मानस कविता

माझ्या अंथरुणापाशी कुणी भळभळत्या सुगंधाचा तो आदीम धूप जाळेल का?
म्हणजे त्या तमातूर घनदाट शुभ्र सुगंधात ही स्वप्नं घुसमटून बेशुद्ध होतील....
आणि.... मला झोप लागेल!

माझ्या खोलीत अपार श्रद्धेनं लाविल का कुणी थरथरत्या शांततेचे ते अथांग दिवे?
म्हणजे त्या अखोल निष्पाप रंध्रमयी उष्म्यात जळून जातील माझे निरागस अपराध
आणि... मला झोप लागेल!

माझ्या कानांपाशी मनस्वी आत्म्यासह कुणी गुणगुणेल का ते अधांतराचे निर्गूण गीत?
म्हणजे मग अस्तित्वाची सगळी थडगी सुरांच्या भुईखाली गुंगून अनाकार अवलय होतील
आणि.... मला झोप लागेल!

चार भिंतींनाही असते दोन डोळ्यांची सवय,
बंद कुलुपालाच कळते काय अन कसली सवय!

बंद खिडक्या आत बघणे टाळती... कुढती जणू!
स्थिर पडद्यांना चिकटते मंद वाऱ्याची सवय!

सावलीतून कोंडलेले उन्ह प्राशून तप्त ती
फरशीवर रांगती अनाहूत पायरव... त्याची सवय!

बैठकी खुर्च्या तपेली जीव ते निर्जीवसे...
एकमेकां सांगती त्या रम्य स्पर्शाची सवय!

त्या पलंगावर पहुडलेल्या डहुळ निद्रेसही
सोडवेना भाबड्या अंगाईगीतांची सवय

त्या पसाऱ्यातून तुंबून राहिला एकांत का?
त्यास पुन्हा लागलेली मुक्त घुमण्याची सवय!

तिची तब्येत सद्द्या बरी नाही!

तिच्या ओठावरचं हासू अजून मावळलेलं जरी नाही...
तिची तब्येत खरंच बरी नाही!

उन्हाळा भर देहावर झेलत कडेकडेनं आटत जावं एखाद्या नदीनं...
तशी ती कणाकणानं संपत चालली आहे.
स्वत:च स्वत:ला होले होले कुरतडत
स्वत:ची स्वैर अमर्याद रेघ अल्लाद खोडत
ती स्वत:ला पुसत चालली आहे...!
तिच्या देहावरलं कणभरही मांस ढळलेलं जरी नाही....
तरी तिची तब्येत खरंच बरी नाही!

पावसाच्या दोन रेषा
एक राजा एक राणी
एक आतुर गंधगाणे...
बाकि सारे फक्त पाणी!

पावसाची दोन निमिषे
एक आधी... एक नंतर...
बरसते दरम्यान सारे
साचलेले मुग्ध अंतर

पावसाच्या पावलांना
चाल नाही धाव नाही
रानभर रेंगाळणारे
हुरहुरीचे नाव काही...

पावसाचा देह काळा
तप्त ओल्या वासनेचा
रांगडे इंद्रीय काळे
रंग हिरवा याचनेचा!

पावसाचे दोन बाहू
या मिठीला नाव नाही
यार तो आधार तो...
त्याला ऋतूचे गाव नाही!

तो मूर्ख म्हणाला मला, असा लागला, जिव्हारी भाला...
तळपला असा अधिकार, अनाहूत वार, सवयीचा झाला!

तो मूर्ख म्हणाला मला....

तो मूर्ख म्हणाला मला, पावले जरा जरा अडखळली,
शून्यात बुडाली वाट, जळून पहाट, पुन्हा मावळली!

तो मूर्ख म्हणाला मला, खोल कुणीकडे, छेडला षड्ज,
शांतता अशी ओरडली, मौन बडबडली,
मनाची गाज!

तो मूर्ख म्हणाला मला, एवढे काय त्यात कोसळले?
तू तीच तोही तो तोच तेच शिरपेच पुन्हा पाजळले!

तो मूर्ख म्हणाला मला....

