पाऊस पहिला
घेउन येतो गंध मातीचा
धुंद सुगंध आठवणींचा
अन ओलावतात पापण्या
त्या भिजल्या आठवणींनी
पाउस पहिला.....
लहानपणी घेउन बाबांनी कडेवरती
नेले पावसात घालवली भिती
आणि मग प्रत्येक पावसात केली मस्ती...
अंगणात पडलेला गारांचा सडा
वेचता वेचता जीव झाला थोडा थोडा
दिवस बदलतात आपण बदलतो
पाऊस मात्र तोच राह्तो
पहिल्या पावसाचा गंध दरवळत रहातो
गंधित पाउस मग आणखी सुगंघी होतो
एकाच छ्त्रीतुन जाताना आनंदही द्विगुणीत होतो
ढगांच्या गड्गडाटाने जीव घाबरतो
नकळत मिठीत शिरता स्वर्ग धरती अवतरतो
बरसती धारा, भिजलेली धरती
भजलेली मने अन भिजलेली मिठी
भिजलेल्या मिठीत झुकली नजर
असच काही सुचलेलं .........
तू जवळ असलास की
शब्द माझे ओठावरच विरून जातात
खरचं.....
स्पर्शालाही भाषा असते
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
तुझी आठवण...
नक्की म्हणू काय?
चंद्र म्हणू तर दिवसाचा विरह
सूर्य म्हणू तर रात्रीचा.....
तुझी आठवण म्हणजे माझा श्वास
तो थांबला की मी संपले
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
आजकाल डोळे माझे
मलाच दगा द्यायला लागलेत
हृदयामधल्या गोष्टी सरळ
माझी पहिली अष्टाक्षरी 
युगानुयुगे संपली
तुझीच वाट पाहिली
खुळी ही राधिका तुझी
पहा खुळीच राहिली
षड्ज भावनेतले
न मागता तू जे दिले
तुझ्या सुरांत नाहण्या
मनी जपून ठेविले
सावळ्या गगनातला
पयोद हा निनादतो
तुझेच रुप लेवुनी
तना-मनात सांडतो
तू एकदा फिरून ये
हे एव्हढेच मागणे
अन् पुनश्च वर्षु दे
अमोघ प्रीत-चांदणे
तूच तू गऽऽ तूच ‘तू’
नीलरंगी मेदीनी तू
दोन धारी संगीनी तू
राजसी मी बाजीरावी
मस्त नारी द:खनी तू
वनफ़ुलांच्या केसराची
धुंद गंधी गंधीनी तू
गच्च माझ्या बाहूपाशी
गुंतलेली बंदीनी तू
ब्रम्हरंध्रे भेदणारी
झोपलेली योगीनी तू
भोग सारे भोगणारी
देहरूपी भोगीनी तू
उर्ध्वशाखी लोंबणारी
चेटकी तू शाकिनी तू
निर्जनाच्या रानामध्ये
वज्रदेही डाकिनी तू
मूक ओठी सोसणारी
म्लानवदना शालीनी तू
अब्रुफ़ूले माळणारी
शुभ्रवसना मालीनी तू
दिवसभोगी बलात्कारी
शांतगर्भा यामीनी तू
वासनेशी खेळणारी
नित्यकामा कामीनी तू
प्रेमपंथी चालणारी
मंदशी गजगामीनी तू
पौरूषाला भाळणारी
रूपगर्वा भामीनी तू
ऐकशील?
नाही येत तुझ्यासारखं भडाभडा बोलणं,
आणि आपला मुद्दा, दुसऱ्याला धाप लागेपर्यंत पटवून देणं.
नाही जमत तुझ्यासारखं भरभरून बोलणं
धबधब्यासारखं हसणं अन
सोनचाफ्या सारखं गंधानं गुदमरवून टाकणं.
नाही जमत तुझ्यासारखं -
आपलंसं- अगदी जवळचं करून बोलणं
अन वेळ साजरी झाली कि परकं करून निघून जाणं
नाही आणता येत मला
चेहऱ्यावर हसू लटक अन मधाळ
अन स्थळ/काळ बदलल्यावर
कोरी पाटी अन चेहरा निर्विकार!
