राधा

*शीर्षक :- मी अन तू.........*

तुझ्यातला मी
माझ्यातली तू
कृष्णा मी
अन राधा तू

भाळली मला
भाळलो तुला
दोन जीवांचा
एकजीव झाला

नभातला चंद्र
नभात इंद्रधनू
भासते मला
अप्सरा जणू

कोमल काया
तुझ्या यौवनाची
वीज चमकावी
माझ्या स्पर्शाची

हरवून गेलो
तुझ्यात मी
गुंतलो इतका
तुझ्यात मी

अदाकारी तुझ्या
लाजण्यातली
वेगळीच जादू
तुझ्या असण्यातली

साथ अशी दे
सखे मला तू
एकाच जन्मात
सात जन्म तू

गहिरे गोकुळ 2

***बराच विलंब झाला ना?पहिला भाग लिहून. राधा कृष्ण यांच्याविषयी लिहिताना खूप शब्द येतात.त्यांना मांडताना फार गाळण उडते.
आता नाही उशीर करणार....***

**तर पुढे

**राधा: कान्हा , खूप निवांत गप्पा मारायच्या आहेत तुझ्याशी. अर्जुनाला जे ज्ञान दिलंस म्हणजे तसं ऐकून आहे मी द ग्रेट भगवद्गीता...
कान्हा काय आहे रे ही भगवद्गीता? तुझं आणि अर्जुनाचं नातं हे किती सॉरटेड आहे. सखा म्हणतो तो तुला आणि तू मारलेली पार्थ ही हाक, साऊंडस सो रेस्पेक्टबल!!!

गम्मत आहे ना माधवा, आपलं नातं मात्र किती किती वेगवेगळ्या आयामातून पाहिलं गेलाय ,कान्हा.....समजत नाही....

कृष्ण होऊन गेला त्याला हजारो वर्षे झाली. पण अनेक विचार धारा, परंपरा शिकवणुकी, कथा यातून कृष्ण आपल्यातच आहे.

गहिरे गोकुळ हा राधाकृष्ण संवाद कल्पून एक नाट्यमालिका लिहिते आहे. यातील कल्पित राधाकृष्ण संवाद आताच्या भाषिक शैलीला समोर ठेवून लिहिला आहे. राधा आणि कृष्ण हे आधुनिक युगात येऊन जुन्या घटनांचा आणि नवीन घटनांचा चर्चा रूप आढावा घेत आहेत अशी कल्पना आहे.

खालील नाट्यरुप हे केवळ एक विचारमंथन आणि मनोरंजन पर लेखन आहे.

गहिरे गोकुळ....भाग 1

राधा: अरे थांब थांब...थांब रे किती धावशील...कलियुग आलंय...मी आजही तशीच अर्धवट...ही इथेच बसलेय...वाट बघत..

बाधा
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
संध्याकाळची वेळ . गोकुळात तरुण आणि अवखळ गोपींचा खेळ रंगात आला होता . त्या झोके खेळत होत्या . फेर धरत होत्या आणि गाणीही म्हणत होत्या . मनभावन श्रावणऋतु होता ना .
राधा मात्र सख्यांची नजर चुकवून पळाली . तिला आता यमुनाकाठ गाठायचा होता .

अंधारलेलं होतं आकाश एव्हाना,
अगदी त्याच्या ह्रदयासारखं नि
त्याच जुन्या विशाल उंबराखाली,
अजूनही तशीच तेवत होती ती,
नाजूक थरथरत्या पणतीसारखी ;
त्याच्या विशाल ह्रदयाचा ठाव घेत...

कित्येक पर्णं अशी गळून गेली
निसटत्या काळाची साक्ष देत ;
पण ती तशीच राहिलीय थांबून,
त्याच्या वाटेकडे नजर लावून,
कधीतरी परतेलच तो पुन्हा,
तिला एकदा ह्रदयाशी धरण्यास,
या भाबड्या निरागस आशेला
तिच्याच अश्रूंनी ताजंतवानं करत!

