मानस कविता

पावसाच्या दोन रेषा
एक राजा एक राणी
एक आतुर गंधगाणे...
बाकि सारे फक्त पाणी!

पावसाची दोन निमिषे
एक आधी... एक नंतर...
बरसते दरम्यान सारे
साचलेले मुग्ध अंतर

पावसाच्या पावलांना
चाल नाही धाव नाही
रानभर रेंगाळणारे
हुरहुरीचे नाव काही...

पावसाचा देह काळा
तप्त ओल्या वासनेचा
रांगडे इंद्रीय काळे
रंग हिरवा याचनेचा!

पावसाचे दोन बाहू
या मिठीला नाव नाही
यार तो आधार तो...
त्याला ऋतूचे गाव नाही!

तो मूर्ख म्हणाला मला, असा लागला, जिव्हारी भाला...
तळपला असा अधिकार, अनाहूत वार, सवयीचा झाला!

तो मूर्ख म्हणाला मला....

तो मूर्ख म्हणाला मला, पावले जरा जरा अडखळली,
शून्यात बुडाली वाट, जळून पहाट, पुन्हा मावळली!

तो मूर्ख म्हणाला मला, खोल कुणीकडे, छेडला षड्ज,
शांतता अशी ओरडली, मौन बडबडली,
मनाची गाज!

तो मूर्ख म्हणाला मला, एवढे काय त्यात कोसळले?
तू तीच तोही तो तोच तेच शिरपेच पुन्हा पाजळले!

तो मूर्ख म्हणाला मला....

का मूर्ख म्हणाला मला? बोलले काय जरा नावडते?
की असे वागले या बुद्धीचे कौतुक सारे झडले?

गे माये माझी पीडा,
मी कशी तुला सांगावी?
नजरेत खोल तुज दिसले,
ते निव्वळ असत्य नाही!

मी जन्मजात एकाकी,
हरवले जिथे सापडले...
तो आला अन् मी हसले,
हे केवळ अगत्य नाही!

मी श्वासांनी गुदमरते,
अन् फासांनी चाळवते
हे भाषांतर स्पर्शांचे...
हे अगम्य अनित्य नाही!

गे माझ्या रात्रींनाही
सावली अताशा असते
तो असतो तो आहे तो!
तो नुसता अवध्य नाही!

तो निघून जावा याची
मी वाट पाहते आहे
मी मरून जावे याला,
गे दुसरे निमित्त्य नाही!

मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

उगवलेल्या प्रत्येक दिवशी मी गोळा करते...
हाती लागतील तेवढे सारे गडद फिके रंग
इथून तिथून जमा केलेले काही आकार-उकार
आणि डोळ्यांत ओतायला थोडे भाव थोडी झिंग
पण रोज उठून मीच बनवलेलं माझंच शिल्प वेगळं दिसतं
संध्याकाळपर्यंत अनोळखी वाटू लागतं
त्यात मला माझं रूप काही केल्या आढळत नाही
मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

माझ्या घरात देव्हारा नसेल

उगवतीच्या धगीने पाठ शेकत माझं घर
एका थंडशार मावळतीच्या वाटेकडे डोळे लाऊन बसेल
आनंदाची सोटमुळं पायाशी अंथरून,
अथांग परिपूर्ण दु:खाच्या अनाकार फांद्यांनी ते अवकाशभर हसेल
माझ्या घरात... देव्हारा मात्र नसेल.

मध्यान्हीच्या कवडशांनी माझे कोनाडे सजतील
चंद्राच्या दग्ध धारांनी माझ्या भिंती भिजतील
पाऊस... कधी बाहेर कधी आत
खूपसारे गंध असतील माझ्या घरात
तरी तिथं कुणालाही असं ’अधिष्ठान’ वगैरे नसेल
माझ्या घरात... देव्हारा मात्र नसेल.

उष्ण देही वाकलेले
ते धगीने माखलेले
थंड पाषाणात झाका
पाय ओंगळ फाकलेले

हे असे छातीवरी
पर्वत उभे शिखरांसहित
त्यांस कोंबा चापूनी
ठेवा खुले... पण झाकलेले!

आगजाळे नेत्र..
जाडे ओठ... नाके फेंदडी...
कोरकोरूनी करा नाजूक
अन् मोहाळलेले....

अन् तिची योनी?
तिथे झरतात शक्तीचे झरे...
ते असे विसरा...! (असे घसरा...
मनातच चाखलेले!)

ते तिचे सौंदर्य
अन् आवेग तुजला भिववितो!
गलितगात्रे चोळतो
पुरुषत्व तू मग राखलेले!

त्यापेक्षा ना.... मला एक घर दे.
बाकी काही नको.

खिडक्या नकोत!
आतल्या आत कोंदटलेलं माझं जग मला तिथून कुठेही भिरकावून द्यायचं नाही.
त्याला उबदार जोजवायचंय. घट्टमुट्ट निजवायचंय.
तुझ्या कुशीत.

दारंही नकोत!
माझ्या दुखर्या पांगूळलेल्या श्वासांना बाहेरच्या ’सुदृढ’ हवेत नेऊन मला दुखवायचं नाही.
त्यांना अलवार पसरायचंय. अलगद उष्ण पेरायचंय.
तुझ्या छातीत.

छप्पर तर नकोच!
माझं अवकाशभर भिरभिरणारं अनाकार एकटेपण त्याला आपटून धडका देऊन रक्तबंबाळ होईल.
त्या एकटेपणाचे मळभदार ढग उंच उंच नेऊन मला गच्च बरसायचंय...
तुझ्या ओंजळीत.

हेही हवंय... तेही हवंय...
जगणं म्हणजे स्साली नुस्ती श्वास घ्यायची सवय!
तरी येडं धावतंय म्हणतंय... हेही हवंय... तेही हवंय...
मिळत नाही... मिळत नाही... तगमग तगमग काहिली!
दोन मायेच्या शब्दांची वीज दूssssssर कडाडत राहिली....
होना? म्हणून रडतोस ना?
हाय हाय करत फिरतोस ना?
पाऊस झेलण्याइतकं वेड्या वीज झेलणं सोप्प नाही
ओल्या गात्री जळतानाही... धूर झाकणं सोप्प नाही!
नसतानाचं झुरणं बरं...
असतानाचं ओझं राजा... जड आहे! हलकं नाही!
हवंय ना? हे घे तर. तुझ्यासाठीचं प्रेम घे...
दारात उभं आहे तुझ्या.... हसून त्याला आत घे...

कुणालाही न व्हावा हा असा आजार आहे
तुला सांगू कसे मज कोणता आजार आहे...

मला दिसतात सारी माणसे इतस्त: सांडलेली
निथळलेली पसरलेली मुळातुन गंडलेली
शहर सारे जणू एक चामडे मेल्या जिवाचे
भुशागत त्यात सारी माणसे ही कोंबलेली
अभावानेच कोणा मस्तकाचा भार आहे...

इथे रस्ते जणू हे माणसांचे घट्ट ओघळ
किती कोंदट चिकट घाणेरडे भलतेच ओंगळ
इथे धावून यांचे पाय हे बलदंड झाले
विचारांची अवस्था जाहली भलती अजागळ
इथे जगणार मी? माझाच हा आकार आहे?

हा धागा काही अपरिहार्य कारणास्तव काढून टाकते आहे. क्षमस्व. आभारी आहे.