कविता

जरा मालवित उन
उन्हाचे मौन
येतसे सांज..!!
जराच सारुन मेघ
ओढली रेघ
...असा अंदाज..!!

संन्यस्त असावी वेळ
मंतरली ओळ
दिव्यशी काय़ा..!!
तिच्याच हाती शाल
रंग गुलाल
नभावार माया..!!

हा लिहिताना एकांत
होतसा शांत
तळ्यावर वारा
अन पाण्याचे अंग
आणते सोंग
’नको’ शहारा...!!

अशात व्हावे शुन्य
कळावे पुण्य
असेही घडते..!!
तरी असावा शाप
जुनेसे पाप
’धन्य’ सापडते..!!

तेच शोधते कूळ
साचते धूळ
उधळशी माती...!!
सावळी जाग
कुणाचा माग ?
बिलगशी भीती...!!

या समयी अंधारात
कळ्यांची वात
निरांजन ठेव...!!
भय-भरल्या अंगणात
खुळे फ़िरतात
फ़ुलांचे देव ...!!

टि.व्ही., कॉम्प्युटरच्या या जगात
बाहेर खेळण्याची गरज आम्हाला भासत नाही
जरासा वेगळा शब्द सुद्धा
word-web शिवाय कळत नाही

भुक भागवायला सुद्धा आम्हाला
मोबाईलची गरज भासते
आई पुर्वी स्वतःच ओरडायची
हल्ली ती सुद्धा recording ऐकवते

बातमी पेपर मध्ये आली की
सहा महिन्यात तिच्यावर पिक्चर येतो
विषय कितीही गंभिर असला तरी
आम्हाला तो funny वाटतो

लहान लहान मुलंसुध्दा
आजकाल philosopher बनले
याचं मुख्य कारण
मुलांमधलं मुलपण हरवले

पकडा-पकडी, लपा-छपी
हे खेळ आता फक्त गोष्टीतच असतात
क्योंकी video games का जमाना है भाई
हे असले खेळ जाम old fashioned असतात

तरी आता आमच्यातले

नशा

तू दिसल्यावर तुझ्या सौंदर्याची नशा मला चढते
नशेत माझ्याकडून त्या सारे चुकीचेच घडते

तुझ्या प्रेमात मी का पडलो मलाच न कळले
समोर तुझ्या संस्कार सारेच माझे का झुकले

नव्हतो जसा मी कधी खुला प्रेमात तुझ्या तसा झालो
जगा सामोरी माझ्या नकळत मी बदनाम ठरलो

तुझ्या नशेवर मी मग एक उतारा शोधाया लागलो
रोज नवीन नशेच्या आहारी जाऊ लागलो

प्रेमामुळेच मी तुझ्या जगात सदाच कुचकामी ठरलो
प्रेमाच्या नशेत मी तुझ्या कविता लिहू लागलो

कवी- निलेश बामणे

केली उदंड माया आईने
बापाने दिला डोंगरासारखा आधार
आई बाबा कधी फिटतील
तुमचे हे उपकार

आठवते अजूनही मला
जेव्हा होतो मी लहान
परस्थितीशी झगडत तुम्ही
केले माझे संगोपन

थोडा जरी पडलो
तेव्हा मी आजारी
काळजी घेत होता तुम्ही
सोडूनी कामे सारी

माझ्या सुखातच तुम्ही
तुमचे सुख पहिले
लाभावे मज सुख यासाठी
आयुष्यभर झिजले

म्हणूनच मनापासून मला
खरे वाटते आज
तुमच्या शिवाय जगी
नसे दुसरे कोणी पूज्य

दुष्काळाच्या झळा

दुष्काळाच्या झळा लागूनी जळाला शेतमळा
पाण्यासाठी टाहो पोडूनी सुकला ओला गळा

डाळींबाचे होवूनी हाल द्राक्षबाग ती उखडली
गहू होणे दुरच होते मान मोडून बाजरी पडली

कुठून आणावे पाणी विहीर तर सुकली
बांधावरची जुनी बाभूळ आताशा वठली

कोरड्या मातीमध्ये कसे कसावे पाण्यावाचून
पान्हा फुटेना आईला अर्भक रडते ओरडून

दुर दिशेला चुकार ढग आस दाखवी
तेथे जावे वाटतसे पण सोडवेना भुई

कसे जगावे कळेना कसे जगवावे न उमजेना
दुष्काळाने मन कोरडे पण पाणी येई डोळा

सरले ते दिवस
त्या गप्पांच्या मैफिली
ते रुसवे, फुगवे,
तो अबोला
ते रडणे,ते रडवणे...

