http://www.maayboli.com/node/40267 भाग पहिला
http://www.maayboli.com/node/40322 भाग दुसरा
शेवटच सेमिस्टर संपवुन समीर घरी परतला. बाहेर राहिल्यामुळे थोडा सावरला असावा. त्याच घरी येण वार्याच्या झुळुकीप्रमाणे वाटल. पपानाही थोड बर वाटल. पूर्वीसारख ते बोलू लागले.लवकरच समीरने कामाशी जूळवून घेतल. कामाचा भार हलका झाल्यामुळे मलाही थोडस सुटावल्यासारख झाल.
अघटीत
मे महिन्याच्या दुपारच्या रणरणत्या उन्हातून आजूबाजूच्या इमारतींकडे पहात तो येत होता. त्याची नजर कुणाला तरी शोधत होती. तो रविवारचा दिवस असल्यामुळे मी आरामात खिडकीत बसून पेपर वाचत होतो.तो शोधक नजरेने येत असताना दूर असूनसुद्धा मी त्याला बरोबर ओळखलं. तीन वर्षापूर्वींच्या माझ्या स्मृती चाळवल्या गेल्या.
तीन वर्षापूर्वी आमच्या कल्याणमध्ये ज्योतिष अधिवेशन भरलं होतं.कॉलेजचं पहिलं
भैय्याच्या घागरीत त्याने बुचकाळलेल्या हाताचा आवाज आणि आंबट गोड पाण्याने लडबडलेलं ते सुखाचं छोटसं गाडगं... खाल्ल्यानंतर जीभेच्या अगदी अंग प्रत्यंगाला चव देऊन जातं. मग पुन्हा भैय्या त्याच्या घागरीतलं पाणी त्या लांब दांड्याच्या चमच्याने ढवळतो आणि पुन्हा तेच सारं. पाणी पुरी... माझं सगळ्यात लाडकं आणि जीवाभावाचं खाणं. भैय्याने देत रहावं आणि मी खात जावं.
एखाद्या भावनेने उच्चांक गाठला,
की मेंदूवरची पकड सुटण्याचीच भिती जास्त!
ते क्षणच मोहक.
कधी आनंदाचे, कधी निराशेचे..
कधी हा मोह इतका लोभसवाणा की,
सारासार विचारांना तेव्हा सरळ बाजूला सारून आनंदाने त्यापुढे शरण जावं..
तर कधी,
काळवंडलेली उदासीनता व्यापून उरते...
तिचा गडदपणा घेरून टाकतो,
अशा वेळी त्यातून बाहेर पडण्याची उसनी धडपडही न करण्याचा मोह!!
मात्र हा 'मोह' आपल्यापासून वेगळा होताना काहीतरी घेऊन जातो... काहीतरी खूप जपलेलं!
मग वाटतं,
असे मोहाचे क्षण टोलवता आले पाहीजेत..
भाग पहिला http://www.maayboli.com/node/40267
सरुताईपाठोपाठ समीर आत आला. मूळचाच देखणा असा तो अधिकच छान दिसत होता. डोळे पाणावलेलेच होते. नुकताच रडला असावा. शेवटी ममी त्याच्या सख्या आई होत्या. दुख वाटण साहजिकच होत. तो समोर येताच आम्ही तिघेही व्याकूळ झालो. ममी सावत्र असल्या तरी त्यांनी आईची जागा घेतली होती.ताण सहन न झाल्यामुळेच रात्री अक्षरश मी थकले होते.पपांनी आम्हाला हळूवार पणे थोपाटल. आम्ही तिघेही हॉलमध्ये आलो. ममीचा मोठा फोटो तिथे लावण्यात आला होता. त्या फोटोवरचा हार पाहून समीर कोसळलाच. पपांनाही गदगदून आलं. त्यांना सावरण्याची जबाबदारी आता माझी होती.
ही कथा जुन्या मायबोलीतलीच आहे. बर्‍याच काळाने धूळ झटकून, जरा ठाकठीक करून नवीन मायबोलीवर आणत आहे.
**************************
तो घरात ज्या पद्धतीने आला ते पाहूनच मला जाणवलं स्वारी अस्वस्थ आहे आज. पायातले फ्लोटर्स त्याने भर्रकन काढून कोपर्‍यात भिरकावले. डोक्यावरची कॅप काढून टीपॉयवर फेकली आणि खिडकीजवळच्या दिवाणावर धप्पकन येऊन बसत त्याने फर्मावलं, "देवू, पाणी आण गार." आणि लगेच माझ्याकडे चमकून पाहात "ओह, तू ऑलरेडी पाणी घेऊनच आलीयेस की!" म्हणून पाण्याची बाटली हिसकावून घेत घटाघटा पाणी प्यायला.
"कुठे उनाडक्या करून येतोयस?" मी त्याच्याशेजारी बसत म्हणाले.
महानता त्याच्या रोमारोमात भिनलेली आहे... अशक्य असं काही नाहीच....खरंतर जगाचे सगळे रेकॉर्ड्स त्याच्या नावावर व्हावे.... पण त्याचे त्याला काहीही अप्रुप नाही.......डेक्कन क्वीन फ़ुल स्पीडने डोंबिविली स्टेशनवर येत असते....त्याच दिशेच्या टोकाला हा उभा असतो....गाडी आली तेव्हाच हा रेस सुरु करतो....आणि पळत सुटतो....गाडी स्टेशन पार करण्याच्या आधी ह्याने दुसऱ्या टोकाचा ब्रिज चढुन....दुसऱ्या प्लॅटफ़ॉर्मवर जाऊन तिथुन धावत डेक्कन क्वीनच्या आधी प्लॅटफ़ॉर्म पार करुन....खाली रुळावर उतरतो आणि डेक्कन क्वीन जाण्याच्या आधी तिला क्रॉस करतो....
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
