मानस कविता

माहीत नाही!

Submitted by मुग्धमानसी on 6 January, 2021 - 00:32

हे जे काही पडले आहे
यात काही जे जडले आहे
माझे होते किंवा आहे,
माहीत नाही...

ते काही जे घडले आहे
त्यातूनच मी घडले आहे
काही आत बिघडले आहे,
माहीत नाही...

काल कालची हुरहुर होती
आज आजची भिरभिर आहे
उद्या कशाची कुरबुर आहे,
माहीत नाही...

जे बोलावे बोलत नाही
कुणी ऐकावे? कुणीच नाही...
तरी कोण... जे ऐकत नाही?
माहीत नाही...

आठवते ते काय असावे?
त्यात काय जे विसरून जावे?
खोडावे नी काय लिहावे?
माहीत नाही...

शब्दखुणा: 

या भेटीच्या नंतर...

Submitted by मुग्धमानसी on 5 January, 2021 - 08:44

या भेटीच्या नंतर थबकून
जाईल हा बनवास ऋतूविण
या झाडांना, फुला-फळांना
बघशील तू निव्वळ भांबावून

या भेटीच्या नंतर उधळील
माती भिरभिर वादळ इवले
असण्या-नसण्याच्या काठाशी
बसताना घे मिटून डोळे

या भेटीच्या नंतर जे जे
उगवून येईल त्या वाटांवर
ते ते सारे घुटमळेल पण
देऊ नको तू त्यांना उत्तर

या भेटीच्या नंतर अलगद
पुसून घे तू सगळी अडगळ
हिरव्या तांबूस उग्र क्षणांचा
टाक पिऊन तो उत्कट आगळ

आणि तरी शुद्धीत रहा तू...
देऊ नको हे पुन्हा निमंत्रण
बघता बघता एका साध्या
धूळभेटीचे होते बंधन!

शब्दखुणा: 

म्हणजे... मला झोप लागेल!

Submitted by मुग्धमानसी on 16 May, 2020 - 11:20

माझ्या अंथरुणापाशी कुणी भळभळत्या सुगंधाचा तो आदीम धूप जाळेल का?
म्हणजे त्या तमातूर घनदाट शुभ्र सुगंधात ही स्वप्नं घुसमटून बेशुद्ध होतील....
आणि.... मला झोप लागेल!

माझ्या खोलीत अपार श्रद्धेनं लाविल का कुणी थरथरत्या शांततेचे ते अथांग दिवे?
म्हणजे त्या अखोल निष्पाप रंध्रमयी उष्म्यात जळून जातील माझे निरागस अपराध
आणि... मला झोप लागेल!

माझ्या कानांपाशी मनस्वी आत्म्यासह कुणी गुणगुणेल का ते अधांतराचे निर्गूण गीत?
म्हणजे मग अस्तित्वाची सगळी थडगी सुरांच्या भुईखाली गुंगून अनाकार अवलय होतील
आणि.... मला झोप लागेल!

शब्दखुणा: 

सवय

Submitted by मुग्धमानसी on 15 April, 2020 - 00:39

चार भिंतींनाही असते दोन डोळ्यांची सवय,
बंद कुलुपालाच कळते काय अन कसली सवय!

बंद खिडक्या आत बघणे टाळती... कुढती जणू!
स्थिर पडद्यांना चिकटते मंद वाऱ्याची सवय!

सावलीतून कोंडलेले उन्ह प्राशून तप्त ती
फरशीवर रांगती अनाहूत पायरव... त्याची सवय!

बैठकी खुर्च्या तपेली जीव ते निर्जीवसे...
एकमेकां सांगती त्या रम्य स्पर्शाची सवय!

त्या पलंगावर पहुडलेल्या डहुळ निद्रेसही
सोडवेना भाबड्या अंगाईगीतांची सवय

त्या पसाऱ्यातून तुंबून राहिला एकांत का?
त्यास पुन्हा लागलेली मुक्त घुमण्याची सवय!

शब्दखुणा: 

तिची तब्येत सद्द्या बरी नाही!

Submitted by मुग्धमानसी on 24 July, 2019 - 07:25

तिची तब्येत सद्द्या बरी नाही!

तिच्या ओठावरचं हासू अजून मावळलेलं जरी नाही...
तिची तब्येत खरंच बरी नाही!

उन्हाळा भर देहावर झेलत कडेकडेनं आटत जावं एखाद्या नदीनं...
तशी ती कणाकणानं संपत चालली आहे.
स्वत:च स्वत:ला होले होले कुरतडत
स्वत:ची स्वैर अमर्याद रेघ अल्लाद खोडत
ती स्वत:ला पुसत चालली आहे...!
तिच्या देहावरलं कणभरही मांस ढळलेलं जरी नाही....
तरी तिची तब्येत खरंच बरी नाही!

