उत्साह अमृततुल्य आज नेहमीप्रमाणेच गजबजलेले होते. चहाचे कप इथून तिथे नाचत होते, पोहे आणि उप्पित चा वास परिसरात घमघमट होता.
अनिरुद्ध आपल्या चहाचा आस्वाद घेत असताना त्याचे लक्ष एका चिमुरडी कडे गेले. ती सर्वांकडे आशाळभूत नजरेने पाहात होती; कोणीतरी आपल्याला काही मदत करेल असा आर्विभाव तिच्या डोळ्यांत स्पष्ट दिसत होता. कर्दमलेले केस, मळकट चेहरा, व फाटलेले कपडे पाहून अनिरुद्धला तिची दया आली. शेवटी अनिरुद्ध ने तिला जवळ बोलावले.
"तुला भूक लागली आहे का? काही खायला हवे का?" अनिरुद्ध ने त्या चिमुरडीला विचारले. त्यावर तिने नुसतीच होकारार्थी मान हलवली.
'मुलगा झाला हो...
चाळीत हाळी दिली गेली, आणि जल्लोष झाला.
मात्र मुलाचा बाप कुठेतरी तर्र होऊन पडला होता.
आई चार घरी धुणीभांडी करून याला आणि याच्या बापाला पोसायची.
मिळेल ते खायची, खाऊ घालायची.
याला शाळेत टाकलं. मन लावून शिकत होता, पण त्या दिवशी...
न जाणे का, शेजारच्या मुलांनी याला खूप मारलं. खारच खाऊन होती.
मग याने एकाचं डोकं फोडलं...
त्या दिवसापासून हा कधीही शाळेत गेला नाही.
जर गांजाची एक पुडी इथून तिकडे पोहोचवली, तर पाच रुपये मिळतात, हा शोध त्याला फार लवकर लागला.
दिवसाला पन्नास रुपये तो सहज कमावू लागला.
चल चल सखये पूजन करु
नवदुर्गेचे स्मरण करु
त्रिशूळधारीणी रुप जिचे
त्या, शैलपुत्रीचे स्मरण करु
हिमालयाच्या पुत्रीला या
प्रथमेला चल नमन करु
चल चल सखये पूजन करु
तपस्विनी हे रूप जिचे
ब्रह्मचारिणी नाव तिचे
सखे रुप हे द्वितियेचे
त्या रुपाचे स्मरण करु
चल चल सखये पूजन करु
माथ्यावरती चंद्र जिच्या
त्या, दशभूजेचे स्मरण करु
चंद्रघंटा नाव असे तीज
तृतियेला चल नमन करु
चल चल सखये पूजन करु
गाडीत एकटी, दूरचा प्रवास आणि हवी ती गाणी लावायचं स्वातंत्र्य. अजून काय हवं असं वाटत असतानाच समोर लक्ष गेलं आणि…रिफ्लेक्स ॲक्षनने कच्चकन ब्रेक दाबला जाऊन कचकचीत शिवी बाहेर पडली
मगाशी इथूनच पुढे गेले ना मी? go slow चा बोर्ड आणि 'क्षणभर विसावा' हॉटेल दाखवणारी पाटी मगाशी पण दिसली होती.
चकवा असावा? की अल्कोहोल लेव्हल जास्त झाल्याने डिरेक्षनचा सेन्स गंडलाय? पण अल्कोहोलला हात लावूनही दहा दिवस होतील आता.
जवळ जवळ १५ वर्षांपूर्वी (१४ वर्षे ९ महिने मायबोलीच्या नोंदीमध्ये आहेत. पण १५ वर्षे कस भारी वाटत ना) कुठलीतरी रेसिपी शोधत असताना मायबोलीवर ती रेसिपी सापडली. तेव्हा हितगुज हे ठळक अक्षरात येत असल्याने साईटचे नाव हितगुज आहे ह्याच भ्रमात मी कित्येक दिवस होते. वाचण्यासाठी विविध प्रकारची लेखने, कविता, रेसिपीज, अस बरचस साहित्य एकत्रित मिळाल्याने ही साईट मला अत्यंत प्रिय झाली व रोज मी मायबोली वाचू लागले.
उधाणलेल्या दर्यासारखी
उधाणलेल्या दर्यासारखी
घुसळण करीत खालीवर
हेलकावणारे एक होडकं
अलगद ठेवील वाळूवर
चमचमणार्‍या तार्‍यांसारखी
लाखोमैल दूरवर
किरकिरणार्‍या रात्रीतही
पाखर घालील डोळ्यांवर
मस्तमौला वार्‍यासारखी
उधळत जाईल क्षणभर
निळे निरभ्र नीरव काही
मागे ठेवील ओंजळभर
खोल निगूढ डोहावाणी
काजळ लावीत डोळाभर
सावळ काळी एक सावली
पसरत जाईल ह्रदयावर
सरसर सरसर थेंबांसारखी
ओघळत थेट मनभर
लसलसणारी कोवळ पाती
उगवून येतील भुईवर
अज्ञात घनदाट अरण्यातून तो वाटसरू झरझर पावले टाकत चालला होता.
वरवर पाहता तो घाईत चालला आहे, असे पाहणाऱ्यास वाटले असते. पण जवळून निरीक्षण केल्यास तो कुठल्यातरी अनामिक भीतीने ग्रासलेला होता.
'त्या जंगलात अनेक नरभक्षक आहेत. सांभाळून राहा.'
त्याला गुरुजींचे शब्द आठवले.
आता मात्र त्याला चालता चालता धाप लागली. त्यामुळे एका डेरेदार वृक्षाखाली तो बसला, व आपल्या झोळीतून त्याने पाण्याची बाटली बाहेर काढली, व तो घटाघटा पाणी पिऊ लागला.
"आम्हासही पाणी मिळेल का?"
त्याने चमकून आवाजाच्या दिशेने बघितले.
एक वृद्ध माणूस त्याच्याकडे याचना करत होता.
©सर्व हक्क लेखकास्वाधीन. कुठल्याही प्रकारे पुनर्मुद्रण, अनुवादन किंवा कुठल्याही माध्यमात रूपांतरण करताना लेखकाची परवानगी आवश्यक!
अज्ञातवासी या प्रदीर्घ कथेचा हा एक टप्पा इथे पूर्ण होतोय. असे अनेक टप्पे अजून बाकी आहेत. पण वाचकांना (आणि मलाही) थोडीशी उसंत मिळावी, म्हणून इथे खंड घेतोय. मात्र इतर धाग्यांवर भेटेनच.
यानंतरचा भाग एका आठवड्यानंतर प्रकाशित होईल.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
