कविता

बस स्टँड

परवाच खुप कधीचा गावाकडे गेलो.
तशी आठवण यायची पण सवड नव्हती होत.
म्हणून वेळात वेळ काढून गेलो.
आठवणीतल्या आठवणी आठवीत गेलो.

तो बसस्टँड, तेथील पत्र्याच्या खाली सावलीत उभे राहणारे लोक,
ते शाळा कॉलेजला जाणारे पोरं पोरी,
माहेराला, सासरला जाणार्‍या नवर्‍या मुली,
ते फलाटावरच पाया पडणं, अन नवर्‍या मुलाचं अवघडून जाणं,
जागा सांभाळण्यासाठी झालेली गर्दीची लढाई,
त्या गर्दीकडे शांत प्रवृत्तीने बघत तंबाखू मळणारे कंडक्टर,
"भाऊ कुठे जाते रे गाडी", विचारणारी आजीबाई,
"ईकडे लक्ष द्या" म्हणत बसमध्ये पेनं, एखादे पुस्तक विकणारा,
लिमलेट, आवळासुपारी, पेपर विकणारा,

तुझ्या आठवणींचे झाड आज,
अजुन एका वर्षांनी मोठे झाले!
- अभिनंदन तुला.
आपल्याला भेटून आज
पुर्ण एक दशक झाले!

दहा वर्षात ह्यां ॠतु
सगळेच गेले गं येऊन
अन पायाखालची मातीही गेले भिजवून
जाणवले का तुला मात्र मनी?
वियोगाचे मुळ कसे
अधिकच घट्ट गेले होऊन!!

असे कोठे ठरविले होते आपण?
- मग असे का झाले?
- सांगशील का मला?
आपण लावलेले रोप्ट्याचे नकळत झाड कधी झाले!

रोज आभाळाकडे बघत वाढतांना
ह्या झाडाच्या फांद्या
पसरल्या आहेत आता अधिकच रुंद
हल्ली काळजी घेतो मी
खाऊ नये कुणी कधी चुकून
मोहक दिसणारी
ह्या झाडाची विषारी फळे

हे झाड जरी असले हिरवे
- कापता येईल का ह्यास?

२३ एप्रिल, जागतिक ग्रंथ दिन, महाकवि शेक्सपियर यांचा जन्मदिवस आणि मृत्युदिन. त्यानिमित्ताने माझी आई, प्रा. मोहीनी पिटके, ( महाकवि शेक्सपियर यांची निस्सिम भक्त) M.A.(English), B.Ed. निवृत्त प्राध्यापिका, हिने केलेली एक कविता,
!!पुस्तके!!
पुस्तके,
कपाटात, अकारविल्हे पडुन असतात,
हॉलचा गेटअप सांभाळतात,
मालकाच्या रसिकतेची साक्ष पटवितात,
पाणिनी, शेक्सपियर, बोरकर, महानोर, नेमाडे, शिव खेरा,
चेतन भगत, रसगंधा, किंवा,
आपला अलिकडचा संदिप, दासु, नलेश, आणि अरुण
सगळे सुखाने नांदत असतात.
पण कधी कधी
पुस्तकांनाही
कंटाळा येतो
निरुद्देश पडुन राहण्याचा,
ती हाक मारतात,

गवसला एक पाहुणा : लावणी

पहाटलेली विभोर लाली
उधाण वारा पिऊन आली
मस्तीतकाया, धुंदीत न्हाया
कशी उतावीळ झाली
गं बाई उतावीळ झाली
मन ऐकेचना, तन ऐकेचना
जाई पुढे, पळते पुढे
सांगू कुणा? मी सांगू कुणा?
सखे गंsssss
नजरेस माझ्या गवसला एक पाहुणा
सखे गं मला गवसला एक पाहुणा ॥धृ०॥

माझ्या राजाची वेगळीच बात
चाल डौलाची मिशीवर हात
त्याचा रुबाब वेगळा तोरा
तरी चालतोय नाकासमोरा
बघा सूटबूट, कसा दिसतोय क्यूट
लाजाळू कसा, टकमक बघेचना ॥१॥

माझ्या गड्याची न्यारी कहाणी
स्पष्ट विचार, साधी राहणी
जुने थोतांड देतो फ़ेकुनी
नव्या जगाचा ध्यास धरुनी
त्याला विसरेचिना, भूल पडेचिना

क्षण
वाहणारे
हातातून निसटणारे
येतील का पुन्हा जुळून
विसरता न येणारे

क्षण
भरणारे
आठवणींतून झरणारे
येतील का पुन्हा दाटून
बु़जवता न येणारे

क्षण
चमकणारे
निराशेस विझवणारे
येतील का पुन्हा उजळून
लपवता न येणारे

कुणास ठाऊक ते येतील कधी
धरतील हातात हात मैत्रीचे कधी
मिठीस घेऊन एक्-मेकांस
विसरणे चुकांस शक्य होईल का पुन्हा

क्षण
लांबणारे
हवे हवेसे ते वाटणारे
येतील का उतरून पुन्हा
आयुष्यास ते हसवणारे

-निनाव २४ अप्रिल २०११

फक्त एकदा...
एकदा मला शोधून पहा..!
बंधातील त्या प्रेमाच्या
तराजूत तोलून पहा!

