कविता

अवतार शंकरमहाराज
दर्शन देवूनीया
धन्य केले आम्हा आज
अवतार शंकरमहाराज ||धॄ||

किती तुमचे गुण गावू
तुम्ही आमचे सखा बंधूभाऊ
किती तुमचे गुण गावू
तुमचे नाव मुखी घेता
सोपे होई कामकाज ||१||
अवतार शंकरमहाराज ||धॄ||

आजानुबाहु दोन्ही कर
अष्टवक्र लाभले शरीर
अजाणबाहू दोन्ही कर
मस्तक झुकवूनीया
शरण आलो तुम्हा आज ||२||
अवतार शंकरमहाराज ||धॄ||

देशोदेशी दिल्या भेटी
तुम्ही दीनांचे जगजेठी

कोणी नाही, तो आणि ती
पाऊस मात्र नावाला
दोघे भिजलेले आणि
हात हाती विसावला..

स्पंदनेच हृदयाची
स्पर्शातून ऐकायला
तास तासभर जसा
एक क्षण थांबलेला

आवाज फक्त श्वासांचा
आणि मोजक्या थेंबांचा..
नजराही गुंफलेल्या,
जणू हारच मोत्यांचा

भुवई खाली येऊनी
पापण्यांत थांबलेला
व्याकुळलेल्या ओठांनी
थेंब त्याने टिपलेला

हात घट्ट पकडून
तिचा ओठ हललेला
पाऊस आठवणींचा
नंतर न थांबलेला..

नको त्या कटकटी,
नको त्या वाटाघाटी,
स्नेहाच्या गाठी मला हव्या.......

गरज खडकुची,
खडकुचाच स्वार्थ,
निस्वार्थ भावना मला हवी.....

नको लाडु पेढे,
नको पंचपक्वान्ने
साधेसे भोजनच मला हवे.....

नको नकटा व्यापार,
नको खोटा आधार,
प्रेम तुझे देवा, मला हवे......

चिंब मिठी....

सर्सर सर्सर वळवाची सर
आली अचानक धावत धावत
थेंब टपोरे माथी झेलत
झाडे वेली अवघी नाचत

अवेळीस हा पाऊस चावट
तुझ्या बटांवर होता अलगद
झाडाचा आधार चिमुकला
तिथेच तू ही होती निथळत

थरथरणारा देह तुझा तो
भिजून सारी वसने ओली
भिरभिरलेल्या त्या नजरेतच
भिती अनामिक तरळून गेली

कडाड् लखकन वीज चमकता
नकळत सारे अवचित घडले
मिठीत केव्हा अलगद दोघे
तुला- मला ना काही कळले

चिंब चिंब हा पाऊस अजूनी
तनामनाला हुरहुर लावी
पाऊस येता वळवाचा तो
चिंब मिठी ती स्मरते सारी

चेहरा पाहताच थिजलो मी
आसवांच्या सरीत भिजलो मी
मीरच्या आर्त आर्त गझलेसा
जाळुनी आसमंत विझलो मी

तू म्हणालीस मी तुझी नाही
शक्यता एक व्हायची नाही
एवढेही म्हणू न शकलो मी
तूच नसलीस तर कुणी नाही

शेवटी हेच व्हायचे होते
की तुला दूर जायचे होते
हे तुलाही अमान्य होते पण
हेच गोंदून घ्यायचे होते

हात केलास जात असताना
तू कुणाचेच लक्ष नसताना
हासलो मी उगाच रडवेले
आणि रडलीस तूहि हसताना

ठीक आहेस ऐकले आहे
ऐकणे काम राहिले आहे
तू न माझी न मी तुझा कोणी
आपले सर्व संपले आहे

पण तरी वाटते अधेमध्ये
की तुला सांगते अधेमध्ये
जी हवा धाडतेस तू चुकुनी
ती इथे पोचते अधेमध्ये

एकांत; क्षणाच्या भवती
क्षण; उभा जणू की सवती
द्वय पाश; लटकती नाती
मन अस्थिर झोक्यावरती

वाटे जग सारे हलते
पण तिथेच ते स्थित असते
फांदीवर गोत ऋणांचे
मातीवर पाउल नसते

पेटत्या अजून मशाली
वार्‍यावर प्रतिमा झुलते
कधि दूर दूरचे दिसते
हृदयी स्पंदन काहुरते

..........................अज्ञात

चांदव्याचे प्रीत गाणे
ऐकता नभ रंगते |
कुणी येथे विरहिणी अन
वाट त्याची पाहते || ....

क्षितीज पार सांज धून
सूर अनवट छेडते |
अंतरात कुणी माझ्या
जीव गोंदून ठेवते ||

आर्त माझ्या मन्मनीचे
सख्या तुला समजेल का |
विरह व्याकूळ वेदनेचा
अर्थ तुज उमगेल का ||

सांडते घरदार मागे
सोडते जनरीत ही |
अंतरीची संगिनी मज
सांग तू करशील का ||
--सागर लहरी

जहर मनामध्ये; बहर उन्हामध्ये; टिचून चालते तू मैना,
कहर उरामध्ये; खबर जगामध्ये; खचून जीवाची हो दैना...

पैंजण पायी; मुरडत जाई; नखरेल पोर तू मस्तानी,
नजरेत धार; जागीच ठार; बिजली कडाडती अस्मानी...

ज्वानी भरात; मस्ती मनात; आंगांग तुझे मुसमुसलेले,
ही चाल-ढंग; येगळाच रंग; घायाळ शिकारी कसलेले...

गुनवती तुच; रुपवती तुच; मन मोरपीसापरी उडनारं,
नाजूक तन; भुलवे मदन; गहजबी मुक्याने जगनारं...

आल्या किती; गेल्या किती; पन तुझ्यासारखी कुनी न्हवं,
मोहून मन; गेली निघून; जनू अळवावरती असे दवं...

येकदाच भेट; येऊनी थेट; करू असा सुखाने संसार,
लक्षुमी परी; येऊनी घरी; सुख-शांतीने भरो घरदार...

पहिला पाऊस,
कडकडणाऱ्या ढगांनी हृदयात धडकी भरवणारा
मातीच्या ओल्या सुगंधाने बेधुंद करणारा

पहिला पाऊस,
तप्त भूमीला भिजवून शांत शांत करणारा
उन्हाच्या काहिलीने त्रस्त जीवांना दिलासा देणारा

पहिला पाऊस,
पाऊसाची वाट पाहणे थांबविणारा
नि रस्त्यावरच्या सगळ्यांनाच चिंब भिजविणारा

पहिला पाऊस,
कुणालाही भिजण्यासाठी मोहविणारा
गारा वेचण्यासाठी बालपणातील अल्लडपणा देणारा

पहिला पाऊस,
माझ्या पहिल्या प्रेमाची आठवण देणारा
प्रेमासारखेच वेगळ्या विश्वात घेऊन जाणारा

पहिला पाऊस.