कविता

सिगरेटच्या एका घ्रुवावर जळता निखारा
आणि दुसर्‍या घ्रुवावर घुमसता मी,
भरकटलेल्या विचारांची वावटळ
मेंदूचा कण न कण
गरगरवणारी.... बिन पात्याच्या पंख्यासारखी.
पोळलेला अर्क एका झुरक्यानिशी
शरीराच्या रंध्रारंध्रात...
नंतर गुदमरून वाटा शोधत
धुरांची वलये हवेत विरलेली,

पण निखार्‍याला कवेत घेऊन बसलेली राख.... ??
मटेरीएलिस्टिक राखेला फार जपतो ना आपण.. ?
कधी एशट्रे,
कधी कलशात,
तर कधी होमकुंडात.....
घराच्या कोणत्याही कोपर्‍यात
तिचा मागमूस न ठेवता..
मग मात्र दूर कुठेतरी विसर्जित.
पण अशा कैक निखार्‍यांसोबत
जळून राख झालेल्या स्वप्नांच काय ?

आशेच्या धुरात घुसमटत राहते

हो ग सखे, खरच
आयुष्यात खुप काही राहूनच गेले

तुजे लाड आणि हट्ट
पुर्ण करायचे राहूनच गेले

तुझा हात हातात घेउन
चांदण्यात फिरण्याचे राहूनच गेले

तुजा हसरा आणि लाजरा चेहरा
डोळे भरून पहायाचे राहूनच गेले

रुसलेल्या नयनातून वाहणारे
अश्रू पुसायचे राहूनच गेले

माझ्यासाठी उपाशी राहिलेल्या सखीला
घास भरवायचे राहूनच गेले

काळ्याभोर केसात तुझ्या, गजरा
मोगऱ्याचा माळायचे राहूनच गेले

आपल्या प्रेमाचे प्रतिक, आपले
स्वप्न जन्माला यायचे राहूनच गेले

तुझ्या मिठीत शेवटचा श्वास घ्यायचा आहे
पण, हे सांगायचे राहूनच गेले

अपूर्ण जीवनाच्या उतरणीवर समजले

आई ! का गं तु दिवसभर राबतेस ?
मी वाईट वागले तरीही
जवळ मला घेतेस !

प्रेमाने हात डोक्यावर फिरवून
पापे माझे घेतेस
दिवसभराची भांडणं
आपल्या डोळ्यात भरुन घेतेस !

स्वयंपाक करताना डोळ्यातलं पाणी
गालावरून जेव्हा ओघळतं
हळूच पदराने पुसून सांगतेस मला
कांद्यामुळे नेहेमीच असं होतं !

रात्री झोपतांना मला
गोष्ट तु सांगतेस
हसत खेळत माझ्याशी
मैत्रीणीसारखी वागतेस

मी चिडल्यावर कधी
मस्करी माझी करतेस
रडायला जर लागले
तर समजूत माझी काढतेस

बाबा मला ओरडले

हे म्हणजे भलतंच...
माध्यम आलं म्हणजे माध्यमाची चौकट आली..
बंधनं आली..
गावाला पोहचणं लांब राहिलं..
गाडीचा मेंटेनंस आणि वाहतुकीच्या नियमांनीच जीव काढलाय..
बरं सगळं असच असावं ना मग.
तर ते ही नाही..
अफाट वेगाचं वेड घेवुन दर्‍याखोर्‍यांतून पर्वतांना टक्कर देणारी वावटळ,
आणि खोलीतल्या पंख्याची नियंत्रित झुळूक
यांना कोणीतरी एकत्र बांधून आता सोबत चाला म्हटलय..
छ्या...
जगण्यासाठी शरीर हे भलतच गैरसोयीचं माध्यम आहे..

मंद वारा, रातराणीचा पसारा
गंधित करीत गेला हवेचाच घुमारा
रात्र काळोखी,साद अनोखी
आवाजाने त्या मी भानावर,
अंतरीचा आवेग झाला अनावर....

होती तिची हाक कि मजला झाला भास
गोंधळून श्वासानेच सोडला उच्छ्वास
गायला ती बसता असा लागे गंधार
स्वरातील किरणांनी फिटे जगण्यातील अंधार....

मनोमनी आठवत करतो तिचे नमन
काळीज चिरत गेला आठवणींचा यमन
सुरातील तिच्या झंकारता मारवा
आठवणींच्या वळचणीत घुमु लागला पारवा.....

मृत्यु
हा येतो आपल्या घरी
पौउल न वाजवता
अनपेक्षित अश्या पाहून्चाराकारिता
वेळ साधून बरोबर हा येतो खालती
अलगद हा उचलून नेतो आपल्याला वरती
प्रत्येकाशी याची गाठ एकदा तरी पड़ते
मृत्यु या शब्दाने नुसती घाबरगुंडी उड़ते

आज तो भेटला आणी असे वाटले की
याच्या कुशीत आयुष्याची सगळी वर्ष काढावित
झोकुन द्यावे स्वताला त्याच्या कुशीत अणि निवांत पणे झोपून जावे
कसली चिंता नसावी काहीच विचार नसावा
शांतपणे बसून हाती घ्यावा त्याचा हात
समुद्राची लाट यावी
तिथे त्याची साथ हवी
वारा पिऊन घ्यावा
मस्त नाचावे हसावे गावे
अणि मुक्त व्हावे
कुठले बंधन असू नये
फ़क्त तो आणि मी

त्याने पंख पसरले!
आसमंतात झेपावताना..
क्षणभरच,
त्याची नजर खाली गेली...
याचसाठी केला होता अट्टाहास?
आपल्याच मातीपासून तुटायची कसली ही हौस?
तिथेच निपजलो, तिथेच रुजलो ...
तिचीच ताकद घेत...
आता तिलाच सोडून निघालो ?

त्याच्या पंखातली सगळी ताकदच सरली...
त्याने पुन्हा जमीनीकडे धाव घेतली,
मागे फिरताना...
अपेक्षाभंगाचं दु:ख वागवणारी,
आईच्या डोळ्यातली खिन्नता दिसली.

कुणी म्हणती टिपुर चांदणे पडले होते खडकावरती,
दुग्ध मानुनी तया चाटती हरिणशावके भोळीभाबडी.

कविकल्पना कुणी प्रसवली विसरुनी एक करूण कहाणी,
पीठ भिजवुनी मुलास देई एक दीन अश्रूंची राणी.

मधुघट भरले तुझ्या घरी म्हणुनी वणवण भटकू नको रे,
जीवनातले वीष पिऊनी घट नयनीचे झाले कोरे.

म्हणती फुले आणि मुले ती निष्पाप सगळी एकजात,
दलित आणिक राजसांची असते का कधी एक जात?

कितीक अशाच विपरीत कहाण्या जन्मूनी अजरामर होतात,
कुणी जाणिली ज्वलंत सत्ये जळून अंती खाक होतात !

आई तुझ्या कथेतील
परी सांग ना कोणाची?
शांत लाजर्‍या चांदोबाची
कि लखलखणार्‍या सुर्याची....

आवकाशातुन कोसळणारे
हे आश्रु सांग ना कोणाचे?
रंगबेरंगी धनुष्याचे
कि गडगडणार्‍या ढगांचे...

झाडांमध्ये लपलेले ते
घरटे सांग ना कोणाचे?
चिऊताईचे मेणाचे
कि कावळ्याचे ते शेणाचे...

आई तुझ्या हातातले
गोड घास सांग ना कोणाचे?
इथे इथे बस रे मोराचे
कि तुझ्या या छकुल्या बाळाचे....

- धने(श)ष