का मूर्ख म्हणाला मला? बोलले काय जरा नावडते?
की असे वागले या बुद्धीचे कौतुक सारे झडले?

गे माये माझी पीडा,
मी कशी तुला सांगावी?
नजरेत खोल तुज दिसले,
ते निव्वळ असत्य नाही!

मी जन्मजात एकाकी,
हरवले जिथे सापडले...
तो आला अन् मी हसले,
हे केवळ अगत्य नाही!

मी श्वासांनी गुदमरते,
अन् फासांनी चाळवते
हे भाषांतर स्पर्शांचे...
हे अगम्य अनित्य नाही!

गे माझ्या रात्रींनाही
सावली अताशा असते
तो असतो तो आहे तो!
तो नुसता अवध्य नाही!

तो निघून जावा याची
मी वाट पाहते आहे
मी मरून जावे याला,
गे दुसरे निमित्त्य नाही!

मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

उगवलेल्या प्रत्येक दिवशी मी गोळा करते...
हाती लागतील तेवढे सारे गडद फिके रंग
इथून तिथून जमा केलेले काही आकार-उकार
आणि डोळ्यांत ओतायला थोडे भाव थोडी झिंग
पण रोज उठून मीच बनवलेलं माझंच शिल्प वेगळं दिसतं
संध्याकाळपर्यंत अनोळखी वाटू लागतं
त्यात मला माझं रूप काही केल्या आढळत नाही
मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!

माझ्या घरात देव्हारा नसेल

उगवतीच्या धगीने पाठ शेकत माझं घर
एका थंडशार मावळतीच्या वाटेकडे डोळे लाऊन बसेल
आनंदाची सोटमुळं पायाशी अंथरून,
अथांग परिपूर्ण दु:खाच्या अनाकार फांद्यांनी ते अवकाशभर हसेल
माझ्या घरात... देव्हारा मात्र नसेल.

मध्यान्हीच्या कवडशांनी माझे कोनाडे सजतील
चंद्राच्या दग्ध धारांनी माझ्या भिंती भिजतील
पाऊस... कधी बाहेर कधी आत
खूपसारे गंध असतील माझ्या घरात
तरी तिथं कुणालाही असं ’अधिष्ठान’ वगैरे नसेल
माझ्या घरात... देव्हारा मात्र नसेल.

उष्ण देही वाकलेले
ते धगीने माखलेले
थंड पाषाणात झाका
पाय ओंगळ फाकलेले

हे असे छातीवरी
पर्वत उभे शिखरांसहित
त्यांस कोंबा चापूनी
ठेवा खुले... पण झाकलेले!

आगजाळे नेत्र..
जाडे ओठ... नाके फेंदडी...
कोरकोरूनी करा नाजूक
अन् मोहाळलेले....

अन् तिची योनी?
तिथे झरतात शक्तीचे झरे...
ते असे विसरा...! (असे घसरा...
मनातच चाखलेले!)

ते तिचे सौंदर्य
अन् आवेग तुजला भिववितो!
गलितगात्रे चोळतो
पुरुषत्व तू मग राखलेले!

त्यापेक्षा ना.... मला एक घर दे.
बाकी काही नको.

खिडक्या नकोत!
आतल्या आत कोंदटलेलं माझं जग मला तिथून कुठेही भिरकावून द्यायचं नाही.
त्याला उबदार जोजवायचंय. घट्टमुट्ट निजवायचंय.
तुझ्या कुशीत.

दारंही नकोत!
माझ्या दुखर्या पांगूळलेल्या श्वासांना बाहेरच्या ’सुदृढ’ हवेत नेऊन मला दुखवायचं नाही.
त्यांना अलवार पसरायचंय. अलगद उष्ण पेरायचंय.
तुझ्या छातीत.

छप्पर तर नकोच!
माझं अवकाशभर भिरभिरणारं अनाकार एकटेपण त्याला आपटून धडका देऊन रक्तबंबाळ होईल.
त्या एकटेपणाचे मळभदार ढग उंच उंच नेऊन मला गच्च बरसायचंय...
तुझ्या ओंजळीत.