लेखनसुविधा

आळवणी

तुजविण वाटे । असार संसार । व्यर्थ बडिवार । भोवताली ।।

तुज नाठविता । त्रासले हे मन । व्याकुळले प्राण । तुझ्याविना ।।

सुटू पाहे धीर । भाराभार चिंता । घाला अवचिता । पडिला का ।।

नव्हे अाराणूक । तुजविण देवा । धाव रे केशवा । लागवेगी ।।

धाव धाव अाता । वेगे हात देई । येई लवलाही । ह्रदंतरी ।।

सुखावेल जीव । रूप देखताच । अाळी करी साच । बालकाची ।।

[लेखाचे शीर्षक आपणास खटकले असल्यास लेख आपल्यासाठी नाही ]

वॉट्सअ‍ॅप व आंतरजालावरील सर्व मराठी संस्थळांवरचे मराठी लेख /चर्चा/ प्रवासवर्णने/ कविता / पा.कृ. / प्रतिसाद वगैरे वाचताना बर्‍याचदा अशुद्धलेखनाचा इतका सर्रास वापर झालेला दिसतो की एखादे शुद्धलेखनाच्या चुका न करता लिहिलेले लिखाण वाचताना चुकल्या-चुकल्या सारखे वाटू लागते.

सत्यासत्य

लटिका संसार । गुंतवितो फार । सावलीचा भार । तैसे होय ।।

मृगजळी पूर । भय ते जीवास । साच अविनाश । दिसेचिना ।।

कृपाळुवा तुम्ही । सर्व संत जन । दाखवी निधान । सत्य थोर ।।

दूर होता जाण । दुःस्वप्न भीषण । शांति समाधान । लाभे जीवा ।।

घेता अनुभूती । सत्याचीच सदा । गोंधळूक कदा । होईचिना ।।

निवांत निश्चल । होवोनिया मन । श्रीहरी चरण । चिंतीतसे ।।

ॐ तत् सत् ।।

निधान = ठेवा, खजिना

खूशखबर! खूशखबर!! खूशखबर!!!

"जिराफ छाप ऊंचीवर्धक पावडर"

काय तुम्ही कमी ऊंची मुळे त्रस्त आहात?

कमी ऊंची मुळे तुमचा लहान भाऊही तुमच्यापेक्षा मोठा वाटतो?

तुम्हाला असं वाटतय का कि गुलिवर लिलिपुटवरून येताना तुम्हाला घेऊन आलाय?

काय तुम्हाला असं वाटतं की तुम्ही फक्त मारुती ८०० गाडी साठी बनला आहात?

दीपिका आणि बच्चन यांसारख्या व्यक्तींना तुमच्यासोबत सेल्फी घेताना खाली बसावं लागतं का?

काय तुम्हाला फॅन चालू किंवा बंद करण्यासाठी इतर कोणाची अथवा स्टूलची गरज पडत?

बाळ अाणि चिऊताई

या बाई या बाई
चिव् चिव् चिव् चिव् चिऊताई

टिपताना दाणे दाणे
चिव् चिव् चिव् चिव् गाता गाणे

उड्या मारता पायांवर
बाळ पाही तेथवर

ऊडून जाता भुर्रकन
हात ऊंच अामचे पण...

हिरवी बाजीगरी

पाऊस सरता ऊन्हे कोवळी रेशीम धाग्यांपरी
दंवबिंदूंची झालर उमटे हिरव्या पात्यांवरी

नेत्रसुखद रंगांची उधळण कडे पठारांवरी
भिरभिरणारी अातषबाजी चित्र करी साजिरी

शीळ मधुर पक्ष्याची अलगद येता कानांवरी
सुंदरतेला नाद लाभला दूर दूर अंबरी

वाटा भिजल्या, हिरव्यारंगी कातळही गहिवरी
मुक्त मनाने श्रावण परते काळजात हुरहुरी

हिरव्यारंगी रंगवूनी मन देत उभारी खरी
सतेज करते पुन्हा सृष्टीला हिरवी बाजीगरी

बाळाची आई

बाळाची अाई
कामात का बाई
हाका किती मारू
ये ना गं आई....

दुपटं ओलं
कळतं तुला
म्मम्मम लागे
समजतं तुला

येतेस ना लवकर
अाई गं अाई
कोणी घेतलंय मला
कळतंच नाही...

देव भक्त

पहाटेस झाडलोट
सडा घालूनी अंगणी
रखुमाई लगबगी
शेण्या लाविते चुल्हाणी

पाणी अाणी कावडीने
धारा काढी अावडीने
विठू हरखे अंतरी
संतसंगाच्या ओढीने

दिंडी येता पंढरीस
विठू धावला वेशीत
प्रेम भक्तांचे अद्भुत
ओढी संतांना कुशीत

देवसंतांचे मिळणी
येत भाविका उधाण
गेला गेला जीवभाव
एकमेका लोटांगण

भक्तीसुखे लोभावला
देवे त्यागिले वैकुंठ
युगे अठ्ठाविस उभा
भक्तांलागी तो तिष्ठत...

खेळिया

खेळ मांडूनि पुढ्यात
गेला कळेना कोणास
खेळामधे दंग सारे
माथी एक कासाविस

कधी हासूनी मजेत
कधी रडती जोरात
त्याच सार्‍या विवंचना
एकरूप त्यात मस्त

धन्य धीराचे ते कोणी
खेळ देती भिर्काऊन
विचारती अांत अांत
कोण खेळिया महान

खेळियासी ओळखता
मनी कौतुक दाटले
रूप मनींचे अाघवे
उभे पुढ्यात ठाकले

खेळियाने विचारले
कोण व्हावे सांगा फक्त
हासोनिया संत बोले
देव तूचि, मी तो भक्त....