डोळ्यात तुझिया दिसले आज
माझेच प्रतिबिंब मला,
परी न दिसला भवती एकही
प्रेमाचा तरंग मला..
प्रतिबिंब ही कसे म्हणावे?
हे तर केवळ रेखाटन!
आकृत्यांची रटाळ जुळवण
नाही कुठली रंगकला..
रेघाही सोडून संहती
झाल्यात पुसट जराश्या,
तुझ्या रंगांनी कधी श्रीमंत
वाटे आज भणंग मला..
बरं हार मानुनी; खंबीर मनाची
घ्यावी थोडी सोबत तर;
तोही बापुडा, आठवांत तुझ्या,
दिसे आज दंग मला!
छान असते सूत्र साधे पाळले तर
बोलताना शब्द जहरी टाळले तर
का गुलाबी रंग दिसतो त्या वहीचा
शेवटाचे पान जर तू चाळले तर
फार मोठे शल्य नाही या जगी बघ
जीवनाला चांदण्यांनी माळले तर
ने फुलांना आज वेड्या तू विकाया
मोल नाही रोपटे हे वाळले तर
मोगऱ्याचा हा तिढा सुटणार बहुधा
प्रेत माझे चंदनावर जाळले तर
- किरण कुमार
आभाळातून आल्या दोऱ्या
सरसर सरसर पाण्याच्या
अन् हलकेच लगेच उमटल्या
मनात ओळी गाण्याच्या
हितगूज करण्या सूर्याशी
ढग आड तयाच्या आले
आनंदाश्रू अन् या भेटीचे
पृथ्वीवर बरसून गेले
पानांचे घेत थांबे
थेंब ठिबकत खाली आले
मातीचीच ओढ मनात
मातीतच मिसळून गेले
थेंब टपोरे पडता खाली
सूक्या मातीतही जीव आला
अन् मृद्गंध जो दरवळला
ओढ पृथ्वीची लावी नभाला
वीज बेधुंद नाचे आभाळी
अन् झाडांची तिला साथ
हिरवळलेले डोंगर माथे
देती ढगांच्या हातात हात
मना मानूनी कधी स्वच्छंद होतो
जना मानूनी कधी पाबंद होतो
परि अंती नशिबावरी सोपवूनी
जशी वाट नेते तसा जात राहतो..
मनासी न पटता कधी क्रुद्ध होतो
कधी मतलबी तर कधी शुद्ध होतो,
कधी वाटते द्यावे दुनियेस काही
कधी फक्त मिळण्याची का वाट पाहतो..
कधी लागते सहप्रवाशांची रांग
कधी जिंदगी देते विरहाची बांग,
किती आले गेले जरी जीवनात
तरी कुणी येण्याची का वाट पाहतो..
कधी चालता चालता थकतो फार
अन् मग येते डोळ्यांतूनी संथ धार,
कधी होते ओठावरी हास्य स्वार
कधी सून्न होउनी दूनियेस पाहतो..
योजनांच्या आखलेल्या वाटा धूसर होत असताना
स्वप्नांची बांधलेली घरं उध्वस्त होत दिसताना
थोडा निराश होऊ दे मला, थोडं उदास राहू दे मला..
नको सांगू मला की होईल सगळं नीट
की दुसऱ्यांना धीर देण्या आपणच व्हावं धीट
कपाळावरच्या आठ्यांवर आधीच भार आहे
हे जबाबदारीचं ओझं थोडं बाजूला ठेवू दे मला..
नको हसण्याचा अट्टाहास; मला थोडे अश्रू ढाळू दे
हरलेल्या डावांचे, मेलेल्या आशांचे; थोडे सुतक पाळू दे
मोक्ष मिळण्या कुणासही जरुरी अंत्यसंस्कार आहे
या उद्विग्न भावनांच्या चीतेला आग लावू दे मला..
बस्स करा आता ...
मी लक्ष्मी, अन्नपूर्णा, किंवा इतरही कोणती देवी नाही
मला देव्हाऱ्यात बसवू नका
मी हरायला, लुटायला, पणाला लावायला एखादी वस्तू नाही
उपभोग करून फेकू नका
माझं स्त्रीत्व म्हणजे ना कुणा एकाची मक्तेदारी कि कुटुंबाची मानमर्यादा
काचेचं भांड समजून फोडायला जाऊ नका
मी आहे हाडामासाची, धडकणाऱ्या हृदयाची, तळपत्या बुद्धीची एक जिवंत माणूस
मला माणसा सारख जगू द्या!
अंधाराच्या आडूनही
धुंडत होतो प्रकाश मी,
मिट्ट झाले काहीदा पण
झालो नाही हताश मी!
प्रतिकुलतेच्या अरण्यातही
चालत होतो खुशाल मी,
नैराश्याची ठिणगी पडता
त्याची केली मशाल मी!
श्वापदांचे जत्थे भोवती
पण झालो नाही शिकार मी,
किंकाळ्यांनी गुंजले अंबर
पण मनातूनी निर्विकार मी!
तारांगणही विस्कटले जेव्हा
माझाच ठरवला ध्रुवतारा मी,
उत्तरेच्या शोधार्थ फिरवला
दक्षिणेचा वारा मी!
मनास घास आशेचे, मी नाही भरवत आता
कुठे कोण काय माझे; मी नाही ठरवत आता
भोगले होते तुझ्यासवे, ते सोहळे सुखाचे
तुजविण माझी कल्पना; मज नाही करवत आता
झुळूकही तुजविण सखे, मज भासते वादळासम
दुःखाच्या होत्या टेकड्या; झाल्या पर्वत आता
बहरलेल्या तुझ्या क्षणांनी, होतो कधी श्रीमंत
हसूही एक पैशाचे; मी नाही मिरवत आता
गोठल्या रात्री मिळायची, पत्रांतून ऊब तुझ्या
आठवांच्या वादळात मी; राहतो हरवत आता
प्रेमाच्या मोहात ठेविले, हसू तुजकडे तारण होते
दुर्भाग्यास माझ्या तेव्हा, मीच केले पाचारण होते!
विलगू कैसा आठवांतूनी मी, दरवळ तुझिया क्षणांचा?
मोहरले होते तुझ्यासवे ते, क्षण का साधारण होते?
विस्मरणाची तुलाच कैसी, इतक्यात मिळाली मुभा अशी
काय ते आसवांचे सारे, सोहळे विनाकारण होते?
युग-युगांच्या घेऊन शपथा, स्वप्नांनी डोळे भरलेले
सांगना तू केलेस तेव्हा, रूप कोणते धारण होते?
भोगला होता आजन्म सखये, सुखाचाच बंदिवास मी
तूझे दिले दुखणेच माझ्या, स्वातंत्र्याचे कारण होते!
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.