पाककला

लहानपणी कायम भोंडल्याला म्हणलेले हे गाणे. तेव्हाही मला खूप आवडायचे आणि आता म्हणत नसले तरी बऱ्यापैकी आठवते. तर हादग्याला अजून बरेच दिवस असताना, मधेच का बरे मला हे गाणे आठवावे...

तर झाले असे की सकाळी तापवलेले दूध दुपारी तापवले नाही आणि संध्याकाळी तापवायला ठेवायला उशीर झाला. सध्या उन्हाळा इतका निर्मम आहे की ही चूक अक्षम्य ठरली. मग काय, म्हणावे लागले मला "दूध तापवायला झाला उशीर, झाले त्याचे पनीर".

पास्ता आणि विविध सॉस ची पाककृती इथे मांडूयात.
तुमची खास पास्ता रेसिपी असेल तर ती सांगा.

पास्त्याच्या authentic Italin आणि भारतीय आणि आरोग्यदायि (Healthy) आवृत्या इथे संकलित करूयात.

admin ना विनंती: आधी असा धागा असल्यास हा धागा उडवा.

व्हेजिटेबल कारविंग मध्ये मला खूप रस आहे. खूप दिवसांपासून अशी महिरप करायचं मनात होतं . काल ती केली. टोमॅटो च्या स्किन ला स्पायरल मध्ये काढून घेतलं आणि नंतर ते रोल केलं की अशी गुलाबाची फ़ुलं मिळतात. मध्ये ठेवण्यासाठी काकडीचं कमळ केलं आणि पानं केली भो. मिरचीची. ताटाच्या दोन्ही बाजूला ठेवले टोमॅटोचे गुलाब आणि पानं आणि मध्ये ठेवलं काकडीचं कमळ.

काल काहीतरी छोटासा समारंभ होता म्हणून ही महिरप केली. मेन्यू होता अगदी टिपिकल महाराष्ट्रीयन .. ब.भाजी, कोशिंबीर, ढोकळा, टोमॅटोचं ना. दूध घालून सार, वरण भात तूप लिंबू , आणि बासुंदी पुरी ...सगळं घरी केलेलं .

तुम्हाला भारतीय स्वयंपाकातील सर्वात जास्त काय आवडतं? असं जर कोणी विचारलं तर मी तात्काळ सांगेन, सगळंच. अगदी पदार्थाच्या तयारीपासून(म्हणजे निवडणे, चिरणे, सोलणे इ.इ.) ; ते तो पदार्थ तयार करण्यापर्यंत, तिथून त्याचा ताटापासून पोटापर्यंतचा प्रवास, सगळंच
आवडतं मला. काल “गुलाबजाम” बघितला. तो बघतानाही असंच वाटलं, एक भन्नाट रेसिपी जमून गेलीय.

मी खाण्या-पिण्याच्या संस्कृती [ इंदौर ] ची असल्या कारणाने अधून- मधून माझ्या बटव्यात हा विषय सापडणारच ! अमेरिकेत आम्ही दोन्ही प्रकारच जेवण म्हणजे पश्चिमी आणि भारतीय आम्ही बनवतो. दोन –तीन दिवस पश्चिमी डीशेष खाल्ल्या कि तिसऱ्या दिवशी मात्र झणझणीत भारतीय खायची इच्छा होते, पण सुमारे ८-१० तास बाहेर काम करून आल्यावर घर ची इतर काम, भांडी इत्यादी आपली वाट बघत असतात तेव्हां आपलं चारी–ठाव जेवण करणे शक्य होत नाही. इथे रोज धुणं – भांडी करणारी बाई येत नसते, काही लोकांकडे आठवड्याची साफ-सफाई करायला क्लिनिंग कृ असतो .

