रात्र

रात्र
***
आज पुन्हा चांदण्यांनी
बहरून रात्र गेली
रातराणीच्या फुलांनी
उमलून रात्र गेली

सरल्या शंका कुशंका
मूक व्यर्थ रुष्ठताही
विरहात अंध दीप
पेटवून रात्र गेली

कळले कुणास आज
जीव प्राण वाहीलेला
भरुनी डोळ्यात कुणाच्या
पाझरून रात्र आली

नियती सदैव देई
डाव अर्धा हरलेला
तव हाती बदलून
उजळून रात्र गेली

मन शुभ्र अंगणात
कोजगरी ही नटली
रित्या जगण्यास माझ्या
सजवून रात्र गेली

आला आला ... अबे जाईल. नाही रे कसला जातोय, त्या खिडक्या कसल्या सपासप धुतल्या जातायत बघ, पळ पळ लवकर ... लगेच काढ हेडफोन्स ... घे ती किल्ली ... चल खाली. धावतोय, धावतोय लिफ्टकडे त्या काळ्यापांढर्‍या कॉरिडॉरमधून ... प्रेग्नंट बायकोच्या रूमकडे धावत जावं कोणी आतुर नवर्‍याने तसं धावतोय ... अजगरासारख्या रात्री श्वासांचा जड आवाज ... लिफ्टची खडखड ... आलो खाली. धाव त्या दारातून, सोड तो सेंट्रलाईझ्ड एसी. आणि मग तुम्हाला दिसतो तो पाऊस. चित्त्यासारख्या झेपा घेत येतोय च्यायला. पाण्यालासुद्धा धरतीची ओढ आहे. हा भिजण्याचा पाऊस नाही. तो सांगतोय तुला, बाजूला सर मुकाट, नाहीतर छिन्नविछिन्न करून टाकेन.

रात्र शृंगाराराची...!!
---------------
तुझ्या स्मृती रात्र ठेवून गेली
ही आसवे वेदनांची भिजवून गेली
**
स्वप्ने उद्याची घेउन झोपलो मी
ही रात्र स्वप्नांची सजवून गेली
**
पाहिले तुला मी गुलाबी हासताना
चांदण्यासवे कुठे तू हरवून गेली
**
गंध प्राजक्ताचा आला पहाट वारा
मिठी रेशमाची कशी चूकवून गेली
**
काय असे हे चांदणे शिंपिले तू
कशी रात्र सारी तू विझवून गेली
**
चुंबल्याच्या खूणा अजून ताज्या तवान्या
अशी कशी खूळी रात्र विसरून गेली
**
© प्रकाश साळवी
०६-०५-२०१७

कविता हा आमचा प्रांत नव्हेच.
पण कोणे एके काळी आम्ही महा कष्टाने दोन चार कविता प्रसवल्या होत्या.
अर्थात मुक्तछंद.
त्यातिल एक:

नि:शब्द रात्र
भयाण भेसूर
अंधारात चाचपडत
शोधताहेत कुणी मोती।
आशेच्या डहाळीवर
वेडी पाखरं
वाट पहाताहेत
कोंबडा आरवण्याची॥

पेटली दिव्याची वात जाहली रात कधीची काळी
कानात गुंजते दूर अशी बेसूर कुणाची हाळी
पेरून थेंब डोळ्यात झोंबते रात रिकाम्या पोटी
हुंदके दाबुनी खोल जराशी ओल लागते ओठी...

झोपड्यात खुरटे श्वास खुळा विश्वास झोपला आहे
मोडक्या छतावर घास कुण्या देवास ठेवला आहे
आलीत वादळे जरी मनाने तरी दडपली भीती
घेऊन तनी आभाळ मनाचा जाळ पसरली माती....

सळसळ होता वार्‍यात थांबली रातकिड्यांची नांदी
ढेकळामधे रंगते कधी भंगते नभाची मेंदी
अंधार दाटला फ़ार वादळे गार धावली रानी
डोळ्यात असा आकांत नदीतुन शांत चालले पाणी.....

तळपेल सुर्य अंबरी कधी भूवरी तेज सांडावे
नाहीच मिळाला भाव रडीचे डाव तिथे मांडावे

२ ऑक्टोबर २०१३
.
.