हिरव्या गवतातील....
हिरव्या गवतातील वाळक पानं
हिरव्या शेतातील, कोरडं रान
हिरव्या रंगात घालून पहा
फक्त एकदा...
एकदा मला शोधून पहा!

आता स्वतःचं काय घेऊन बसलीस
स्वतःच स्वतःलाच छान
त्तूझ्या एकट्या 'स्व' मध्ये
मला बोलावून पहा...
फक्त एकदा...
एकदा मला शोधून पहा..!

तू 'नाह्री' म्हटलीस तरी
नकळत तू हो म्हणून जा
गदगदलेल्या शब्दातून
मी शांत बोलताना पहा
फक्त एकदा...
एकदा मला शोधून पहा..!

आता सर्व काही मनाला विचार
मन दाटून येतय का पहा
अलगद झुकलीच नजर तुझी...

येतो असा वसंत पानात पान दंग
रानातुनी वहातो झुळुकेसवेस गंध
ये मागुती श्रॄतींचा आवेग वृत्त छंद
छेडीत भावनांना गाई कुहूक मंद

नभ आश्रयास देते छायेस शीत रंग
घरटी पिलांस माया वात्सल्य गोत संग
सारेच सावरे हे एकास मेक अंग
का त्वांसि आकळे ना; कुरवाळितोस व्यंग

सोडून आड वाटा कर दुष्टता दुभंग
अंकूर सुष्टकोषी जोपास लय अभंग
आनंद जीवनाचा जीवास दे तरंग
आवास साधनेचा जोडूनिया सवंग

..............................अज्ञात

अर्थात जुनीच.
----------------------------------------------
आरश्याने पाठीमागे दडवून ठेवलेला मुखवटा
दुपारी भेटला मला.
तेव्हा आरश्याचा चेहरा पडला
त्याचं बिंग फुटलं.
त्या विखुरलेल्या तुकड्यात
शंभर, हजारांच्या संख्येनं दिसत होता
एक वाकडातिकडा चेहरा

तूच आहेस ही
मुखवट्याने आरोप केला.

तो भयानक होता.
तो लाजिरवाणा होता.
तो माझाच होता.

'यासाठीच सांगत असतो
काही गुपितं गुपितंच बरी'
आरसा तुकड्यातुकड्यातून
खदाखदा हसला.

कसे आभाळ आले होते भरून
काळ्याकुट्ट ढगांनी गेले होते ओथंबून
टपोरे दोन चार थेंब कोसळले
नि एकदम कसे गेले थांबून
दूध भरल्या गायीला कोणी नेले ओढून ...?
कोणी तरी चाबूक मारावा तसे ढग कोठे गेले पळून
...

माझ्या तहानलेल्या शेतीला हवा आहे पाउस
दोन -चार थेंबात कशी गेली होती आनंदून
कशी नाचू लागली ...
नि कसा मस्त मृदगंध झिरपला तिच्या रोमारोमातून
क्षणभर पाखरे ही गप्प झाली
ध्यान लावून ....
चिप्प झाली झाडा-पानातुन
मग अचानक कसा गेला हरवून ...?

कसे कासावीस झालेय माझे शेत,
माझी विहीर ,
माझे गाव ...!!
कशी कोरड पडली घशाला ..!
कसा सुकून गेलाय चेहरा ,शरीर

जेथ भेटलो आपण दोघे
गंध तेथला अजून येतो
जेथ उमटले श्वास मिठीचे
माती तेथील चुंबून घेतो

सोडून जाशील; घेशील तेंव्हा?
हृदयाला या अलगद हाती
वाट बनावी तुझ्या पाउली
उरेल जी देहाची माती

माती बनूनी वाट पहावी
जन्म जन्म मी तुझ्याचसाठी
मेघांमधूनी बरसून ये तू
जीवन दे मज अमृत ओठी

माती चाळून सोने उरता
हृदयामधूनी तशीच प्रीती
मातीच्या या उदरामध्ये
जन्म घेतसे सगळी नाती

मातीच्या या देहामध्ये
कुणी लाविले हृदयाचे बीज?
सजीव झाले श्वास श्वास अन
सुरू जाहले आत्म्याचे गुज