इथला " हा खेळ बाहुल्यांचा हा" धागा वाचण्यासाठी उघडला , थोडासा वाचल्यावर आवडला नाही म्हणून बंद केला पण त्यानिमित्ताने झपाटलेल्या बाहुलीची लेखक हृषीकेश गुप्ते यांची "मोठी तिची सावली" ही सुरेख कथा आठवली ... वाचनालयातुन आणलेल्या धनंजयच्या जुन्या अंकात होती .. त्यावेळी चांगल्या कॅमेऱ्याचा फोन घेतलेला नव्हता नाहीतर फोटो काढून संग्रहात ठेवली असती .. कुठल्या कथासंग्रहातही नाही बहुधा .. पण इंटरनेटवर जरा शोधाशोध केल्यावर स्टोरीटेल ऍपवर प्रतीक्षा लोणकर यांच्या आवाजात ऑडिओबुक स्वरूपात असल्याचं दिसून आलं ..
जमेल तितक्या वेगाने गाडी पळवत मी पलाश मार्गावर पोचलो. तिची कार तिथेच बंद अवस्थेत उभी होती. माझ्या उरात धडकी भरली. मी जवळ गेलो आणि जीवात जीव आला. ती आत बसली होती. मोबाईल कानाला लाऊन. मी बाहेरून खिडकीवर मध्यमा आणि तर्जनीच्या पाठमोऱ्या बाजूने टकटक वाजवलं आणि ती चांगलीच दचकली. काहीतरी बोलली आनंदानी. मी तिला काच खाली घ्यायची खूण केली आणि तिने सरळ दार उघडून मला घट्ट मिठी मारली. घामाघूम झाली होती अक्षरश:
"बरं झालं आलास. तुझा फोन का लागत नव्हता रे? किती घाबरले होते! बघ गाडी बंद पडली अचानक."
भाग २
तिने स्पर्श केला तसा मी शहारलो..... तिचा स्पर्श मध्यरात्रीच्या हवेतल्या गारव्यासारखा आहे. कधी आल्हाददायक, कधी नसानसांत शिरून जागीच गोठवणारा ! मी तिला भेटलो नसतो तर कदाचित हे मी मान्य केलेच नसते की हृदय नावाचा अवयव ऑपरेशन न करता असा दुसऱ्याला देता येतो आणि तरीही जिवंत राहता येते. हाहाहा! विनोद होता ओ.... नाही कळला तर सोडून द्या. तसेही माझे विनोद केवळ मलाच कळतात. पण अताशा ती सुद्धा हसते माझ्या विनोदांवर. तिला ते कळतात का नाही यावर आपण नंतर विचारमंथन करू.
अमावस्येची रात्र! ऑफिस मधून सगळे लवकर घरी गेले होते. माझे काम मात्र अजून पूर्ण व्हायचे होते. मी एकटाच फाईलवर रिमार्क लिहित बसलो होतो. घड्याळाच्या मोठा काट्याने १२ वर येत ९ वर असलेल्या छोट्या काट्याशी काटकोन केला. उशीर झाला होता. पण मला चिंता नव्हती. तसाही मी अंधश्रध्दाळू नाही. त्यामुळे, अमावास्येला घरी लवकर जाऊन झोपायचे असते, असे कोणी कितीही सांगितले तरी ते मी ऐकत नाही. शेवटी काम महत्त्वाचे! आणि त्यात मी खवीस, चेटकीण, हडळ, भूत, मुंजा वगैरेला तर अजिबातच घाबरत नाही. त्यामुळे हातात मंतरलेला गंडा बांधणे वगैरे असले काही नखरे नसतात माझे. या उलट माझे घाबरट कलिग्ज्!
सॅड सेटन
(दुःखी दानव)
सॅड सेटन हि एक पीसी गेम आहे जी टेरर इंजीन याने बनवली आहे या गेमची सगळ्यात पहिली नोंद15 जून 2015ऑबस्क्युर हाॅरर काॅर्नर या यूट्युब चॅनलवर सापडली होती गेमच्या पहिल्या समीक्षे नंतर त्या चॅनलवरची व्हिडियो जागतिक पातळीवर चर्चेत आली.
