कविता

परीघ

Submitted by आनंदयात्री on 11 May, 2011 - 07:34

एकटेपणाच्या कैदेत कुढत असताना
पहिल्यांदाच जाणवला स्वत:च्या दु:खांचा काळागर्द परीघ -
दिवसांमागून दिवस गिळत
तुझ्यासोबत चक्रामध्ये मी फिरत असताना,
जो लाटेसारखा पायापाशी येऊन फुटायचा अधूनमधून!
पण त्यावेळी हे जाणवलं नाही की-
कधी ना कधी ह्या लाटा
आपल्याला एकट्यालाच पार करायच्या आहेत,
कारण -
शेवटी त्या आपल्या स्वत:च्या आहेत!

इतके दिवस तुझी सोबत होती मला
म्हणून कदाचित ते जाणवलं नसेल!
पण हे खरं नाहीये...
खरं हे आहे की, केंद्राशी इमान राखून
त्या चक्रात फिरतांना तळहातावर जपलेली दु:खं -
तुझी होती!

आणि तुझ्या दु:खांपुढे माझी दु:खं छोटी ठरली,
हे सत्य त्या परिघात शिरण्यापूर्वी

गुलमोहर: 

कशी पुर्ण करू मी कविता

Submitted by Saee_Sathe on 11 May, 2011 - 00:34

Thinking girl.gif
अशीच एकदा बसले होते
विचार मनी आला असा
काय करू मी नुसते बसून
लेखन करू की लिहू कविता ?

ईंग्रजी कविता घासून-पुसून
बनवली आयुष्यावर एक कथा
पुढचे काही सुचलेच नाही
काय उपयोगाच्या त्या केलेल्या प्रथा

बाबा म्हणतात मोठी कवयित्री
बनायचे तुला असेल जर
दिलेल्या वेळात कविता तुझी
जिद्दीने तु पुर्ण कर

आई म्हणते नुसते आता
यमक जुळवायचा प्रयत्न कर
बाबा म्हणतात - करे पर्यंत
कविता पुर्ण झाली नाही तर ?

आई-बाबा दोघे आता
कवितेचाच विचार करतात
शब्द कुणाला कळले नाही

गुलमोहर: 

नाट्यगीत: अशी कशी ही पिढी नेटावली

Submitted by पाषाणभेद on 10 May, 2011 - 17:46

नाट्यगीत: अशी कशी ही पिढी नेटावली

मागे माझ्या एका नाट्यगीतास एकदम झकास चाल लावणारे सदस्य"निल्या" (Nile नव्हे. ते वेगळे.) याही नाट्यगीताला चाल लावतील काय?

अशी कशी ही पिढी नेटावली हो.....
अशी कशी ही पिढी नेटावली
इंटरनेटी जाळ्यात अडकली
अशी कशी ही पिढी नेटावली ||धृ||

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

सौरभ

Submitted by ऋतुजा घाटगे on 10 May, 2011 - 14:03

उमललेली लक्ष फुले घेऊन जा
सौरभ मागे दरवळू दे,
काट्यांच्या घायाळ वेदना मला एकटीलाच साहू दे.

मधाळ चांदण्यातील गोडवा
कणाकणांनी वेचून ने,
खिन्न अंधाराच्या जंगलात मला एकटीलाच हरवू दे.

अथांग जनसागरातला
एक बिंदू बनून जा,
लांबण्या-या सावल्यांचे भीषण खेळ मला एकटीलाच पाहू दे.

जाताना उत्साह
येताना आनंद घेऊन ये,
विषण्णतेच्या वाळवंटात मला एकटीलाच भटकू दे.

मायेचे रेशमी पाश
तुला वेढूनच राहू दे,
एकाकीपणाच्या ज्वालेत मला एकटीलाच होरपळू दे.

फुलण्या-या जीवनाचा
स्निग्ध आस्वाद हळूवार घे,
मरणातली आसन्नता मला एकटीलाच अनभवू दे.

उंच भरा-या घेत जा
दैव अपुले उजळून घे,

गुलमोहर: 

थोडसं मनातले....

Submitted by सखीप्रीया on 9 May, 2011 - 07:53

थोडसं मनातले....

म्हणे देवाला नव्हते शक्य सर्वांजवळ पोचणे.....

म्हणून तर त्याने गायले "आई" नावाचे सुरेल गाणे.....

माझ्याजवळ आहे त्यातलेच एक अनमोल कडवे......

वाटे मी अनंत जन्म तेच गावे.....

"आई" जणू स्वाती नक्षत्रातला शिंपल्यातील मोती.....

तिची महती सर्वच गुणगुणती .....

"आई"ची जागा आईच घेऊ जाणे.....

......तिच्याविना जीवनगाणे होई निव्वळ विराणे !