नाही व्यक्त करता येत प्रेम
असं सहजतेने जागोजागी
साबणाच्या फेसा सारखं-
रंगीबेरंगी अन अल्पजीवी.
अजिबातच करता येत नाही
इतका रुक्ष अन मख्ख चेहरा
अन विचारपूर्वक,
पुढच्या क्षणी एकदम हसरा.
( इथे लिहण्याचा माझा पहिलाच प्रयत्न आहे... सांभाळून घ्यावे )
पावसाच्या धारांनी घेरले
पावसाच्या धारांनी घेरले
भीड माझ्या मनाला
नभ दाटून आले ||
या ओल्या वाटेवरती
गवताची ओली नक्षी
ओल्या या झाडांवरती
ओले नहालेले पक्षी
ओल डोळ्यात माझ्या
नभ ओलावलेले ||
भिजलेली चोळी माझी
भिजलेले माझे अंग
भिजलेल्या मातीसंगे
भिजला साडीचा रंग
चिंब देहात माझ्या
स्वप्न चिंबचिंब ओले ||
गीते तुझीच आहेत,
शब्द तू नाहीस
मूर्ती तुझीच आहे,
साचा तू नाहीस
नाव तुझच आहे,
वाचा तू नाहीस
राज्य तुझच आहे,
प्रजा तू नाहीस
आत्मा तुझाच आहे,
काया तू नाहीस
"मलाही व्हायचंय अजरामर"
तो सांगत होता
स्वत: असून उत्तुंग
आपल्याला खुजा समजत होता
त्याच्या डोळ्यांतले अश्रू
पडताक्षणी वाफ होत होते
वैफल्याने भावना
पेटून राख होत होत्या
"त्यांच्याकडे जो जातो
उगाळून आणतो गंध
जो मजजवळ येऊ पाहे
होऊन जातो अंध
फुकटचे श्रेय घेतो मी
म्हणे शक्तीचा सागर
कसला शक्तीसागर
मी तर केवळ प्रलयंकर
'त्यांचं' तेज शीतल
माझी आग भयंकर
जाउद्या मलाही पृथ्वीवर
बनूद्या मलाही
दीपस्तंभ, दयासागर, करुणाकर
दु:खाचा शब्दप्रभू
ग्रेस, कुसुमाग्रज, सुर्वे, किंवा माडगुळकर"
इंद्रासमोर उभा राहून सूर्य बोलत होता
पृथ्वीवरील कवीशी आपली तुलना करत होता
त्याच्या डोळ्यांतले अश्रू
अंधुक अंधुक - रागातच
घर बांधता बांधता,
धूसर धूसर -रडतच
घर बांधता बांधता
रात्र संपली रे..!!
असं बोलशील
तसं बोलशील
हीच वाट पाहता पाहता
आता बोलशील
नंतर बोलशील
हीच वाट पाहता पाहता
रात्र संपली रे..!!
निराशेत हतबल खिडकीत
डोळे घट्ट मिटून
झोपता झोपता
रात्र संपली रे..!!
आतुरतेने
थोडं थोडं
जागता जागता
जगता जगता
रात्र संपली रे..!!
मनात पक्क
नाही म्हणता म्हणता
रात्र संपली रे..!!
मीच एकटी
सर्व सावरणार आता
या तावातावात
रात्र संपली रे..!!
एक उनाड दिवस
चल सख्या घालवूया,
नको काटे घड्याळाचे
राना- वनात फिरूया!
एक उनाड दिवस
घालू पाखरांना साद,
जरा अंगणात त्यांच्या
चल रमूया निवांत!
एक उनाड दिवस
नको पैसा व्यवहार,
मन रिक्त होता थोडे
येते नात्यांस बहार..
एक उनाड दिवस
नको कर्तव्य नि पाश
मागे टा़कू कवडसे
पाहू मोकळे आकाश!!
अश्या उनाड दिवशी
भर उन्हात भटकू,
मृगजळे दिसताच
थोडे फसू, थोडे हसू!
पाहू सांज कलंडती
रंग जुनेच नव्याने,
येवो मन मोहरून
मरगळ विझल्याने!