घुबड- भयकथा
लहानपणापासूनच माझ्या कोकणातल्या न उलगडणाऱ्या रहस्यमयी गोष्टी कानावर पडत पडतच मोठा झालो, म्हणूनच मनावर एक प्रकारचं दडपण होतं, मन अस्वस्थ करणारं, थरकाप उडवणारं त्यामुळेच कदाचित गावी लग्न करायला माझं मन तयार होत नव्हतं, पण घरच्यांच्या आग्रहापुढे मला नमते घ्यावे लागले आणि इच्छा नसून सुद्धा मी गावी लग्न करायला तयार झालो.
मुंबईत स्थायिक होण्यापूर्वी गावी जे काही अनुभवलं त्या अनुभवाचा परिणाम म्हणून गावी जाणे मी कायमचे बंद केले होते, पण हा विचित्र योग्य जुळून आला आणि गावच्या घरात पाय ठेवणे मला भाग पडले.
कामाचा प्रचंड लोड उपसत व ऑफिसच्या बदलत्या वेळा सांभाळत आकाश दमून जायचा. कधी रात्रपाळी, तर कधी अर्धा दिवस अर्धी रात्र अशी वेळ गाठावी लागे. उशिरा घरी येणे नेहमीचेच झाले होते. जनसामान्यांची संध्याकाळ म्हणजे त्याची ऑफिसला जायची वेळ असे. शेजाऱ्यापाजाऱ्यांना तो क्वचितच दिसे. त्यामुळे त्याची आजूबाजूच्या लोकांशी फक्त तोंडओळख होती. पण कामाच्या अनियमीत वेळा ही एक गोष्ट सोडली तर काम, पगार आणि कंपनी चान्गली असल्यामुळे ही कंपनी सोडण्याचा सध्या तरी त्याचा काही विचार नव्हता. एकंदरीत त्याचं बरं चाललं होतं. लग्नबिग्न झालेले नसल्यामुळे कधीही आलं गेलं तरी वाट पाहणारं आणि कारण विचारणारं कोणी नव्हतं.
रात्रीची वेळ होती. अमावास्या असावी. दिवे गेल्यामुळे किर्रर्र अंधार दाटला होता. सर्वात वरच्या मजल्यावर तिचे घर होते. एकटीच राहणारी ती कुतूहलाचा विषय होती. अंगावर गच्च पांघरूण ओढून ती झोपण्याच्या प्रयत्नात होती. इतक्यात छतावरून धप्प धप्प आवाज येऊ लागले. मागे एकदा इमारतीच्या कुणीतरी आत्महत्या केल्यापासून गच्ची कायमची बंद करण्यात आली होती. हे आवाज कुठून, कसे येत असतील ह्या विचाराने ती घाबरली, भीतीने शब्द फुटेनात, घशाला कोरड पडली. आवाजांची तीव्रता कमी जास्त होत होती. अचानक तिला खिडकीबाहेर काळ्या सावल्या हलताना दिसल्या. कमकुवत मनाची ती भयातिरेकाने कोसळली.
भाग पहिला - https://www.maayboli.com/node/66008
काही वर्षापूर्वी......
एका भल्यामोठ्या आरशासमोर "ती" तिच रूप न्हाहळत होती... गोल चेहरा, सोनेरी कांती, कोरीव पण नाजुक भुवया, रूंद कपाळ, निळे खोल पाण्यासारखे डोळे, एखाद्याने तिच्या डोळ्यात पाहील की, हरवून जावं असे, सरळ नाक, गुलाब्याच्या पाकळ्यासारखे असरेले रसरसशीत गुलाबी ओठ..काळेभोर रेशमी केस, एखाद्या अप्सेरेला लाजवेल असं अस्सलखित लावण्य...ती आरशात स्वतःच रूप पाहताना हरवली होतीच जणू..स्वतःशीच ती खट्याळ हसली....
इतक्यात पाठीमागून कुणीतरी पुटपुटलं....
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
