहुचर्चित किस्से जौ़कला जनमानसात टिकवून आहे असे म्हणणे कदाचित अतिशयोक्तिचे होईल. मात्र त्यात तथ्य नाही असेही नाही.

थांबलो येथे परी हा अंत नाही
धावलो नाही, तरीही खंत नाही

ही नव्हे मंजूर सीमा मांडलेली
मी अजूनी बांधलेली भिंत नाही

पांथिका माझ्या किनारी ना विसावा
लाटही अद्याप येथे शांत नाही

नित्य येऊ दे चिता येथे स्मशानी
लाकडांना कोणताही पंथ नाही

हे रुढीच्या पालकांनो, चालते व्हा
त्रास सारे भोगण्या मी संत नाही

तू तुझी नाती नको सांधू नव्याने
मी कधीही मांडला आकांत नाही

- रोहित कुलकर्णी

चीन विश्वासपात्र नाही

सारे जुनेच आहे, काही नवीन नाही
विश्वासपात्र उरला तो मात्र चीन नाही

उत्तुंग झेप घे पण दमणे नको कधीही
सांभाळण्यास बाळा वरती जमीन नाही

समजू नका कुणीही त्याला गरीब निर्धन
झाले अजून त्याचे पावित्र्य दीन नाही

आहे जरी घमंडी, उद्धट ज़रा जरासा
पण तो तुझ्याप्रमाणे, मित्रा कमीन नाही

"खावू लुटून मेवा" हे ब्रीद शासकांचे
क्लुप्ती जमेच ना ते सत्ताधुरीन नाही

तोडीस तोड उत्तर जमले बघा मलाही
आता पुढील चर्चा मुद्देविहीन नाही