स्मृतींची चेपली घागर कुठे ठेवू
व्यथेची फाटकी चादर कुठे ठेवू
असा उठलास जर ताटावरुन भरल्या
चुलीवरची गरम भाकर कुठे ठेवू
नवा अभ्यासक्रम आहे, नवी यत्ता
विचारांचे जुने दप्तर कुठे ठेवू
विसरल्यावर कदाचित आठवूसुध्दा
घडा हा पालथा तोवर कुठे ठेवू
नभाला स्पर्शले होते तुझ्यासोबत
तुझ्याविण गवसले अंबर कुठे ठेवू
तुझे ना जाहले, ना राहिले माझे
मनाला सांग ह्या बेघर कुठे ठेवू
सुप्रिया मिलिंद जाधव
सुखाला फास इतकाही नको देवूस तू
मनाला त्रास इतकाही नको देवूस तू
गृहीतक मांडले जाइल तुझ्याबद्दल नवे
तुझा अदमास इतकाही नको देवूस तू
तुझा उपयोग होइल सरपणाला चंदना
तुझा सहवास इतकाही नको देवूस तू
दिशा अंधारल्या जातील फटफटण्याअधी
पिलांना घास इतकाही नको देवूस तू
तुझ्यावरती भरवसा ठेवणे टाळायचे
तुझा विश्वास इतकाही नको देवूस तू
विसरली खेळणे, संवादणे, खाणे-पिणे
तिला अभ्यास इतकाही नको देवूस तू
पुन्हा घडवेल रामायण-महाभारत नवे
तिला वनवास इतकाही नको देवूस तू
सुप्रिया मिलिंद जाधव
चला आता मायक्रोफोन मध्ये बोलून टायपिंग करू या
बरेच दिवस टायपिंग चा त्रास कसा कमी करता येईल याचा विचार मी करत होतो दोन चार दिवसापूर्वी मला असे ऐकायला मिळाले आता गुगल मी मराठी भाषा केली आहे तर मायबोली वरचे कसे मायक्रोफोन वरती बोलून टाईप करता येतील याचा विचार करताना मला सापडली
गुगल डोक्स ओपन करा. आपला मायक्रोफोन सुरु करा. जिथे मायक्रोफोन दिसतोय सेटिंग आहे त्यामध्ये जाऊ मराठी भाषा सेट करा आपण बोलायला लागला आज मराठी टायपिंग होऊ लागेल. थोडे एडिटिंग करावे लागेल
आता टायपिंग केलं आहे ते कॉपी-पेस्ट करा मायबोली वर
चढण पुढे की उतरण, कोठे कयास उरतो?
धुके निवळल्यावरती निव्वळ प्रवास उरतो
कानच नसतो शाबुत, धडका असतो त्याचा
कान धराया धडका, फुटक्या कपास उरतो
म्हणण्यासाठी शिल्लक काही उरो ना उरो
लिहून झाल्यावरती कोरा समास उरतो
अपूर्णतेची गोडी कोठे पूर्णत्वाला?
इप्सित प्राप्तीनंतर कोठे प्रयास उरतो
जुन्यापुराण्या आठवणींना हुसकावे मन
प्राणप्रतिष्ठेविण गाभारा भकास उरतो
अफवेच्या वणव्यातच निर्णय धुमसत ठेवू
सत्य जाळल्यावरती कुठला तपास उरतो
सहचर्याविण जगणे म्हणजे जगणे कसले?
रहदारी असते पण रस्ता उदास उरतो
आज सकाळी सकाळीच पाऊस सुरू झाला.
सुर्य ढगांनी झाकोळला म्हणून सात वाजले तरी अंधारुन आलेले वातावरण झाले. पावसाची सुरुवातीची संथ रिपरिप आता वेग घेत आसने झाल्यानंतर विश्रामासाठी शरीर शिथिल झाले पण मन?ते पावसाच्या वाढणाऱ्या वेगासोबत धावायला लागले. आवडत्या/नावडत्या आठवणींभोवती फुलपाखरासारखे भिरभिरायला लागले.
अन् पावसातच अचानक एक सुर्यकिरणाची तिरीप आली. त्याचा परिणाम लगेच मनावरही झाला. मनाने खुदकन हसुन आठवणींच्या खजिण्यातील एक आठवण समोर सादर केली.
वारी वियोग
अष्ठगंध भाळीचा आज जाहला उदास
तुळसीच्या माळेचाही हरवला सुवास
अबिराचा टिळा, झाकोळली भाग्यरेख
गळा दाटोनी गा आले,विठू वियोगाचे दु:ख
गातो अभंग संतांचे परी बोल झाले मुके
उमटेना विठू मनी निनादेना टाळ ठेके
आसावलो पंढरीसी जशी माहेराला लेक
कोण भरविल यंदा मज मायेचे भातुके ?
उपवास आषाढीचा निरंकार मी केला
कुठे स्नान चंद्रभागा, संत मेळा कुठे गेला
नाही नामाची पायरी, ओका ओका गोपाळपुरा
काय आगळीक देवा का मुकावे मी माहेरा
तो बाप आहे !
तो बाप आहे — तुमचा, माझा... आपल्या सार्‍यांचाच !
आधी देहूग्रामी होता काही काळ, पण आता मात्र पार विश्वात्मक झालाय !
काही जण त्याला लांबूनच "बाप" म्हणून नमस्कार करुन सटकतात.
बाप गालात हसत असतो.
काही जण वाचायला जातात त्याचे अभंग — काय सांगून गेलाय हा, बघूया तरी !
अभंग वाचता वाचता आपल्या मनातील सोयिस्कर लेबले त्याला लावतात... रुढींवर घणाघाती घाव घालणारा समाजसुधारक कवि, तर कोणी म्हणे विद्रोही कवि, तर कोणी काय, कोणी काय.
बाप गालात हसत असतो !
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
