काव्यलेखन

तुझं आवतणं दरवर्षी येतं तसं यंदाही आलं
चूलबंद आवतणं, पोरंटोरं सारं बिगीनं निघालं

बरोबर घेतल्या डोळं खोल गेलेल्या विहिरी
तापलेल्या जमीनीला भेगा पडलेल्या जिव्हारी

कणा मोडकी झोपडी अन् उपाशीतापाशी नरनारी
पोट खपाटी गेलेल्या गाई म्हशी, कुत्री, मांजरी

पंगती बसल्या, वाढपी आले, धुळवडलेलं पात्र पुसलं
पण कुठं वाढलं, कुठं नाही, तो पुंडलीक वरदा झालं

कुठं तुपाशी, कुठं उपाशी, कुठं कोरडं, कुठं ओलं
ज्यांचं भरलं ते ढेकरा देत गेलं, आमचं काय चुकलं

अरे पंक्तिप्रपंच तुही करावा, कसलं वैर साधलं
कुठं अजीर्ण झालं, तर कोणी भुकेनं व्याकुळलं

आठवतं तुला त्या भेटीत
श्रावण धुंद बहरला होता,
ओल्या ऋतूत ओल्या स्पर्शाने
ओला देह शहारला होता.
आठवतं तुला त्या भेटीत
दोघे व्याकुळ झालो होतो,
तुझा गंध वेचता वेचता
मीही बकुळ झालो होतो.
आठवतं तुला त्या भेटीत
भावनांनी कविता रचली होती,
माझ्या डोळ्यात तू अन
तुझ्या डोळ्यात मी वाचली होती.
आठवतं तुला त्या भेटीत
आणखी काय घडलं होतं?
मला स्मरत नाही पुढचं
बहुतेक तेव्हाच स्वप्न मोडलं होतं

आठवतंय...,शेवटच्या भेटीत बुजली होती ती,
स्वतः च्याच अश्रुंमध्ये भिजली होती ती.

आभाळभर दुःखांनी रडली होती ती,
उष्टी हळद लागूनही फिकी पडली होती ती.

कित्येक यातनांशी एकटीच ,जुंपली होती ती,
नियतीला पुरून उरूनसुद्धा जणू आज संपली होती ती.

"ही शेवटचीच भेट आपली." म्हणल्यावर झुरली होती ती,
कंठात अडकलेल्या हुंदक्यात, नकळत विरली होती ती.

हजारो वादळं उरात दाबून चालली होती ती,
निःशब्द राहून सुद्धा, बरंच काही बोलली होती ती.

थेंबांत उन्हाच्या रेषा

थेंबांत उन्हाच्या रेषा
पाचूत मिरवल्या वाटा
रंगाची उधळण होता
स्वप्नात बिलोरी लाटा

जरतारी हिरवी शिखरे
ठिबकता थेंब हळुवार
बिंबातून झळके सोने
मऊ वाटेवर अलवार

किणकिणती घंटा दूर
मंजूळ सुरावट रानी
वार्‍यावर हलके गीत
वेळूतून पाऊस गाणी

भवताल स्वप्नसे भासे
नंदनवन अवनी सारी
सुख मावेना ह्रदयात
आकाशी घेत भरारी

गुलामानं धन्यासाठी आजन्म राबायचं असतं
नसतो अधिकार कसला, काहीही मागायचं नसतं

वाहतो हा गुलाम रस्ता जरी ऐसपैस
भावनांना डांबरट बांधायच असतं

कुणी पच्चकन थुकला अथवा मुतला
धन्याला मान वर करुन बोलायचं नसतं

मैलाचे दगड, दिग्दर्शन खूणा, पांढरे पट्टे चमचे सारे
वर, खाली,सरळ,वाकडं नेतील तसं जायचं असतं

अंगावर मणा मणाचं ओझं दिवसरात्र
घेऊन मालकासाठी धावायचं असतं

कुजबुजतात मालक लोक आपसात काही
ऐकलेलं कधीच कोणालाही सांगायचं नसतं

भेटला रस्त्यात दुसरा गुलाम रस्ता
डोळा मिचकावत पुढे वाहयचं असतं

मित्रहो ह्यांनी लिहिलेला मी पाऊस आणि कविता हा लेख वाचला.
पूर्वी मंगेश पाडगावकर लिज्जत पापडची जाहिरात म्हणून पावसाळ्यात एक. कविता करायचे ( ऐकून आहे, मी स्वतः कधी पाहिली / वाचली नाही ये, चुकीचं असेल तर कृपया सांगा)

तू अशी, जसा सुर गाण्याचा
तू अशी, जसा थेंब पाण्याचा
तू अशी, जसा रंग सोन्याचा
तू अशी, क्षण धुंद होण्याचा!

असाच येई श्रावणा

मवारली उन्हे कशी क्षणात न्हात हासली
झळाळता मधेच ती कवेत घेत सावली

टपोरल्या कळ्यांवरी सधुंद भृंग पातले
फुलात रंग रंगुनी तिथेच ते विसावले

सुखावतो तनासही मनास मोहि वात हा
विसावुनी मधेच का झुलावितो फुला फुला

दिशादिशातुनी खुळे भरात मेघ धावती
जरा कुठे कड्यावरी खुशाल लोंब लोंबती

हसून दाखवी कला भुलावतो मनामना
कणाकणा फुलावुनी असाच येइ श्रावणा

-----------------------------------------------------

वृत्त: कलिंदनंदिनी
लगावली: लगालगा/लगालगा/लगालगा/लगालगा

आधीच्या लेखामध्ये बराचसा भर हा अन्य लोकांचे दोष गणण्यात होता. वय वाढेल तसा आलेला कटुपणा आणि इन जनरल डिस-इल्युसनमेन्ट लेखामधून रिफ्लेक्ट होत होती. दॅट रिफ्लेक्ट्स ऑन द पर्सीव्हर टू. ज्या कोणाला ही कटू भावना येते त्या व्यक्तीची नक्कीच चूक असते. त्यामुळे हा लेख काढून टाकलेला आहे.
परत टाकायचा म्हटलं तर तो आर्काईव्ह वरती उपलब्ध नाही.
पण मी पूर्वप्रकाशित लेख या जागी टाकू शकते. टाकत आहे.