गुलमोहर: 

आई - तुमची आमची

Submitted by SHANKAR_DEO on 9 May, 2011 - 07:50

लख्ख वाळवंटात फुलून यावी जाई
अशीच असते बाबांनो तुमची आमची आई

आभाळ पडावे थिटे अशी तिची माया
क्षणाक्षणाने मनाचा तीच रचते पाया
प्रेमाचा झारा तिचा अटत कधी नाही
अशीच असते बाबांनो तुमची आमची आई

तिच्याजवळ असतात गोष्टी आणि गाणी
आपल्या पायी काटा की तिच्या डोळ्यात पाणी
कळत नही तिच्यासंगे दिवस कसा जाई
अशीच असते बाबांनो तुमची आमची आई

स्पर्ष तिचा असा की दु:ख जाते दूर
मुलांसाठी मनी सदा आनंदाचाच पूर
स्वर्गामधले सूर ती गळ्यामधून गाई
अशीच असते बाबांनो तुमची आमची आई

कृष्णाचे मोरपीस जणू तिचा हात
धम्मकलाडू देताना रडत असते आत
मुलांचे सारे करताना थकत कधी नाही

गुलमोहर: 

गोठलेल्या शब्दांचं गीत

Submitted by नादखुळा on 9 May, 2011 - 02:28

हजार पाने उलटून गेली..
काही भरलेली काहिशी कोरीच..
पण तरीही आज मनात
वेड्यासारखी घुटमळणारी एक आस आहे,
राहून राहून वाटतं,
तु कुठेतरी आसपास आहे..

मग माझं मलाच कळतं..
हा तर तुझ्या माझ्या
अंतरासवे छळणारा भास आहे..

राहूदेत रे,

हिच भासांची दुनिया आज मला,
तुझ्यापेक्षा जास्त ओळखीची वाटते,
तुझ्या प्रत्येक चोरट्या कटाक्षाला,
मिठीतल्या उबदार स्पर्शाला अनुभवताना,
मी क्षणाक्षणाला मोहरते..लाजते..

पैंजण घुंगरांची हि कुजबूज
अजूनही माझ्या अवाक्यात नाही,
तुझ्या वाटेवर दूर दूर धावताना,
सावलीचा पाठलाग किंवा
उन्हाशी वैर घेणं आजही सुचतही नाही..

बघ ना..

मला कायमची वेडी ठरवून,

गुलमोहर: 

माझ्या आईचं हासणं...!

Submitted by चैतन्य दीक्षित on 8 May, 2011 - 23:48

(१ दिवस उशीर झालाय खरा...पण एक जुनी जालावर पूर्वप्रकाशित कविता देतोय)

माझ्या आईचं हासणं,बन जाईचं जाईचं
पाकळ्यांच्या निःश्वासांना जणु झालेल्या घाईचं!

माझ्या आईचं हासणं इंद्रधनुष्याचं स्वप्न
अन हिऱ्याहूनसुद्धा खूप मूल्यवान रत्न!

माझ्या आईचं हासणं चांदण्यांची लुकलुक
लपवितं रोज आणि छातीतली धाकधुक

माझ्या आईचं हासणं ज्ञानोबाची विरहिणी
आणि व्यकूळ गंभीर एकनाथाच्या गौळणी!

माझ्या आईचं हासणं जसं छोटं तसं भव्य
आणि भविष्याचं माझ्या एक रम्य महाकाव्य !

माझ्या आईचं हासणं जणु घुसमट व्यथेची
कारंज्याच्या खाली दाब,याच कठोर प्रथेची!

माझ्या आईचं हासणं थोडी चिंता थोडा धीर

गुलमोहर: 

कुणाला काय त्याचं?

Submitted by निवडुंग on 8 May, 2011 - 15:43

काल अवसच्या रातंला,
पाल भयाण चुकचुकली,
शकून होता का अपशकुन?
कुणाला काय त्याचं?

कुत्र्याच्या इमानदारीने,
लोंडा घोळत लाळ घोटली,
हाड हाडच झाली ना जीवाची?
कुणाला काय त्याचं?

मदिरेच्या धुंद प्याल्यात,
तुझीच प्रतिमा थरथरली,
अतॄप्त तहान वाहवली.
कुणाला काय त्याचं?

सिगरेटच्या धुम्रवलयात,
धुसरलं पोळलेलं हृदय अन् शरीर,
रात गाढ बिनधास्त सुखावली.
कुणाला काय त्याचं?

नीरव डांबरी रस्त्याची शांतता,
माझ्या रक्ताने शहारली,
बघ्यांचा क्षणिक चिवचिवाट,
मेला का जगला?

गुलमोहर: 

हे सर्व कोठून येते

Submitted by नीधप on 8 May, 2011 - 11:19

जुनीच आहे. आतल्यासहित माणूस मधे होती.
----------------------------------
खोल खोल आत रूतलेली
बेडकाच्या जिभेसारखी बाहेर येणारी
कुठली ही भिती!

दुबकत्या पावलांनी येऊन
हिडीस हातांनी गळा आवळणारी
कसली ही कळ!

मेंदूच्या चिंधड्या उडवणारा
अदृश्यपणे आयुष्य थिजवणारा
कुठून होतो वार!

विकृत उबळीसरशी
साचलेलं खरकटं ओकणारा
कुठून येतो तिरस्कार!

जिवंतपणाची खूण असलेला
उरापोटी धपधपत चालणारा
का अचानक अडकतो श्वास!

- नी

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

Pages

Subscribe to RSS - कविता