सुख

दुःख कधी मी झाकले नाही, ना कुरवाळले त्यास कधी
पण सोडता मज सोडवत नाही, जगण्याचा हव्यास कधी

पंचेद्रियांनी भोगतात काही, सहजी अत्तरांचे ताटवे
अखेरचा घेतला मी न जाणें, तो सुवासिक श्वास कधी

पायीं लोळण घेत होती, खरीच सुखांची रास तिथे
पाय वळून वदले नसती, खरे मृगजळी आभास कधी

मी तरीही हसतो उसने, सोशीत प्राक्तनाचे भोग हे
अवसेच्या चंद्रास का सुटला, पौर्णिमेचा ध्यास कधी

क्षणिक सुख लाभले सर्वां, या गझलेच्या मैफिली
कुठे उमटले हळुवार उमाळे, कुठेतरी उच्छवास कधी

- रोहन

सुखाचा पाळणा

सुख लोपताच मन बालहट्ट करतं
मोडलेला उस पुन्हा जोडून मागतं

पाळणा सुखाचा जत्रेत असा भिरभिरतो
कधी उंच आकाशी तर कधी भूईशी फिरतो

फिरवणारा हात अदण्यात
आपण फक्त बसायचं
वर गेलं तरी हसायचं
खाली आलं तरी हसायचं

गतिशीलता पाळण्याचा स्थायिभाव
नाही येत गंमत , येता
वरचा किंवा खालचा ठेहराव

अंधार चिरत गाडी
बोगद्यात शिरतेच ना
शिळ घालत घालत
पुन्हा उजेडात येतेच ना

चक्र निसर्गाचही बदलत असतं
ग्रीष्माच्या पाठून वर्षा बरसतं

दत्तात्रय साळुंके

बायकोशी कधीतरी खूप भांडावं
काढून टाकावं किल्मिष मनातलं
नंतर मात्र घेऊन अलवार मुका
समजवावं प्रेम स्पर्शातलं

कधीतरी भांडावं खूप मित्राशी
जमलं तर, द्याव्यात शिव्या मनापासून चार
ग्लासांची मग करत किणकिण
प्यावी बिअर त्याच्याचसोबत गारगार

खूप भांडावं कधीतरी आईशी
का एवढी धडपडतेस विचारावं
सोडून मग शिदोरी आठवणींची
तीचं प्रेम चाखत राहावं

खूप कधीतरी भांडावं देवाशी
का निर्माण केला भेदभाव
भांडून झालं की मग आठवावं
हा त्याचा नाही आपलाच डाव

इतक्या दिवसांनी आज पुन्हा आले घरी
संसाराने हैराण झाले
माहेरीच मी बरी

सोन्यासारखा नवरा तुझा, मुलं मोत्यासारखी
ऐकते तेव्हा कधी कधी मीच होते परकी

आपल्याच पसंतीचा नवरा
आणि मुलंसुद्धा आपली
भरला संसार असताना
ही तळमळ तरी कसली

संसार काही थांबत नाही
आणि तळमळ काही संपत नाही

शेवटी म्हटलं देवा आता तूच सोक्षमोक्ष कर
लेक तुझी व्याकुळ इथे
तू बरा बसलायस वर

ह्याची बायको त्याची आई
याच्याशिवाय मला माझं
वेगळं अस्तित्व आहे की नाही !!

मुलगा मुलगी समान असतात,
शाळेत सांगितलं जायचं
पण हेच करायचंय तर मुलींना डोकं कशाला द्यायचं !!

देव हसला आणि म्हणाला

"आनंदयात्री मी आनंदयात्री" -- कधीतरी लहानपणी वाचलेली मंगेश पाडगावकरांची कविता मध्यंतरी पुन्हा एकदा वाचनात आली आणि शाळेतल्या न-कळत्या वयातला न उमगलेला कवितेचा अर्थ मनाला भिडला. विशेषतः कवितेचे शेवटचे कडवे.

हलके काढून कंटक पायींचे
स्वरांत विणिले सर मीं स्वप्नांचे
हासत दु:खाचा केला मी स्वीकार
वर्षिलें चादंणें पिऊन अंधार
प्रकाशाचें गाणें अवसेच्या रात्रीं
आनंदयात्री मी आनंदयात्री.

सुख !!

अंगणात किलबिल
उठे झुळुक मनात
कोण वेडा गातो गीत
अशा एकट्या बागेत

चाक खुर्ची हळु नेत
हले आशा काळजात
असेल का अजून तो
जरा थोडा बागडत

एक उनाड पाखरु
फुलासवे झोंबू पाहे
त्याला पाहता पाहता
तिचे नेत्र भरु वाहे

कितीतरी वरुषात
कोणी आले अवचित
रखरख मिटे सारी
आज सुख बरसत...

सुख..!

'इतका कसा रे निष्ठुर तू?'
काल न राहुन देवाला विचारलं
'जरा तरी सुख द्यायचंस की पदरात'
चांगलंच त्याला सुनावलं..

हळूच हसला तो
म्हणाला हिशोब देतोच आज
सुखाचं उदाहरण मी सांगतो,
तू दु:खाचे पाढे वाच..

मी यादीच ठेवली त्याच्यापुढे,
म्हणलं 'आता तू सुख दाखव बरं
दु:खापेक्षा ते दिसलं ना मोठं
तरंच मी तुला मानेन खरं'

'आता का रे इतका शांत?'
मी चिडुन त्याला विचारलं
त्याने हळूवार पाहिलं माझ्याकडे
अन् 'तुझ्याकडे' बोट दाखवलं..

शेवटच्या सोनोग्राफीला एक एप्रिल तारीख दिली गेली तेव्हा आमच्याकडचे सारेच त्या तारखेला न झाले तरच बरे असे म्हणत होते. कारण काय, तर एप्रिल फूलच्या दिवशीच झाले तर नशिबी आयुष्यभराची चिडवाचिडवी. मी मात्र या उलट मताचा. एखाद्या स्पेशल दिवशी होतेय तर चांगलेच की, चिडवाचिडवी एंजॉय करायची की झाले. पण होणारे मूल मात्र नशीबात याही पेक्षा स्पेशल दिवस घेऊन येणार आहे याची कल्पना मात्र तेव्हा आम्हा कोणालाच नव्हती.

२ ऑक्टोबर २०१३
.
.

दर दुसर्‍या तासाला येणारा तिचा फोन.. आज ऑफिसला पोहोचून तीन तास उलटून गेले तरी आला नाही तेव्हा चुकचुकल्यासारखे वाटणे साहजिकच होते.. मात्र कामाच्या घाईगडबडीत डोक्यात येणारे सारेच विचार तसेच रेंगाळत ठेवता येत नाहीत.. दुपारी खिशातला फोन खणखणला तेव्हा तिची आठवण झाली, पण वेगळाच नंबर पाहून चुटपुटलो.. तेवढ्यापुरतेच.. कारण समोरून आवाज तिचाच होता, बातमी तेवढी चांगली नव्हती.. बाईसाहेब फोन कुठेतरी हरवून आल्या होत्या.. तिच्यावर ओरडावे कि डाफरावे या विचारांत असतानाच तिने फोन कट देखील केला. कदाचित मला हे कळवण्यापुरताच केला असावा.. ते ही खरेच, दुसर्‍याच्या फोनवरून कितीसे बोलणार..