शीर्षक :- सावली
कशी उन्हात सावली
जशी ममतेची माया
कधी कळेल कुणाला
अशी शीतल ही छाया
बाप बाप माझा असा
राब राबतो शेतात
त्याचं कष्टाचं जगणं
जातो भिजून घामात
माया वात्सल्याचा झरा
वाहे सुखी संसारात
लागे बापाचं काळीज
जशी नदी सागरात
अहोरात्र कष्टकरी
बाप माझा शेतकरी
त्याच्या मेहनती मुळे
मिळे सुखानं भाकरी
धरी नांगर शेतात
नसे काहीच पायात
पाय भरतं काट्यानं
तरी नांगर ओढत
उन्हातल्या सावलीला
कसा मायेचा पाझर
तसं बापाचं वागणं
घरा दारात वावर
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले
सुख सारे असूनही भासे काहीतरी उणे ||
किती आठव काढावी
किती स्मृती जपावी
त्या आठवांनी डोळा पाणी आले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||१||
रिक्त झाली तुमची नेहमीची जागा
तुम्ही दिसणार तेथे आम्हा असे आशा
असे कसे मधूनच जग सोडूनिया गेले?
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||२||
कार्ये केली अनेक; ओंजळ भरून दिले दान
दया केली दीनांवर; सदा काळजी काळीज भरून
रिक्त राहीले स्वतः केले दुसर्यांचे भले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||३||
प्रत्येक बापात एक आई लपली असते..
पण असे फोटोशॉप केल्याशिवाय ती कोणाला कळत नाही 
------------------------
"मोरू उठ! आज शनिवार! बरीच कामे पडली आहेत!" मोरूचा बाप मोरूला म्हणाला.
"बाबा झोपू द्या ना. विकेंड आहे. रोज सकाळीच उठाव लागता ना? आणि रात्री तसही प्रोजेक्टमुळे जागरण पण झालाय!" मोरू पांघरुणात घुसमटत म्हणाला.
"मोऱ्या, बापाला शानपन शिकवायचं नाही! उत्तिष्ठ! म्हणजे उठ!"
खरं म्हणायचे बाबा मला
दीवस असाही एक येईल
आवडतं घरटं सोडुन माझं
पाखरू दुसर्या गावी जाईल
शांत जळणारा दिवा तेव्हा
तेल असुन जळणार नाही
पाखराचा निशब्द बाप जेव्हा
पंख असुन उडणार नाही
हात तुझा हातातुन माझ्या
लहानपणी कधी सुटला नाही
जायचं तुला ठरलेल ऐकलं
आवाज गोड वाटला नाही
असलीस कीतीही दुर तु
भासते मला नेहमी जवळ
शब्द तुझे ते लडखडणारे
मी कधीही विसरणार नाही
हळुच शांत नकळत येणारी
बाब बाबा म्हणत हात धरणारी
सावली माझ्या लाडक्या परीची
जाऊन सुद्धा ह्रदयातुन जाणार नाही
बाप सांभाळतो
***********
बापू सांभाळतो
पाठीशी राहतो
मोकळे सोडतो
लक्ष देतो
बाप कनवाळू
देही भरे बळ
दावतो आभाळ
उडायाचे
बाप जगण्यात
करतो पोषण
तन आणि मन
हाती घेत
बाप सामोर ते
सदा उदाहरण
जगण्या जीवन
मजसाठी
बाप देवराय
संपूर्ण सगुण
तयाचे चरण
तीर्थ मज
***
-
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
बाप
माय जशी राबते दिवसाकाठी,
बाप तेवढा जागतो रातीनं.
तापात जगतो जीवन सारं,
उपेक्षित का ठेवला नियतीनं ?
दिसतो जरी पाषाण रुक्ष,
हळवा असतो तो हिमतीनं.
बाप होणं सोपं नसतं,
जीवन जगतो शिस्तीनं.
बाप म्हणजे जीवन अनुभव,
समाजाशी जोडनारा दुवा असतो.
म्हणून बसलेला का असेना?
बाप तेवढा हवा असतो.
बाप म्हणजे छत्र सावली,
असता नसते कुणाची छाप.
किंमत त्याची कळते तेंव्हा,
आपल्यात जेंव्हा नसते बाप.
@गजानन बाठे
बाप कसा असा तू न्यावे खांद्यावरुनी
नामघोष पंढरीचा माझ्या कानी आला
विकलांग देह , मन आले माझे भरुनी
विरह सोसण्याचा अतिरेक झाला
बाप कसा असा तू न्यावे खांद्यावरुनी
नामा नाचता दारात थिरके माझा पाय
किर्तनी तुकयाच्या हरखले पंढरपूर
सारे पुण्यवंत देवा मीच पापी काय
पापणीत दाटे तुझ्या दुराव्याचा पूर
गलितगात्र देहातही चैतन्य जागवीतो
तुझ्या कृपाप्रसादाने विश्व आनंदले
गंजला ओठही गाणे तुझे गातो
मज मात्र कष्टविशी अपराध काय झाले
सगळ्या बापांसारखेच,
आपल्या बापालाही काही कळत नाही
याची खात्री पटल्यानंतर…
मला ह्याच शाळेत का घातलं?
फुटबॉल ऐवजी क्रिकेटला का नाही टाकलं?
असे आरोप केल्यानंतर…
बाप आहे ना, तो चुकतोच.
आपल्यासारखा स्मार्ट तो मुळात नसतोच
हे समजून चुकल्यानंतर…
मग तू स्वतः बाप झाल्यावर,
वैतागून पोरांना ओरडून झाल्यावर
प्रेमाने जवळ घेतल्यानंतर…
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
