कविता

कर्ज
लाडक्या लेकी ,
सुखसागराकडे निघालेली
तुझी मेंदीभरली पाउले
माझ्या अश्रूंची ठेच लागून
अडखळू नयेत म्हणून

जग खरचं खुप छोटय..!!

उग्गीचच मन राखायचं म्हणुन म्हटलं होतं..
पुन्हा भेटु..!!
अन तु नुसतच हसलीस..!!
कदाचित माझ्या त्या निरागस आशेला..!!
... मलाही तेव्हा काही बोलायाला सुचलच नव्हतं.!!
आज कितीक वर्षे गेली (२ -३ च असतील..!!)
तस्सं तुला आठयायचं काही कारणच नव्हतं.
म्हनतात जे दुर जात्तात ना त्यांची आठवण येते!
पण तु अन मी कुठे गं दुर होतो.
बस्स तु एक लुप्त जलधाराच होती,
अन मी खळखळणारा तोच झरा..!!
तुझ्ं ते लुप्त अस्तित्व्त नेहमीच माझ्याबरोबर वाहवत नेणारा!
तुझ्या भेटीची चाहुल लागल्या पासुन मन काही थार्‍यावर नाही..
कधी वाटत नकोच ती तुझी भेट.. नेहमीच मनात एक सल ठेवणारी..!!

चिमणीचे दात ................!!!!!

इवली इवली पावलं ,
चालली दुकानाला ,
खिश्यात पैसे दहा ,
पाच जन संगतीला !!!!

नसे काही उष्ट ,
न कळे जातपात ,
बाहेर होत जे ,
तेच असे आत !!

सर्वांना होते तेव्हा ,
चिमणीचे दात !!!!!

स्वार्थ्यांच्या जत्रेत ,
हरवलो मी पण आज ,
सरावलो विचाकायला ,
अन, दाखवायला दात

न अंतरी समाधान,
न कळे पोकळी का आत ,
नजर का भिरभिरते ,
शोधीत चिमणीचे दात !!!

-मकरंद जामकर
२०-४ २०१२

वार्धक्याचा थाट............!!!!!!!!!!!!!!!

भूक रे मेली ,
देवा म्हणता ,
वाढलेस का ताट ?
काय चूक ती,
माझी देवा,
चालू वार्धक्याचा थाट ?

स्वकमाई बांधून मजले,
झालो का , मी अडगळ ?
शहाणे ते सर्व,आनिक,
एक मी वेडगळ !!!!!!!!!!.

ज्यांच्या स्वास्थासाठी,
होते ते नवस सायास ,
चेष्टा माझ्या जगण्याची ,
अन,उपकारे मिळे खायास !!!!!!!

तापविल्या शिश्यागत,
कानी सदा टोमणे ,
नित्य मूक रुदन ,अन,
बहिरेपणाचे बहाणे !!!!!!!!!!!!

केली तीर्थाटणे ,
घेवूनी खांद्यावरती ,
जगी फिरलो मी ज्यास ,
सोडू थेर ड्याला काशीस ,
म्हणता एकले ,
आज मी त्यास !!!!!!!!!!!!

रक्तच ते माझे ,
नसे " शिकवा " ,

आई ग,
खर सांग न मला,
बाप्पा गेला चोरीला,
का बाप्पा निघून गेला?

डोके नाही दुखत,
बाम नको मला,
मी नाही झोपत,
खरच सांग मला.

आई ग,
आत्महत्या म्हणजे काय ग?
शेतकरी करतात तीच का ग?
तेच पिकवतात धान्य,
तेच उपाशी का ग?
शेतीप्रधान देश म्हणजे काय ग?
मग प्रधान शेती का नाही करत ग?

सरकार म्हणजे मोठ्ठा राक्षश का ग?
तो आंधळा आणि खादाड असतो ना ग?
तो झोपलेल्या लोकांना अचानक मारतो ना ग?
अण्णा आणि रामदेवबाबा हिरो न ग?
त्यांना तो राक्षाश का छळतो ग?

महागाई दुष्ट बाई आहे का ग?
ती रोज रोज कशी वाढते ग?

हवालदार मामाकडे बंदूक का नाही ग?