अनेकदा हॉटेलमध्ये आपण जेवायला गेल्यावर समोर अन्न येतं आणि केव्हा एकदा जेवायला सुरुवात करू असं होतं. अनेकदा तर शेजारच्या टेबलवर काय आलंय हे पाहूनच तोंडाला पाणी सुटतं. अन्नाचा सुवास हे तिथे एक मुख्य कारण असतं. आजकाल समोर आलेला पदार्थ खाण्यासाठी केवळ तो कसा लागतोय इतकंच पुरेसं होत नाही. तो पदार्थ दिसतो कसा, त्याची मांडणी कशी आहे हे सर्वही महत्वाचं झालंय. त्यात फेसबुक, इंस्टाग्राम सारख्या माध्यमांमुळे अन्नाचे फोटो काढून ते सर्वांशी शेअर करणं अजून वाढलं आहे. त्यामुळे दिसण्याला अजूनच महत्व. अगदी थोड्या दिवसांपूर्वी आलेला 'गुलाबजाम' हा चित्रपटच त्याचं उत्तम उदाहरण आहे.

सुगरणींची (सुगरणांची ) आणि एकूणच पाककौशल्याची दोन टोकं असतात. एका टोकावर स्वयंपाक ही एक कला आहे असे मानणारे लोक असतात आणि दुसऱ्या टोकावर स्वयंपाक हे एक शास्त्र आहे असे मानणारे लोक असतात. या दोन टोकांच्या मध्ये झोके घेणारे माझ्यासारखे बरेच असतात. स्वयंपाक ही एक कला आहे मानणारे लोक मला लहानपणीच खूप भेटले. पण ते सगळे अगदी निरागस होते.
"वैनी, भाजी कशी केली?" या प्रश्नाला फक्त हाताचा आधार घेऊन उत्तर देणाऱ्या बायका मी बघितल्या आहेत.
"एवढं एवढं आलं" (स्वतःच्या तर्जनीची दोन पेरं दाखवत)
"एवढ्या एवढ्या लसणीच्या कुड्या" (त्याच हाताच्या बोटांचा चिऊच्या चोचीसारखा चंबू करत)

आई बाबांनी आम्हा तिन्ही मुलांना इंग्रजी मीडीयम शाळेत घातलं म्हणून एका नातलगाने, " जात भडभुंजाची आणि मिजास बादशाहची!" असं काहीसं उपरोधात्मक त्यांना ऐकवलं होतं. इंग्रजी शाळांच्या फिया जास्त, आई –वडीलांच्या तोटक्या पगारात तीनही मुलांची शिक्षणं कशी होणार? अशा अर्थाचे असावे ते कदाचित. मी शेंडेफळ; त्यामुळे माझ्या समोर हे घडलं नसलं तरी त्याची वाच्चता आम्हा तीनही मुलांसमोर अनेकदा घडे. मला ही म्हण त्या न कळत्या वयातही अजिबात आवडत नसे. कारण मला भडभुंजाचे दुकान, तिथे स्वच्छ पांढऱ्या पोशाखात वेगवेगळे चविष्ठ जिन्नस विकत बसलेले काका, कढईतला घमघमणारा खमंग वास, मला खूप आवडत.

आज घरी एकटीने राहण्याचा पहिला दिवस. सकाळपासून नेटवर टाईमपास करुन झाला, थोडं लिहून झालं. हात पाय चालवून झाले. आता जेवायची वेळ झाली. मुलं-नवरा नसल्याने एकटीला जेवायला काय करायचं हा प्रश्न पडला होता. अर्थातच मग सर्वात सोप्पा उपाय होता तो म्हणजे 'मॅगी'. आता 'मॅगी' बद्दल हजारो लोकांनी लिहिलं असेल आजवर, खासकरून सध्याच्या त्यांच्यावरील आरोपांमुळे बातम्या तरी प्रत्येक ठिकाणी असतील. तरीही माझ्या आयुष्यात मॅगी वेगवेगळ्या काळात आली आणि त्या त्या दिवसांच्या आठवणींमध्ये तिने स्वतःचं वेगळं स्थानही बनवलं.