शब्दखुणा: 

पावसाची दोन निमिषे

Submitted by मुग्धमानसी on 2 May, 2019 - 08:54

पावसाच्या दोन रेषा
एक राजा एक राणी
एक आतुर गंधगाणे...
बाकि सारे फक्त पाणी!

पावसाची दोन निमिषे
एक आधी... एक नंतर...
बरसते दरम्यान सारे
साचलेले मुग्ध अंतर

पावसाच्या पावलांना
चाल नाही धाव नाही
रानभर रेंगाळणारे
हुरहुरीचे नाव काही...

पावसाचा देह काळा
तप्त ओल्या वासनेचा
रांगडे इंद्रीय काळे
रंग हिरवा याचनेचा!

पावसाचे दोन बाहू
या मिठीला नाव नाही
यार तो आधार तो...
त्याला ऋतूचे गाव नाही!

शब्दखुणा: 

तो मूर्ख म्हणाला मला

Submitted by मुग्धमानसी on 30 April, 2019 - 02:37

तो मूर्ख म्हणाला मला, असा लागला, जिव्हारी भाला...
तळपला असा अधिकार, अनाहूत वार, सवयीचा झाला!

तो मूर्ख म्हणाला मला....

तो मूर्ख म्हणाला मला, पावले जरा जरा अडखळली,
शून्यात बुडाली वाट, जळून पहाट, पुन्हा मावळली!

तो मूर्ख म्हणाला मला, खोल कुणीकडे, छेडला षड्ज,
शांतता अशी ओरडली, मौन बडबडली,
मनाची गाज!

तो मूर्ख म्हणाला मला, एवढे काय त्यात कोसळले?
तू तीच तोही तो तोच तेच शिरपेच पुन्हा पाजळले!

तो मूर्ख म्हणाला मला....

का मूर्ख म्हणाला मला? बोलले काय जरा नावडते?
की असे वागले या बुद्धीचे कौतुक सारे झडले?

शब्दखुणा: 

निमित्त्य

Submitted by मुग्धमानसी on 22 March, 2019 - 06:51

गे माये माझी पीडा,
मी कशी तुला सांगावी?
नजरेत खोल तुज दिसले,
ते निव्वळ असत्य नाही!

मी जन्मजात एकाकी,
हरवले जिथे सापडले...
तो आला अन् मी हसले,
हे केवळ अगत्य नाही!

मी श्वासांनी गुदमरते,
अन् फासांनी चाळवते
हे भाषांतर स्पर्शांचे...
हे अगम्य अनित्य नाही!

गे माझ्या रात्रींनाही
सावली अताशा असते
तो असतो तो आहे तो!
तो नुसता अवध्य नाही!

तो निघून जावा याची
मी वाट पाहते आहे
मी मरून जावे याला,
गे दुसरे निमित्त्य नाही!

शब्दखुणा: 

मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

Submitted by मुग्धमानसी on 22 September, 2018 - 03:48

मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

उगवलेल्या प्रत्येक दिवशी मी गोळा करते...
हाती लागतील तेवढे सारे गडद फिके रंग
इथून तिथून जमा केलेले काही आकार-उकार
आणि डोळ्यांत ओतायला थोडे भाव थोडी झिंग
पण रोज उठून मीच बनवलेलं माझंच शिल्प वेगळं दिसतं
संध्याकाळपर्यंत अनोळखी वाटू लागतं
त्यात मला माझं रूप काही केल्या आढळत नाही
मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

शब्दखुणा: 

माझ्या घरात देव्हारा नसेल

Submitted by मुग्धमानसी on 9 September, 2018 - 07:26

माझ्या घरात देव्हारा नसेल

उगवतीच्या धगीने पाठ शेकत माझं घर
एका थंडशार मावळतीच्या वाटेकडे डोळे लाऊन बसेल
आनंदाची सोटमुळं पायाशी अंथरून,
अथांग परिपूर्ण दु:खाच्या अनाकार फांद्यांनी ते अवकाशभर हसेल
माझ्या घरात... देव्हारा मात्र नसेल.

मध्यान्हीच्या कवडशांनी माझे कोनाडे सजतील
चंद्राच्या दग्ध धारांनी माझ्या भिंती भिजतील
पाऊस... कधी बाहेर कधी आत
खूपसारे गंध असतील माझ्या घरात
तरी तिथं कुणालाही असं ’अधिष्ठान’ वगैरे नसेल
माझ्या घरात... देव्हारा मात्र नसेल.

शब्दखुणा: 

Pages

Subscribe to RSS - मानस कविता