प्रियांका विकास उज्ज्वला फडणीस

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो..समोर ती दिसते.
मी भावनातिरेकाने तिच्या कुशीत शिरते. तिला विचारते - 'कुठे असतेस गं आई, मला गरज असते तेंव्हा कुठे जातेस? मला खरंच वाटलं या अंधारात एकटीच चाचपडणार मी'....
ती किंचित हसते, डोक्यावर हात ठेवून म्हणते "देहाचा दरवाजा उघडलास तेंव्हा सगुणातली मी दिसले, मनाचा उघडशील तेंव्हा समजेल की मी तुझ्या अंतरातच आहे, मग कसला अंधार आणि कशाचं एकटेपण?"

'कविता'

तुझ्या चाहुलीचा
रक्तिमा गाली
तुझे भास स्पर्श
तुझ्या चांद वेळी

तुझे हसणे ते
किती शब्द वेडे
झरावे ओठातुनी
तुझे गीत थोडे

तुझ्या धुंद श्वासात
क्षण मी गुंफते
अन् नकळत
तुझी कविता जन्मते

- प्रियांका विकास उज्ज्वला फडणीस.

______________________________________________

'तू दिलेला चंद्र'

तू दिलेला चंद्र सख्या
घट्ट उराशी जपलेला
किती घेतली त्याची काळजी
तरीही थोडा कोमेजला

कारण पुसले जेंव्हा त्याला
खिन्न उदाससा तो हसला
दावला त्याने आरसा मज
अगदी माझ्यापरी दिसला

तू दिसताच खुलला चेहरा
म्हणाला आता पहा स्वत:ला

सुख..!

'इतका कसा रे निष्ठुर तू?'
काल न राहुन देवाला विचारलं
'जरा तरी सुख द्यायचंस की पदरात'
चांगलंच त्याला सुनावलं..

हळूच हसला तो
म्हणाला हिशोब देतोच आज
सुखाचं उदाहरण मी सांगतो,
तू दु:खाचे पाढे वाच..

मी यादीच ठेवली त्याच्यापुढे,
म्हणलं 'आता तू सुख दाखव बरं
दु:खापेक्षा ते दिसलं ना मोठं
तरंच मी तुला मानेन खरं'

'आता का रे इतका शांत?'
मी चिडुन त्याला विचारलं
त्याने हळूवार पाहिलं माझ्याकडे
अन् 'तुझ्याकडे' बोट दाखवलं..

एकदा झाले काय
भाज्यांना फुटले पाय
टॉमॅटो लागला चालायला
बटाटा लागला पळायला
गाजराची लागली काकडीशी शर्यत
दोघेही निघाले धावत पळत
मिरच्यांनी पाहीली त्यांची गंमत
मटार आले उड्या मारत
विळीताईला पहाता मात्र
सगळे झाले गळित गात्र!
भा़ज्यांची अन मग फजिती झाली
जेवणात आमच्या कोशिंबिर आली.
____________
-प्रियांका विकास उज्ज्वला फडणीस

एक लाडकासा मित्र माझा
माझ्यावर कविता कर म्हणायचा
नाही रे जमत म्हणल्यावर
चिडव चिडव चिडवायचा

इतकं का ते सोप्प आहे
तुच सांग राजा आता
मुर्तीमंत काव्यावरती
कशी रचावी मी कविता?

तुझी मैत्री, तुझी साथ
काय काय इथे मांडू ?
तुझं असणंच लाख मोलाचं
त्याला चार शब्दात कसं बांधू ?

आणि करावाचं म्हणला छोटासा प्रयत्न
तर उघडावी लागेल आठवांची कुपी
मग कदाचित तुझ्यावरली
कविता होईल सहज सोप्पी

पण मी म्हणते हवीच कशाला
इतकी सारी उठाठेव
तुझं असणं माझ्यासाठी,
माझ्यापुरतंच राखुन ठेव

आणि समजा तुझ्या वर्णना
ओवलेच मी शब्द जर
न जाणो तुझ्या अचानक
कविताच प्रेमात पडली तर?????

फार काही बदलल नाहिये तुमच्या जाण्याने....

आता मेसेज होतात कमी नी फोनच जास्त
तरीही बिल आता आटोक्यात असतं
थँक्स, सॉरी चा रतिब लावलाय
पण शिव्या घालायला कोणीही नसतं

दिवसभर चहाचे लाखो कप रिचतात
एका कंटीगसाठी भांडणार्‍यांना फिदीफिदी हसतात
गाडीतलं पेट्रोलही टाकीभर वाहतय
वीकेंड असेच रूममध्ये पडल्या पडल्या संपतात

मॉलमधे आवडेल ती गोष्ट माझी होतेय
तुळशीबागेतली बार्गेनिंग मलाच वेडावतेय
वस्तू माझी, इच्छा माझी कोणाचाही कल्ला नसतो
कोणास ठाऊक चॉईस तरीही अनोळखी का वाटतेय

लंचमध्ये डब्बा आता शेरिंगविनाच संपतो
नाक्यावरला वडापाव कधी कधी खुणवतो
एका वडापावची ऑर्डर मोठ्या तोर्‍यात देते

गुरू ठाकूरची क्षमा मागून... खेळ मांडला...

संदर्भ : http://www.maayboli.com/node/35791

तुझ्या काळेवाडी कोणी सान थोर न्हाई
साद प्रेक्षकमाऊलींची तुझ्या कानी जाई
तरी देवा संपनाही सिरियल कशापायी
हरवली कथा त्यात काही लॉजिक नाही

चवताळून खरडतो बाफ मायबापा
माबोवरी धागा पेटला
छळ मांडला ...... छळ मांडला... छळ मांडला

माई आजी, ज्ञाना सवे ती कुहू नि प्रभुटला
राजवाडे कंपनीने छळ मांडला
सोडूनी कामधाम हिंडे वल्लभ आणि दिग्या काका
माझ्याच टिव्हीने माझा छळ मांडला…

हरवली अमेरिका अशी आधार कुणाचा न्हाई
तुटलेल्या हृदयाने घना लॅपटॉप फॉर्मॅटींग करी
बळ दे बघायाला, संयमाची ढाल दे

ए बाहेर बघ ना रे! आजही तो आलाच... जुन्या आठवणी म्हणलं की त्याचं येणं स्वाभाविकच म्हणा. कसा मोक्याच्या क्षणी येतो ना हा द्वाड!
आठव.. कॉलेजचा पहिला दिवस... बावरलेली मी आणि तितकीच धिटाई अंगात भरलेला तू. बसची वाट पाहत मी बस स्टँडला उभी होते आणि इतक्यात तू जवळ आलास. "कॉलेजचा पहिला दिवस वाट्टं" कसल्या आगावपणे विचारलेलस ना तू? आधीच बावरलेली मी त्यात अजुन गडबडले. हो म्हणे पर्यंत तुझा पुढचा प्रश्न "कुठलं कॉलेज?" आणि कॉलेजचं नाव ऐकताच "हायला तू माझ्याच कॉलेजातेस की..चल ऑटो करुन जाऊ" हा तू दिलेला आदेश!