काव्यलेखन

ही माणसं एकत्र का रहातात?
कपल्स म्हणुन?
कुटुंब बनवुन?
शहरं वसवुन?
देश, धर्म??

पावलं घेऊन जेव्हा बाहेर पडलो,
तेव्हा जाणवलं,
जिथे जिथे पोकळी आहे,
तिथे कुंटणखाने निपजलेले
आदिम संस्कृतीला पर्याय म्हणुन?
कुणास ठाऊक.
पण,
पोकळीला पर्याय नव्हते.
संदर्भ नव्हते.
तिथे आतमध्ये खुप सोप्पंय.
किंचाळू नका. श्वास घ्या.
धपापु नका. हपापुन घ्या.
पाऊस पाडा. पिकं घ्या.
एकबारी, दुबारी..
कितीही.. घ्या
एक स्तन घ्या वासनेनं
आणि दुसरा घ्या मायेनं

मग,
तशात मोकळी दारं घेऊन
एक नाशवंत बाई
माझ्या पायथ्याशी येते,
'येळकोट येळकोट
स्तनाग्र दिठी,
स्नायुंची मिठी.
मासावरच्या त्वचेसकट

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
मी किती करतो गुन्हे पण, 'नेक' तू

लष्कराची भाजताना भाकरी
विस्तवावर हात थोडे शेक तू

पाहुया मासा अता जातो कुठे ?
फक्त पाहुन वेळ, जाळे फेक तू

का तुझी प्रत्येक मैफिल बेसुरी ?
सूर आळव अंतरी दिलफेक तू

पर्वतांवर जायचे आता तुला
पार केल्या टेकड्या कित्येक तू

( वैभव फाटक - १८ जून २०१२ )

---------------------------------------------------

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
सातवी नापास मी, बीटेक तू

घे जरा वाटून कामे आजही
मी चपाती लाटतो अन शेक तू

ये रे सख्या अविनाशा
मला लाटेने भिजव
नाकारले स्वप्न माझे
ओल्या कुशीत उजव

उरी तापलेली वाळू
तुझे धृवांचे किनारे
वारा भणाणून वाहे
त्याच्या स्पर्शाचे शहारे

विसावून जाण्यासाठी
माझे जागतात काठ
भेगाळल्या खडकांची
नात्यांसम वहिवाट

ठाव नाही तुला ठावे
तुझी गूढता अमाप
कोसळण्याच्या हाकेला
खाऱ्या आसवांचा शाप

उडे चिमणा चिमणी
गोजिरासा परिवार
माझा बेभरवशाचा
भुईपणाचा संसार

“सगळं होतंय ना मनासारखं
मग झालंय काय चेहेरा पाडायला ?”
प्रश्न तेच पुन्हा पुन्हा...
“सुख बोचतंय..... दुसरं काय...”
उत्तरंही तीच.... त्यांचीच
पण बोलणार नाही मी...!!
का सगळं बोलून दाखवायचं...
का सगळं उघडून दाखवायचं...
मीच माझं कुलूप उघडायचं,
आणि वेदनांचं प्रदर्शन करायचं.
मग प्रत्येकाची सहानुभूती ओसंडून वाहणार
मीच ती गोळा करायची
माझ्यासाठी....... ??
छे; कशाला.....
मी नाहीच बोलणार....
......
नकोय मला बिचारेपण
नकोय सहानुभूती

वयाच्या अठराव्या वर्षी
तिला मरावास वाटलं
गळफास लावून
त्याचं कारणही
तसच काही असावं
अस मला वाटत होत.
पण ती चुरगळलेली चिट्ठी
कुठल्यातरी अमानिक आवेगाने
अन मृत्यूच्या ओढीने लिहलेली .
जेव्हा समोर उलगडली,
तेव्हा समोर होते
ते बालिश तर्कहीन
अव्यवहारी विचार .
हट्टाला पेटलेले
आंधळे झालेले
एखाद्या प्रेषिता सारखे
ठाम गंभीरपणे लिहलेले.
साऱ्या जगाला नाकारून
विजयाची द्वाही पिटणारे.
छे ! छे !!
मरण्यासारख त्यात
नक्कीच काही नव्हत
तरीही मरणाची वकीली करणारे
हे विचार ?
खरच तिचेच असतील का ?
का मरतांनाही
तिने फसविले असेल
स्वत:ला आणि जगालाही
ती कल्पनिक परिस्थिती,

