शतशब्दकथा

आज तिने हे जीवाभावाचं नातं तोडून टाकण्याचा निश्चय केला होता. मनावर दगड ठेवून आयुष्यात पुन्हा कधी त्याचं तोंड बघणार नाही असं ठरवलं होतं. खूप प्रेम केलं तिने त्याच्यावर. इतकं की त्याच्या सहवासाशिवाय तिला करमायचंच नाही. सतत त्याचाच विचार, त्याची भेट कशी होईल हा ध्यास, त्याची सुखद भेट होऊन गेल्यांनतरही आठवणींच्या सुगंधी विचारांमध्ये हरवून जाणे, हेच तिचे विश्व बनले होते. त्याच्या केवळ सोबत असण्याने सगळी tensions दूर पळत असत. विशेषतः पावसाळ्यात त्या दोघांच्या भेटीगाठींना विशेष कैफ चढत असे. पण त्याने त्या बदल्यात काय दिलं? मन आणि शरीरही जाळणारी असह्य वेदना?

“खूप झालं, आता बास!”

निळ्या शर्टवाल्याचे वडिल भ्रमिष्ट झालेत. शालवाल्या बाईच्या नवर्याला ल्युकेमिया झालाय. ब्लॅक सूटवाल्याचा मुलगा ड्रग्ज घेतो.....

त्या मुलीने माझ्याकडे पाहिलंही नव्हतं तरी तिचे डोळे बघून मला वाटलं - एका माणसाला एव्हढं दु:ख असू शकतं? आधी माझा तिच्या बोलण्यावर विश्वास नव्हता. पण तिने माझ्या डोळ्यात बघून जे सांगितलं ते फक्त मलाच माहित होतं.

मी म्हणालो 'हे मला जमलं तर किती लोकांना मदत करता येईल'.
'आणि श्रीमंत होता येईल, हो ना डॉक्टर?’

मी ओशाळलो.

तिने माझा हात हातात घेतला ‘तुमची खरंच तशी इच्छा आहे?’
‘हो'

(Version 1)

हॅलो! पोहोचलीस का ऑफीसला? गर्दी होती का?

हो, मगाशीच पोहोचले आणि गर्दीही नव्हती फारशी आज. चक्कं बसायलाही मिळालं.

नशीब म्हणायच. पण काय अडलं होतं का इतक्या गर्दीत साडी नेसून जायच?

अरे! वटपोर्णिमा आहे आज.

ते मलाही माहिती आहे. पण पुजा आणि उपवास दोन्ही तू बंद केल होतस ना?

हो रे, केव्हाच बंद केलय.

मग? हे साडीच काय खूळ उगाच?

हे असच नटायला निमित्त रे काहीतरी

ह्म्म! मग ठिक आहे. पण आपला पॅक्ट लक्षात आहे ना?

येस बॉस! तो नाही विसरले

शशकची लाट आलीच आहे. तेव्हा एक शशक माझीसुद्धा!!
==========================================================================================

खूप आनंदाने आणि आत्मविश्वासाने तिने तो पुरस्कार स्वीकारला - महिला सशक्तीकरण पुरस्कार. उपेक्षित आणि वंचित महिला, मुलींसाठी तिने केलेल्या कार्याचा हा गौरव होता.

ती रोजच्याप्रमाणेच आजही यांत्रिकतेने तिच्या कंपनीच्या संकुलात शिरली. शिस्तबद्ध रीतीने लावलेली झाडे, नेत्रसुखद रंगीबेरंगी उमललेली फुलं असणारी छोटेशी बाग, ह्यातून आत जाणाऱ्या रस्त्यावर ती वळली. बागेतून आलेल्या वाऱ्याच्या झुळकेसरशी ती आनंदली. सुगंध दरवळला तसा तिच्या चित्तवृत्ती उल्हसित झाल्या.
“म्हणजे तो इथेच बागेत आहे तर!” तिने अनुमान लावला.

