अनुभव

मृण्मयीच्या रेलकथांवरून स्फूर्ती घेऊन माझ्या काही रेलकथा.

नेपथ्य - पुणे-मुंबई डेक्कन क्वीनचा लेडीज पासहोल्डर डबा. डे क्वी मधे लेडीज पासहोल्डर्सचा वेगळा डबा असतो. बाकी गाड्यांच्यातला लेडीज डबा हा जनरल + पासहोल्डर्स असा असतो.
पहिल्यांदाच काढलेला पु-मु पास. लग्नही नुकतंच झालेलं. सासर मुंबई. माहेर पुणे. आणि खूप सारी कामेही अजून पुण्यातच होती त्यामुळे बसपेक्षा पास काढणे स्वस्त पडेल म्हणून सेकंड क्लासचा पास काढला.

नाईट रायडर २०० !

भारतात मध्य मार्च पासून उन्हाचा चटका वाढतो आणि कुठलाही क्रिडा दिवसा करणे हा प्रकार नकोसा होतो, सायकलींगही त्याला अपवाद नाही, शिवाय १३ १/२ तास, २७ तास वगैरे अश्या उन्हात करणे म्हणजे भयंकरच. पण म्हणून सायकलींगच करायची नाही असे तरी का? म्हणून २८ मार्चला पुणे रॅन्डोनी नाईट रायडर आयोजीत केली.

२८ मार्च ला सध्यांकाळी ७ वाजता सुरू होऊन २९ मार्चला सकाळी ८:३० वाजता संपण्याची वेळ होती. मार्ग होता, पुणे विद्यापीठ - कात्रज - कापूरहोळ - चांदणी चौक - लोणावळा - रूपाली असे एकुण २०३ किमी.

सुपर रॅन्डो होण्यासाठी प्रत्येकाला २००,३००,४०० आणि ६०० ब्रेव्हे कराव्या लागतात. माझ्या २००,३०० आणि ६०० ह्या तिन्ही झाल्या होत्या. पण मी मध्ये असणारी ४०० स्किप केली. माझी ६०० झाल्यावर पुण्यात ४०० ब्रेव्हे होणार नव्हती, त्यामुळे फेब्रुअरी मध्ये जिथे ४०० असणार होती (गोवा, अहमदाबाद किंवा नाशिकला) तिथे जाणे भाग होते. पण नाशिकची ४००, माझी ६०० झाल्यानंतर लगेच ५ दिवसांनी होती आणि ती मी टाळली. २१ फेबला गोवा आणि अहमदाबादला जी ४०० होणार होती त्यापैकी कुठे तरी जाऊ असे ठरवून मी नाशिकला गेलो नाही.

परवाच्या ११ वाजता बसस्टॉपशी उभा असताना हे एक फुल पायाशी पडले आणि एक ओळ आठवली 'समयीच्या शुभ्र कळ्या उमलून लवते आणि केसातली जाई पायाशी पडते'. जरी ही ओळ ह्या प्रसगांशी मेळ खात नाही तरी पण तिचे आठवणे छान वाटले. उन्ह इतके दाट होते त्यादिवशी की इतकुशा फुलाची सावली डोळ्यात सामावून गेली.

आमच्याकडे पालखीचा काही खास नेम नाही, कोणतीही दिंडी येत नाही, पालखी, वारकरी, माळकरी कोणासाठीच आम्ही काही करत नाही. वेळ कोणाला हो? आम्ही लय बिझी माणसं बघा. मध्यमवर्गीय आम्ही. आमच्या नोकर्‍या, शिक्षणं, रोजच्या आयुष्यातले लहान मोठे प्रश्न.. काय कमी व्याप आहेत आमच्या मागे? ते सोडवायलाच आयुष्य पुरत नाही हो आम्हांला, कुठे पालखीच्या फंदात पडतोय ! आम्ही भले, आमची टिचभर वितीची आयुष्यं भली, त्यातले प्रश्न भले आणि उत्तरं, आणखीनच भले, भले! असो, असो.

खरं सांगायचं तर ही पालखीच आम्हांला सोडत नाही बघा! काय सांगायचं...

मागे नववीच्या सुट्टीत आईची एक मैत्रिण कैलास मानससरोवरच्या यात्रेला जाऊन आली आणि तिने तिच्या प्रवासवर्णनाची हस्तलिखित प्रत वाचायला पाठवली होती. तेव्हा कैलास मानससरोवराबद्दल पहिल्यांदा ऐकलं. लगेच मी दहावीच्या सुट्टीत जाऊ ? असं घरी विचारलं. पण एकंदरीत बर्‍याच अटींमध्ये ते बसणारं नव्हतं. नंतर शिक्षण, नोकरी, लग्न वगैरे सगळ्या गोष्टींमध्ये ते मागेच पडलं. मग दिड वर्षांपूर्वी अनयाची मायबोलीवरची कैलास मानस यात्रेबद्दलची सुंदर लेखमाला वाचली आणि भारतात परतल्यावर लगेच इथे जायचच हे ठरवून टाकलं.

माउंट शास्ताचं भव्य दिव्य रूप! बघून वाटत होतं मला एकावर एक अशी दोन क्षितीजं दिसतायत की काय ..

९ ते ११ फेब्रुवारी २०१२ या दरम्यान फ्लेम, पुणे येथील कॅम्पसमधे आंतरराष्ट्रीय थिएटर कॉन्फरन्स झाली. 'नाट्यप्रशिक्षणाचे शास्त्रः भारतीय व आंतरराष्ट्रीय दृष्टीकोन(थिएटर पेडगॉजी: इंडियन अ‍ॅण्ड इंटरनॅशनल परस्पेक्टीव्ह)' असा या कॉन्फरन्सचा विषय होता.

"एकलीच निगालिस व्हय माय? सोबती नाय काय कुनी तुज्या?", मी आजुबाजुला, पुढे मागे बघत म्हटल, नाही आलं कुणी, चालतं ना एकट आलं तर?
"व्हय व्हय चालतय की, तसला कायबी नेम नाय बग इट्टलाचा, या म्हनतो समद्यास्नी",
"कोन गाव म्हनायच ?", मी गोंधळले होते, आता नक्की काय सांगु या माउलीला, नुकतीच पुण्यात आले म्हणून सांगू, औरंगाबादची आहे म्हणून सांगू का दुबईहुन आले म्हणून सांगु? माझा गोंधळ निरखत समोरुन दुसरा आवाज आला ,"-हाऊ द्ये बाई, कुटं कुनाला कळतय कोन कुठला अन कशाला आलाय ते",. "समदे येकाच जागेला जायचे आखिरला"

इथे काही न बोलताच चालतंय बहुतेक सगळं!

आई-वडील आल्यामुळे आणि जयपण ईंटरेस्ट घेत असल्याने आजकाल रोज ब्रिजचा 'अड्डा' बसतो/जमतो. कालची अशीच एक गम्मत.

आमचा तीन बिनहुकुमीचा कॉल होता. बदामात माझ्याकडे गुलाम आणि एक पत्ता, जयकडे राणी आणि दोन पत्ते, आईकडे एक्का आणि ३ पत्ते आणि दादांकडे राजा आणि तीन पत्ते. चाली आलटून-पालटून दोन्हीकडे जात होती आणि तरीही माझ्या गुलामाचा हात झाला आणि शेवटचा हात आमचा आवश्यक असा नववा झाला तो चवकट सत्तीचा ज्यावर बदामचे राणी, राजा आणी एक्का असे तिघेही सर झाले.

(कुठेतरी लिहून ठेवायचे म्हणून इथे लिहीले आहे).