पानी आनाया जावू कशी

हांडा घेतला बादली घेतली घेतली ग बाई मी कळशी
पन पानी आनाया जावू कशी मी जावू कशी? ||धृ||

दुसरी स्त्री: का गं आसं काय म्हनतीया?

आगं विहीर कोरडी, हापसा तुटका
नाला भाकड, नदी सुकी ग बाई नदी सुकी
मग पानी आनाया जावू कशी मी जावू कशी? ||१||

दरवर्शाची ही रडगानी पावसाळ्यात म्होप पानी
हिवाळा सरता अंगावर काटा पान्यासाठी लई बोभाटा
प्यायाला नाही पानी आन कशी करावी सांगा शेती
मग पानी आनाया जावू कशी मी जावू कशी? ||२||

दिस सारा पान्यात जायी त्याच्यासाठी सारी घाई
दोन मैल गेल्याबिगर पानी काही दिसत न्हाई

कधीपासून आई माझी वाटेकडे पाहत आहे |
सांगते आहे सर्वाना बाळ माझा येत आहे ||

राही उभी दाराशी आस सुटेना डोळ्याची |
नाही उरला त्राण तरीही आस पोटच्या गोळ्याची ||

मारुतीच्या देवलामधे सांजवात जळत होती |
डोळे माझ्या वाटेकडे अन आसवे तिची गळत होती ||

वर्षे झाली जावून तुला, वर्षे झाली पाहून तुला |
आठवनिचे उठते काहूर, फोटो मधे पाहून तुला ||

असेच एकदा येवून जा, मनाला आधार देवून जा |
एखादा दिवस राहून जा, मला एकदा पाहून जा ||

चटनी भाकरी खावुन जा, एकदा चेहरा दावून जा |
अवघा गांव वाट पाहतोय, इच्छा पूर्ण करून जा ||

पुन्हा येशील धावत, घाईत परत जाण्यासाठी |

अखेर

जाता जाता अखेरचा हा घोट पिऊनी घेतो
जर जमले तर मरण्याआधी थोडे जगून घेतो

फसवुन गेले फासे, हरलो आयुष्याची खेळी
एकच मदिरा जिने कधीही प्रतारणा ना केली

आयुष्याचा भार वाहिला मदिरेच्या साथीने
रखडत खुरडत वाट चाललो मरणाच्या ओढीने

प्रवास संपे, अंतिम रेषा दोन अंगुळे उरली
अन् जगण्याची आस अचानक उचंबळूनी आली

नको वाटले जगणे, जेव्हा जीवन हाती होते
उभा मृत्युच्या दारी आता, पाउल का अडखळते

विचित्र सारी स्थिती पाहुनी, मी माझ्यावर हसतो
पिऊन प्याला अखेरचा हा, थोडे जगून बघतो

काटे फुलांच्या सन्मानास्तव
हृदयी 'स्व'त नटलेले बारव
कुणीही यावे गूज करावे
अविरत रत मनभर गुंजारव

भेट कधी अस्पर्श आभामय
कधी मेघछायेचे अंबर
आलिंगन चुंबनासवे कधि
सयभारित असते कधि संगर

कोषातिल मधुपराग संचित
भृंगमदन अधिराज्य तयावर
झुळुकेचे अंदोल स्वरांकित
ठाय हाय लय खर्ज तळावर

....................अज्ञात

आमचा आबा,
आयुष्याच्या रिएलिटी शो मध्ये आला
तेव्हा घेतली नव्हती त्याची दखल कुणी.
नांगरावरच्या त्याच्या घोगर्‍या गाण्याला
कधीच दिली नव्हती कुणीही खच्चून दाद…
त्याच्या रांगड्या गावरान स्टाईलचं
तसं नव्हतंच कुणालाही लटकं कौतुक,
आणि त्याचा तिखट शिवराळ भाषेबद्दल
कुठल्याच परिक्षकांत झाले नव्हते वाद…

वांझोटी जमीन, पावसाच्या नाना कळा,
बबडीचं लगीन आन बारक्याची शाळा,
म्हातारीचा दमा, लाईटीच्या येळा…
कोरडी ठाक विहिर आन कर्जाच्या झळा..
नियतीच्या प्रत्येक कठीण फेरीला
तो झुंजतच राहीला आरपार.
पडत राहीला, उठत राहीला
तरी लढत राहीला झेलत मार.
पण आपल्या जखमांचं भांडवल करून