आता उरल्यात फक्त आठवणी
त्या ठेवल्यात मनाच्या माळेत गाठवुनी

येतील का परत ते दिवस?
छे ! सरले ते दिवस

-
रेखा धेडे

वीणेचे ध्वनी विरले तरी
कंपनं मागे रेंगाळावी
अस्तित्वाच्या खुणा मिटल्या तरी
चाहुल मागे सळसळावी
तसं तुझं भरून राहणं!

समुद्राच्या लाटा लोपल्या तरी
गाज मागे रहावी
पाव्याची धुन थांबली तरी
रुंजी मनात उरावी
तसं तुझं उरून राहणं!

चंदन झिजून संपलं तरी
गंध मागे दरवळावा
मैफिलीतलं गाणं सपलं तरी
सूर मागे रेंगाळावा
तसं तुझं पुरून राहणं!

ब्लॉग वर पूर्वप्रकाशित

रोज दूत सूर्याचे ताडतात भाजतात
आज मात्र तिच्या गळा प्रेमे घातलेत हात
रोज दुपारी त्याच्या किरणाना येई माज
मात्र आज तिच्या गळा साजे सोनेरी साज
आज तिच्या लेकरांनी दिवस तिचा योजला
वसुंधरा दिन नामे रम्य दिवस साजला

मुसळधार झोडपणारा शांत राही आज वरुण
स्वागतपर शिडकावे शिंपडतो अधुनमधुन
मातेचे इथेतिथे बाळांनी चुंबन घ्यावे
आणि तिच्या कायेवर काट्याने फुलावे
मानवरुपी चांदण्यानी देह तिचा मोहरला
वसुंधरा दिन नामे रम्य दिवस साजला

सन्माना खडी आज इंद्रधनुची कमान
त्याखाली भिन्नदेशी एक विसरुन भेदभान
काय गाऊ गुणगान आई तुझ्या स्मृतिचे
सुवर्णाहुनी श्रीमंत छातीच्या मातीचे

नुसताच तुला बघतो मी, दुरूनच तुला न्याहळतो मी
नुसताच तुला बघतो मी, नुसताच तुला बघतो मी

आपुलकीचे दोन शब्द बोलावे म्हणतो
पण मनातल्या मनात घाबरतो मी,
नुसताच तुला बघतो मी.

कधी कधी बोलायाचे धाडस करतो
पण शब्दच विसरतो मी,
नुसताच तुला बघतो मी.

सारखा तुझाच विचार करतो
विचारताच मग्न होतो मी,
नुसताच तुला बघतो मी.

तुझ्यावर कविता करावी म्हणतो !
तुझ्याच कवितेत रमतो मी,
नुसताच तुला बघतो मी.

आजकाल वेगळ्याच विश्वात जगतो
नेहमी स्वप्नातच जगतो मी,
नुसताच तुला बघतो मी.

तुझ्यासाठी कासाविस होतो
तुला पाहताच वेडा होतो मी,
नुसताच तुला बघतो मी.

वृक्ष - वल्ली, तृण - कुरणे, हिरवाई, पाऊसधारा
जीवनदायिनी, सर्व संपूर्ण, माता वसुंधरा

जल - वायू, मृदा - पर्वत, जलचर, खग, भूचरा,
मायेने करी संगोपन, धरित्री सर्वांच्या आधारा

मानव - जन, प्रगत, शास्त्री, विज्ञानाचा पुजारी
सुख - समृध्दीच्या हव्यासी, विनाशाते आवरा

प्रदूषित करी जल - वायू, उद्योगे, करी प्रदुषित, तन- मना
वापरा, पुन्हा वापरा, टाळा प्रदूषण, विनवितो जोडूनी करा

योग्य शास्त्रे नष्ट करा, प्लास्टीक, रसायने आणि दूषीत वायू,
एकच मंत्र, नका करु कचरा, वापरा, पुन्हा वापरा

वाढवा वृक्ष संपदा, संवर्धना जल संपदा
सुभग सर्व संवर्धनासाठी, आपली सुबुध्दी वापरा