गेले काही दिवस तो ह्या प्रश्नाने कासावीस झाला होता. त्याला दुसरं काही म्हणजे काही सुचत नव्हतं. परिस्थितीने गांजलेले असे अनेक क्षण त्याच्यापुढे पूर्वी येऊन गेले होते, पण ह्या क्षणाने त्याला पुरतं हताश केलं होतं. कसा मार्ग काढावा, कोणाला विचारावं, ह्या गर्तेत तो पूर्ण बुडून गेला होता. मायेचा एखादा हात पाठीवरून फिरावा, आणि ह्या विवंचनेतून त्याने आपली सुटका करावी, असं त्याला मनोमनी वाटत होतं. पण असं कोणीच त्याच्या ओळखीचं नव्हतं. शेवटी धीर करून त्याने अवघ्या जगालाच ओरडून विचारायचं ठरवलं. 'कोणी उत्तर देता का रे उत्तर' असा आक्रोश करणारा हा प्रश्नसम्राट शेवटी विचारता झाला -

“तुझा आवडता perfume कुठला?”
“मी नाही सांगणार, secret आहे.”
“दूरदेशी जातोय, तिथून तुझ्यासाठी सुगंधी भेट आणीन म्हणतो. कधी कधी वाटतं, जाई, जुई, मोगरा, चाफा ही मंडळी नशिबवान आहेत. त्यांना तुझा सहवास कायमच मिळतो. माझ्यामुळे तुझी संध्याकाळ सुगंधी, भारावलेली झाली तर मी कृतार्थ होईन गं!”
तिचे मौन बघून काहीश्या निराशेनेच तो तिथून निघाला.

जेवण झाल्यावर त्याने त्या कळकट्ट, घाणेरड्या लॉजच्या, भयंकर वास मारणार्‍या खोलीतल्या पलंगावर ताणून दिली.

जेवणाचे पैसे घ्यायला आलेला नोकर अंमळ रेंगाळला...

त्याने विचारले, "काय पाहिजे अजून...टीप?"

"मला काही नको साहेब... तुम्हाला काही लागेल काय आणखी...?"

"नाही. जेवण झाले. आता झोपतो. बास."

"झोपण्यासाठीच... सोबत पाहिजे का? तुमच्या आवडीची मिळेल, एकापेक्षा एक."

तो काय बोलतो हे लक्षात येताच त्याच्या अंगावरून सर्र्कन काटा आला... त्याने त्यास हाकलून लावले.

रात्रभर तो तळमळत कुशीवर कुशी बदलत होता. एका फोनची वाट बघत.

सकाळी तो फोन वाजला...

प्रतिभेचा महानायक श्री विनायकाला त्रिवार वंदन करून नवीन उपक्रमाला सुरुवात करत आहे.

कथा म्हटलं की दोन प्रकार आपल्यासमोर येतात – लघुकथा आणि दीर्घकथा. साधारणतः हजार शब्दांच्या वरील कथेला लघुकथा असं म्हटलं जातं. त्यापेक्षा छोट्या कथा आजकाल अधूनमधून लिहल्या जाऊ लागल्या आहेत. ह्या कथा पटकन वाचून होतात, लिहायला कठीण असतात आणि वाचकांना विचार करायला भाग पाडतात.

हजार शब्दांच्या आतील कथांचं नामकरण मी खालीलप्रकारे केलं आहे -

तो संदेश सर्वात आधी नासाच्या उपग्रहांनी पकडला.
“आम्ही येतोय.” फक्त दोनच शब्द होते संदेशात.

“आपण शांततेच्या मार्गाने बोलणी करू.” संयुक्त राष्ट्रसंघ

“सर्व देशांनी आपापले क्षेपणास्त्र अवकाशाच्या दिशेने वळवावेत.” अमेरिका

“जगाचा अंत जवळ आलाय.” व्हॅटिकन

“ते आपले मित्र असावेत.” भारत

“ही भारताची चाल.” पाकिस्तान

काही दिवसांनी परत एक संदेश मिळाला-
“लढायला तयार रहा.”
यावेळचा संदेश पृथ्वीच्या अगदी जवळून आलेला.