संशोधन/अभ्यास

ग्रंथपरिचय- औषधं उतारे आणि आशीर्वाद

आभाळाला एक भोक पडलेलं. मगरी आणि सुसरी, पांढऱ्या मानेचे करकोचे, heartbreak झालेले बोके, चिकट गोगलगाया, आत्मा हरवलेल्या काया, कुत्र्यासारख्या पडत होत्या अंगावर! हे एकदा घडलेलं नव्हतं; सतत घडत राहिलेलं. भोकाची त्रिज्या कमी-जास्त आणि पडणारे प्राणी चित्र-विचित्र, इतकाच काय तो फरक. मी चुकीच्या जागी बसलोय किंवा बसवलो गेलोय अशी भिती तोंडावर सतत बाळगलेली. बाळगलेली बरी म्हणजे शंकेला वाव उरत नाही. कपाळावरचा घाम पुसला आणि प्लॅटफॉर्मवर उभ्या फळ्यावरती रेघोट्या मारणाऱ्या पाठीकडे पाहिलं.

हाँगकाँगमधील मायबोलीकर

हाँगकाँगमध्ये कुणी मायबोलीकर आहेत का? तिथे आरोग्य व्यवस्था कशी आहे? डॉक्टरला किती पगार मिळतो ? जीवनमान कसे असते?

"अरे तुझ्यासारख्या विद्यार्थ्याचा हा विषय नाही" हे वाक्य प्रोफेसर महाशय इंग्रजीत म्हणाले आणि निराश व्हायला तयार असलेला मी त्यांच्या केबीनमधुन बाहेर पडलो. पीएचडीसाठी गाईड मिळणं दुरापस्त झालं होतं. बाकी सर्वांना गाईड मिळाले होते. माझ्या बाबतीत माझी अवस्था मीच अवघड करुन ठेवली होती. मला ज्या विषयात संशोधन करायचं होतं तो विषय बदलण्याची तर सोडाच पण त्यात कसलीच तडजोड करण्याची इच्छा नव्हती. इथे तर गाईडच आपल्या आवडीची विषय सुचवण्याचा प्रयत्न करताना दिसत होते. आधी एकदा अतिशय नावजलेल्या प्रोफेसरच्या हाताखाली काम करायला मिळावे म्हणुन आवडत्या विषयाला काहीशी मुरड घालण्याचा गाढवपणा हातुन घडला होता.

आजकाल इंग्रजी भाषा आवश्यक झाली आहे. आपल्याला आवडो वा नावडो, कधीतरी कुठेतरी असं वाटुनच जातं की आता इंग्रजीवरही प्रभुत्व हवच. आपापल्या क्षेत्रांत आवश्यक असणारे संभाषण, प्रेझेंटेशन्स वगैरे फारशी जड जात नाही. ती सवयीने जमायला लागतात, पण आपल्या क्षेत्राच्या बाहेर विचार करणे, बोलणे, वाचणे, लिहिणे फारसं जमत नाही. असं नाही की इंग्रजी बोलताच येत नाही, पण वेळेवर नेमके शब्द आठवत नाही किंवा काय बोलावं, ते सुचत नाही. कित्येकदा इतर लोकं धडाधड सिडने शेल्डॉन {माझ्या काळातली} वगैरे कादंबरी लेखकांची नावे घेतात, तेंव्हा वाटते की अरे, आपण काहीच वाचत नाही की काय?

वर्ष ३रे: दिवस २६वा

ओनामा

शेवटी एकदाची आमची दुक्कल मुक्कामाच्या ठिकाणी पोचली. मी आणि माझी सखी. काम माझं. ती सोबतीला. कारण माझ्यापेक्षा ती अनुभवी म्हणून. सकाळी पाचची एस्टी पकडलेली. झोप काढावी असं खरंतर डोक्यात होतं पण दोघींच्या धावपळीच्या वेळापत्रकातून बरेच महिन्यांनी निवांत मोकळा वेळ मिळालेला तेव्हा प्रवासभर अखंड टकळी सुरू होती - इतके दिवसांच्या साठलेल्या गप्पा, गॉसिप, पुस्तकं अन् काय. शिवाय माझ्यासाठी सगळ्यात मोठ्ठी एक्साइटमेन्ट म्हणजे माझ्या संशोधनाच्या फील्डवर्कचा ओनामा.

सिरींजमध्ये दडलेला मृत्यू!

26 डिसेंबर 2004:

विपश्यना, या विषयावर अनेकदा हा आनंददायी अनुभव आहे, इतकच वाचल्या गेलं. पण एकदा तरी विपश्यना शिबिराला गेलं पाहिजे, असाही सल्ला बर्‍याच लोकांनी दिला आहे. त्या अनुषंगाने मला काही प्रश्न पडले आहेत.

१. ह्या शिबिराला वेगवेगळ्या केंद्रात (उपकेंद्रात) काही फरक आहे का? असल्यास कोणता.
२. या शिबिरात शिकवल्या जाणार्‍या ध्यान-पद्धती बाहेर सांगू नये, असे वाचले होते, ते बरोबर आहे का? असल्यास त्याचे काय कारण असावे?
३. या शिबिरासाठी काही पुर्वतयारी असावी का? असल्यास कोणती ? उदा. काही विशेष कपडे, जसे योगासनांसाठी वापरतात तसे, वगैरे...