''सहज भरकटत नजर''

सहज भरकटत नजर थांबली
तुझ्या श्यामले नजरेपाशी
जाळून घ्यावे असे कवडसे
बुडून जावे अशी उदासी

तूही गडे समजून जरा घे
या डोळ्यांची अशब्द भाषा
जागृतीमधल्या रुख्या आकृती
स्वप्नांमधल्या प्रश्निल रेषा

आकळले मज तुलाही येती
अज्ञातातून अखंड हाका
भूगर्भाचे शोषून किती स्तर
विस्तारित तव शाखा शाखा

अनुबंधांच्या शिल्पित शहरी
हरलीस तूही सर्वस्वाने
पुनः नवीनच वेशींपाशी

वारा खाउन सुद्धा जगलो
इतके होवुन सुद्धा जगलो

भीक न मागू शकलो तेंव्हा
स्वप्ने चावुन सुद्धा जगलो

काजळले आयुष्य ज्यामुळे
त्या डोळ्यांतुन सुध्दा जगलो

इतके केले प्रेम कुणावर
हृदयावाचुन सुद्धा जगलो

तुझ्या किनारी लाटेसम मी
हताश परतुन सुद्धा जगलो

दु:खे गरिबी भूक वंचना
सारे असून सुद्धा जगलो

हे बाहेरुन नकोस ठरवू
असाच आतुन सुद्धा जगलो

..........................................................शाम

http://www.maayboli.com/node/41197

आनंदयात्री .. नचिकेतची ही एक अप्रतिम गझल... वाचल्याक्षणी सुरांसह मनात उमटली.. इतकी तीव्र की इथे दिल्याशिवाय डोकं अन मन शांत होणार नाही ह्याची खात्रीच झाली.
सुरांवर, शब्दांवर प्रेम आहे माझं... पण मी गायक नाही. तेव्हा ह्या नितांतसुंदर गझलला न दुखवता काही सुरांत ढ्ळलं असेल तर... वाचले... नाहीतर समजून घ्या माझा वेडेपणा.

महिला दिनानिमित्त माझ्या सगळ्या सख्यांना खूप खूप शुभेच्छा !!!!
माझी ही कविता आपल्या सगळ्यांसाठी !!

मी विजेता

नाचती ही प्रश्नचिन्हे
फेर धरुनी का अशी
ऊरी धडधड, श्वास अवघड
आर्त हुरहुर का अशी

जीवनाच्या हर सवाला
सहज उत्तर मी दिले
लाभले जे हसत खेळत
आजवरी स्वीकारीले

आज मग का मी निरुत्तर
आज का मी पांगळी
का सुचेना मार्ग काही
आज का मी वेगळी

जोर माझ्या मनगटी
माघार ना मी घेतली
खेळ रडीचा जाहला
तेव्हाच नियती जिंकली

हार कधीही मानली ना
आसवे गाळून मी
सावरोनी घाव ऊरीचे
बाजी हर जिंकेन मी

संघर्ष माझा मित्र आता
आज नियती अंकिता
मात तुजला देऊनीया

एकदा थेंबा मनातच तू स्वत:ला पाझरव
साचल्या निद्रिस्त डोही तू तरंगांना उठव

हासते जे नेहमी ते फूल असते कागदी
दु:ख होता हासणारे फूल हो, अश्रू फुलव

मी किनारा सागराचा, तू नदीचा काठ हो
दगड वाळू जमवली मी, तू जरा हिरवळ सजव

जे नसे माझ्याकडे ते पाहिजे असते तुला
समज थोडीशी प्रपंचा तू स्वत:लाही शिकव

ये तुझे मंदीर बांधू आजवर नव्हते असे
तूच मूर्ती, तूच भिंती, तू पुजारी, तू गुरव

'काल' गेला ज्या दिशेने 'आज'ही जातो तिथे
पण उद्याची पाउले 'जीतू' हवी तिकडे वळव