रवी:-
निता तब्बल ७ महिन्याने शुध्दिवर आली होती. पण शुध्दिवर आल्या आल्या थोड्यावेळ निता काहीशा संभ्रमात दिसली होती. खर तर निता माझी मोठी बहीण, तिची तीव्र बुध्दी, बोलण्यात एक प्रकारच माधुर्य पण काहीशी एकांतप्रिय जितकी विनोदी तितकीच गंभीर असा स्वभाव असल्याने तिला सर्वांची मिळणारी वाहवाही याचा मला खुप हेवा वाटायचा. निताला जेवढी विज्ञानाची आवड तितकीच आध्यात्माची ओढ आहे. तशी ती काहीशी विज्ञानवादी असल्यामुळे तिचा कर्मकांड वगैरे वर विश्वास नाही म्हणा..! पण तिला योगशास्त्रावर प्रचंड विश्वास आहे.
१. शेरलॉक अन फाशीचा दोर
टॉक... टॉक… टॉक… टॉक
काळ क्षणाक्षणाला पुढे सरकत होता, मृत्यू क्षणाक्षणाला जवळ येत होता. सेकंदकाटा आपल्या काळजावर आघात करतोय असं शेरलॉकला वाटत होतं. अर्थात याची त्याला सवय होती. स्कॉटलंड यार्ड त्याला बऱ्याचदा उशीराच बोलवायची. कित्येक केसेस त्याने शेवटच्या काही क्षणांत सोडवल्या होत्या. आजही तसं होऊ शकलं असतं.
"घरात कोणीतरी असल्याचा भास होतो" बाबा माझ्या मागच्या भिंतीकडे बघत म्हणाले.
"कसला भास?" मी विचारले.
"घरात कोणीतरी रात्रीच्या वेळेस येते" बाबांची नजर अजूनही भिंतीवर स्थिर होती.
"मला कळाले नाही" मी बाबांकडे रोखून बघत म्हणालो.
रात्रीस खेळ चाले निरोपतेय. त्याजागी 100 डेज ही नवी रहस्यमय मालिका सुरू होते आहे. त्याबद्दल हा धागा...
"अहो सर कशाला विषाची परीक्षा घ्यायला निघाला आहात तुम्ही ? आणि बाकी फक्त तुम्ही तुमच्यापुरता निर्णय घेत असता तर माझा काही अधिकारही नव्हता तुम्हाला विरोध करायचा पण तुम्ही इतक्या मुलांना सोबत घेऊन जायचं म्हणत आहात मी कशी परवानगी देऊ ? आणि ज्यांना घेऊन जाणार आहात त्या मुलांच्या पालकांची परवानगी नको का ? आणि एकदा का त्यांना समजलं की मुलांना कुठे घेऊन जायचं म्हणत आहात तर शाळेवरची कौलच काय पण आपल्या डोक्यावरचे केसही शिल्लक राहणार नाहीत . "
" ते का सर ? "
" अहो इतके जोडे पडल्यानंतर केस राहतील का ? "
" ते नाही सर मी म्हणतोय ते लोक अस का करतील ? "
निशाला सायकलच भारी वेड . लहानपणी तिची तीन
चाकांची सायकल घेऊन ती फार दूर पर्यत जात
होती .इकडे मंजूचा जीव मात्र टांगणीला लागत असे व
तिला नेहमी वाटे कि कुठून
दुर्बुद्धी झाली आणि हिला सायकल घेऊन दिली .
थोडी मोठी झाल्यानंतर तिला दोन चाकी सायकल
दिली .त्यानंतर तर तिला सीमाच
उरल्या नव्हत्या .ती लांब लांब सायकल घेऊन जात
असे.आणि हो महत्त्वाच इतकी सायकल चालवूनही तिच
सायकलवरून पडन काही थांबत नव्हतं .सायकल
खाली आणि त्यावर
निशा अशापेक्षा निशा खाली आणि सायकल तिच्या अंगावर
पडलेली किंवा सायकल
आणि निशा दोघीही एकमेकींशेजारी पडलेल्या असच जास्त
व्हायचं .तिला लागायचं फार नाही पण आज जरा जास्तच
सहल
निशा जसजशी पुढच्या वर्गात जात
होती तसा मंजूचा अभ्यासही वाढत चालला. कारण
तिला काही शिकवण किंवा तिचा अभ्यास घेणं फारसं
सोपं नहूतं .आधी मंजूला बरीच मेहनत करावी लागत
होती .अभ्यास करावा लागत होता .पण ती पूर्ण
क्षमतेनुसार प्रयत्न करायची .तिला अनेक
वेळा असही वाटून गेलं कि आपण जर इतका अभ्यास
स्वतः शाळेत असताना केला असता तर आपण
बोर्डात नंबर काढला असता .
अस तर सुखी जीवन चालल होत
त्यांच .निशाला सायकल
चालवायची भारी हौस .सुरभि निशाची फार
गट्टी होती .सुरभि ही शेजारीच राहत होती .त्यामुळं
त्या दोघींच चांगलं जमत
होतं .तिच्या इतरही मैत्रीणी असल्या तरी सुरभि सोबत
....त्याच काय झालं हा प्रश्न
तुम्हाला पडला असेल . त्याच तुम्हाला उत्तर
नक्की मिळेल . पण आता कथा दुस-या ठिकाणी दुस-
या पात्रांसोबत पुढे जाते आहे . पुढे त्याच काय झाल
याचही उत्तर मिळेल . तोपर्यंत वाचकांनी धीर धरावा .
कथा.... भाग ३
खरी सुरुवात
मंजू आणि सुयश एक सुखी जोडप होत. त्यांचा संसार सुखा समाधानान चालला होता . त्यांच्या संसारात
सुखाची आणखी भर पडली . त्यांच्या संसार वेलीवर एक
नवी कळी उमलली होती . तिला पाहून दोघांनाही आभाळ
ठेंगण झालं होतं . तिचा जन्म रात्री झाला होता म्हणून तिचं
डॉ.देसाई आपल्या अलिशान दालनात आरामखुर्चीत बसले होते .मुंबईच्या फोरेन्सिक प्रयोगशाळेची सुत्रे नुकतीच त्यांच्याकडे सोपवण्यात आली होती.एका कर्त्बगार व्यक्तीकडे ही जबाबदारी आल्याने तेथील व्यवस्थेत एक प्रकारची नवीन उर्जा संचारली होती.या आधीचे तेथील प्रमुख देखील अत्यंत नावाजलेले फोरेन्सिक तज्ञ होते पण ते सेवानिव्रुत्त झाले आणी जबाबदारी डॉ.देसाईंकडे सोपविण्यात आली.खरे तर ही प्रयोगशाळा पाश्चात्य देशांच्या तुलनेत सोयी सुविधांच्या बाबतीत मागासच होती पण सगळया अड्चणींवर मात करुन तेथील तज्ञ आपले काम चोखपणे बजावत होते.प्रयोगशाळेत विविध प्रकारचे विभाग होते ज्यात वेगवेगळे तज्ञ काम करीत होते ,त्यात पिण्याच्