आहे अजूनही मी
पाहित वाट राधे
डोळ्यात बोचते मज
माझेच रूप आधे

बोल मज "हे मुरारी
राधा तुझीच सारी"
भेटावयास ये मज
तोडू नकोस वादे
डोळ्यात बोचते मज
माझेच रूप आधे

मी शाम-रंग माझा
तू पुष्पगुच्छ साजा
बिलगून गंध दे मज
इतकेच शब्द साधे
डोळ्यात बोचते मज
माझेच रूप आधे

वाटे तुला ना काही
श्रीकृष्ण वाट पाही
गोपी असूच दे मग
रुसवा कशास मागे
डोळ्यात बोचुदे मज
माझेच रूप आधे

©-जोतिराम

कृष्ण सावळा तो राधेचा कुठे हरवला तरी
व्याकुळलेली दिसे बावरी फिरते यमुनातीरी

सूर कुठे पाव्याचा घुमतो कान देऊनी उभी
झुळझुळणारा वारा वाहे नादावून ती खुळी

चमकून बघता अाभाळीचा मेघ शामवर्णी
कान्हा कान्हा शब्द विराले निश्चळ ती रमणी

मेघ थबकला माथ्यावरती राधा फुटली ऊरी
अलगद सुटता भान तयाचे बरसे वरचेवरी

चिंब भिजूनिया कृष्णप्रेमिका अंतरात श्रीहरी
जळ यमुनेचे कृतार्थतेने लोळे चरणांवरी

सख्या रंग तुझा सावळा
श्रावणी बरसे घन-नीळा
जीव आसुसला हरी-दर्शना
पावा वाजव रे कान्हा

केशर उधळीत आला भास्कर
सात अश्वान्च्या रथी स्वार
सोनसळी मोहरली वसुंधरा
कमल पुष्प मुक्त करी भ्रमरा

वाट पाहते यमुनातीरी
कधी येणार श्रीहरी
उन्हं आली डोईवरी
गोपी निघाल्या बाज़ारी

अशी जायची नाही मी घरी
घट झाला जड कटेवरी
करू नको उशीर आतातरी
पावा वाजव रे श्रीहरी

चुगल्या क़री पैन्जण
मौन धरे ना कांकण
जमल्या सख्या गौळण
पूसे, कुठे तुझा साजण

आल्या सावल्या दाटून
आला ग चंद्रमा नभी
थकली असेल वाट पाहून
आई दारातच उभी

निजले ग रान-फूल
घरी परतल्या गाई
सख्या घालीतो चांद-हूल

(मुकुल शिवपुत्र यांची "तारुवा गिनत गिनत"ही चिज एेकताना जे वाटत गेलं ते असं...)

आणि ती ही रात्र आठवते सख्या...
तुझा निरोप आला अन सारी दुपार संध्याकाळची वाट बघण्यात गेली. तू येणार...काय करू, काय नकोहोऊन गेलं.तुझ्या येण्याला साजरं करण्यासाठी किती सोसा सोसाने सारे सजवले, सजले... सजणेच जणु साजण होऊन आले!

अन दुपारची तलखी संपून मनातली गोड हुरहूर अंगभर, अंगणभर पसरत गेली, उतरणाऱ्या उन्हातल्या सावल्यांसारखी.

आणि आठवतो तो ही दिवस राधे, गोकुळ सोडतानाचा....
मी निघालो होतो मथुरेला जाण्यासाठी. तुम्ही सगळे यमुनातिरी आलेलात, निरोप द्यायला. मथुरेला जाणं भागच होतं. कंसाचे अत्याचार आता थांबवणं गरजेचेच होते. वसुदेवबाबा अन देवकीमातेला सोडवायचे होते साऱ्यातून.
मी,नंदबाबा, यशोदामाई, पेंद्या, सारे गोप, तू, साऱ्या गोपी आपण सगळे यमुनातिरी पोचलो. मग मात्र मी सगळ्यांना थांबवलं. मला माहिती होतं, आता आपली भेट होणार नाही. पण तुम्ही सगळे याकडे फक्त काही काळाचा विरह म्हणून पहात होतात.