गूढकथा

मनीष लोकल मधून उतरला . कसाबसा स्टेशन मधून बाहेर पडला . आज लोकलला भरपूर गर्दी होती , बसायला बिलकुल जागा मिळाली नाही . उभं राहून राहून पाय दुखू लागले होते .रिक्षाने जाऊया का ? हा विचार त्याच्या मनात आला आणि रिक्षा स्टँडच्या बाजूला असलेली भली मोठी रांग बघून त्याने तो झटकून टाकला. त्याचं घर स्टेशनपासून तसं काही लांब नव्हतं , रोज तो चालतच घरी जायचा , पण आज कंटाळा आल्याने त्याने रिक्षाने जायचा विचार केला होता . चला लेफ्ट - राईट करा .... मनात म्हणत तो पाय ओढत चालू लागला .

तिच्या ग्लासातील गडद सोनसळी-तपकिरी द्रव हळूहळू घशातून खाली उतरला. ती नीट, कडवट चव ओसरल्यावर एक छान ऊब छातीखाली जाणवायला लागली. पसरत पसरत ऊब घशातून गालापर्यंत येऊन तिच्या गोबऱ्या गालांवर थबकली. डोके हलकेच तरंगल्याची जाणीव झाली आणि त्यात तिचे मन, विचार अलगद डुंबायला लागले. मागच्या गुबगुबीत सोफा कुशनवर मान टाकून ती तो क्षण रोजच्याप्रमाणे परत एकदा अनुभवू लागली. स्वतःशीच हसत तिने हात उंचावून हातातल्या ग्लासात नजर टाकली.

जगात दोन डोळ्यांनी जे दिसत असतं, त्याही पलिकडे बरंचसं लपलं असतं; आणि जे घडत असतं, त्याचे छुपे पैलू नि कंगोरे अज्ञातच असतात.
प्यादा. याच मुद्द्याभोवती फिरणारी कथा. जिला भय, रहस्याचे आयाम देण्याचा प्रयत्न मी केला आहे. आपणांस ही कथा आवडेल, अशी मी आशा करते.

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

"काय कटकटए !
ओह्....प्लीज उघड बॅग..... फाॅर गाॅड्स सेक आणि हा बाॅक्स ....... निघ की.. हेल विथ यू.!"

" अरे राजा, असं नसतं रे! तू असा, तरी तुला त्यांनी जिवापाड जपलं बघ. तुझी आईच करंटी, माझ्या पोराचा केसानं गळा कापेल वाटलं नव्हतं. तिनेच काहीतरी केलं असणार. पण तुझ्याबद्दल तुझ्या आई-बाबांच्या मनात खूप जीव होता! रुसू नको असा... खा बघू! मला म्हातारीला छळू नको हां! हा एक घास .... हां!
म्हातारपणात काय मेलं ध्यान नशिबी आलंय"

भाग - १

ते स्वप्न पडल्यापासून गेले दोन तीन दिवस जरा घाबरलो होतो. चूपचाप शाळा, अभ्यास, ट्युशन, जेवण शेड्युल गोल गोल सुरू होतं. आताही त्या पिवळ्या बंगल्यासमोरून जात होतो पण आत बघायचा धीर होत नव्हता. पण.. गेल्या दोन तीन दिवसांपासून तिकडे जाण्याची मनाला ओढ लागली आहे. तिथे कुणाला तरी माझी गरज आहे असं सारखं वाटतंय. तिथली झाडं, वाऱ्यावर झुलणाऱ्या डहाळ्या, उडणारी पानं या सगळ्यात काहीतरी एक रहस्य नक्की लपलेलं आहे..

ह्या गूढकथेचा एक भाग मी आधी नेकलेस या नावाने आधी प्रकाशित केला होता. पण आता डायरी या नावाने संपूर्ण कथा टाकतोय

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

भाग १३

"समिपा, बाळा उठतेस ना? बरं वाटतंय का आता? उठ उठ.. हि बघ मात्रा उगाळून आणल्ये. पटकन चाटून टाक बघू आणि हा सोमेश्वराचा अंगारा पण लावतोय हं.. मग पटकन बरं वाटेल आमच्या सोनीला.." आबांचा आवाज तिच्या कानात घुमत होता.

"मी.. मी बरी आहे आबा. मला बाहेर जायचंय. मला समुद्रावर जायचंय. तिथे बघा, खिडकीत! शुभुताई मला हाक मारतेय. मला प्लीज जाऊद्या, प्लीज.." समिपा तोंडातल्या तोंडात बडबडत होती.

भाग १२

समिपा दिसेनाशी झाल्यावर सगळे मजूर आणि राजुभाईची बोबडीच वळली होती. नलिनलाही घाम फुटला होता, पण एकच क्षण इकडे तिकडे पाहून त्याने मनात काहीतरी ठरवले आणि समीपामागोमाग स्वतः त्या काळोख्या विवरात उडी घेतली!

भाग ११

"समिपाss काय झालं ग? दार उघडss " जोरजोरात दार वाजवत रेवती ओरडली.. समिपाने एका हाताने कसेबसे दार उघडले.

घाईघाईने आत येत तिने समिपाचा हात बघितला. "आईग!! कसं काय लागलं हे एवढं? देवा रे.. ही मुलगी पण ना.. " म्हणत तिने फर्स्ट एड बॉक्स आणला. त्यातून डेटॉल बाहेर काढून त्यात बुडवलेल्या कापसाने जखम पुसून काढली आणि वरून हळुवार हाताने औषध लावले. "हं, आता सांग कुठे धडपडलीस? केवढी किंचाळलीस आणि, मी कॉल सोडून धावत आले"

समिपाने घडलेली सगळी घटना सांगितली, अगदी ओल्या वाळूसकट!

भाग १०

"होय! तो श्रावण म्हणजे सावण्या तुझ्या आजीचा सख्खा भाऊ होता. तिच्यापेक्षा साधारण पाच वर्षांनी मोठा होता. तो लहानपणापासून लोकांना त्रास देत असे. कुठे प्राण्यांना हाल हाल करून मार, लोकांच्या वस्तूंची तोडफोड, एकदा तर त्याने कुणाच्या तरी गोठ्याला आग लावली तेव्हा रात्री वडीलानी त्याला खूप झोडपून काढला."