अवांतर

ओनली शाहरूख खान कॅन सेव्ह बॉलीवूड!

गेले वर्षभर नऊ महिने हेच ऐकतोय.

२ मार्च २०२२ ला पठाण चित्रपटाची रीलीज डेट सांगणारा विडिओ यूट्यूबवर रीलीज झाला आणि बघता बघता दहापंधरा मिलिअन व्यू त्या डेट अनाऊन्समेंट सोहळ्याला पडले.

पुढे कधीतरी त्याचा टीजर आला, ट्रेलर आला. त्यातले बहुचर्चित बिकीनीधारी दिपिकाचे गाणे आले. दरवेळी तितकीच घमासान चर्चा झडू लागली.

हल्ली एक बॉयकॉट ट्रेंड म्हणून काही सुरू झालेय. मी स्वतः कधी त्या वादात पडलो नाही, वा त्या नादात माझ्यातला चित्रपटप्रेमी मरू दिला नाही. पण तिथल्या रडारवरही शाहरूखचा पठाण आला आणि चर्चेचा भडका ऊडू लागला.

त्या घटनेला यंदा 11 वर्ष पूर्ण होत आहेत. तीन दिवस आधीच स्वप्नपूर्तीचा एक अनुभव आला होताच, आता स्वप्नपूर्तीचा आणखी एक दिवस उजाडला होता. त्या दिवशी सकाळपासूनच उत्साहित वाटत होतं. अधूनमधून भावूकही व्हायला होत होतं. गेली 18 वर्ष वाटत पाहण्यात गेली होती, पण आता प्रजासत्ताक दिनाचा सोहळा प्रत्यक्ष पाहण्याचा योग आलेला होता.

आज सकाळी माझ्या काकांचा फोन आला होता. वय वर्षे ८०, व्यवसाय - शिक्षक. मी 'निवृत्त' असं लिहिलं नाही, कारण हाडाचा शिक्षक कधीच रिटायर होत नाही! कोरोना, मुलांची ऑनलाईन शाळा, त्याचे फायदे-तोटे अशी चर्चा ठराविक वळणं घेत घेत मुलांचं वाचन, मराठी पुस्तकं, आणि मुलांसाठीची मासिकं या विषयावर आली. मग उजळणी झाली ती चांदोबा, आनंद, अमृत, मुलांचे मासिक (हे आजही बहुधा नागपूरहून प्रकाशित होतं) यांच्या आठवणी! त्यांना किशोर हे मासिक फारसं माहिती नव्हतं याचं मला जरा आश्चर्य वाटलं. पण या मासिकांच्या उल्लेखामुळे आठवणी जाग्या झाल्या आणि उसंडु, मुरावि यांच्या आठवणींनी आम्ही दोघेही मनमुराद हसलो!

काही गोष्टी लिहिल्या जात नाहीत. काही रहस्ये आपण आपल्यासोबत घेऊनच ईहलोकाचा रस्ता धरतो. बरेचदा झाकली मूठच सव्वा लाखाची असते. पण कधी कधी आपल्या लोकांचा पराकोटीचा आग्रह मोडवत नाही, आणि ती गुपिते उलगडायला भाग पाडतो.

अशीच एक कथा, जी दंतकथा म्हणून आजही दक्षिण मुंबईत प्रसिद्ध आहे. आज मी जो सांगणार आहे, हा तोच मायबोलीप्रसिद्ध किस्सा आहे. जो तुम्ही ईथे तिथे फुटकळ प्रतिसादात ऐकला असेल. किस्सा ए माझगाव-डोंगर जाळण्याचा!.. वाचा आणि विसरा. किंवा कवटाळून बसा. पण या मायबोलीच्या चार भिंतीबाहेर जाऊ देऊ नका.

------------------------------------------------

न अब मंज़िल है कोई
न कोई रास्ता है..

मध्यंतरी आकाशवाणी विषयीच्या आठवणींची एक पोस्ट व्हॉट्सॅप वर फिरत होती. मला ती खूप भावली! क्रिकेट कसोटी चालू असताना कानाला ट्रॅन्झिस्टर लावून फिरायच्या काळातला मी माणूस, कदाचित त्याच काळात रमलेला. या अनेक वर्षांच्या साहचर्यात किती असे प्रसंग आले आहेत, की आकाशवाणीने दिन सुहाना केलाय, वा रातें जवां केली आहेत.‌ पण कधी कधी हे नातं या ही पलिकडे जातं. अंतर्मनाला स्पर्श‌ करणारी एक माझ्या आयुष्यातली घटना सांगतो.

आजचा दिवस मोठा विचित्र होता महेश्वरसाठी. दोन आठवड्यांपूर्वी जिची ओळखही नव्हती अशा ख्रिसच्या घरी त्याला डिनरचं बोलावणं आलं होतं. त्याचं अमेरिकेतलं वास्तव्य ध्यानीमनी नसताना, अचानक संपलं होतं. आणि सेलिंग, ज्या खेळावर त्याचं मनापासून प्रेम जडलं होतं तेही आता संपल्यातच जमा होतं. भावनांचा एक सी-सॉ चालला होता त्याच्या मनात. जाताना रस्ता वाकडा करून तो एका सुपरमार्केटजवळ थांबला. धावत जाऊन एक वाईनची बाटली उचलली. हो, म्हणजे रिकाम्या हाताने जायला नको! एक कोकही उचलला. बाहेर येऊन गाडीलाच टेकून तो रस्त्यावरची रहदारी बघत कोक प्यायला लागला. जरा मन थाऱ्यावर आणण्यासाठी एका ब्रेकची गरज होती!

महेश्वरनं दुसऱ्या दिवशी ख्रिसच्या मेसेजची वाट पाहिली. पण वीकेन्डही संपला तरी तिचा मेसेज काही आला नाही.

दोन दिवसांनी ख्रिसचा एसएमएस आला. "आज संध्याकाळी मला वेळ आहे, तुला सेलिंगची प्रॅक्टिस करायची आहे नं?"
महेश्वरला अगदी हायसं वाटलं. त्यानं एक दीर्घ श्वास सोडला.
निश्वास सोडला, अन् तो विचारात पडला. का? ख्रिसचा निरोप आल्यावर माझा जीव का भांड्यात पडला? कसली काळजी होती मला? का वाट पहात होतो मी तिच्या काॅलची? मला तिच्या पसंतीची का गरज भासली? ती अमेरिकन आहे म्हणून, का ती गोरी आहे म्हणून, का ती बाई आहे म्हणून, का ती भारत जवळून पाहूनही माझ्याशी, एका भारतीयाशी संपर्क ठेऊ पहातेय म्हणून? महेश्वर भांबावला. कामावर असल्याने त्याने विचार झटकले.

त्यादिवशी महेश्वर डॉकवर पोचला तेव्हा शुकशुकाट होता. अंधार व्हायला तास-दीडतासच राहिला होता. मावळतीला झुकलेल्या सूर्याची किरणं पाण्याला सुवर्णझळाळी देत होती. डॉकच्या पायऱ्या चढून वर येताना त्याला सेलिंग क्लबच्या टूल चेस्टवर एक स्त्री बसलेली दिसली. "आज ही कोणे डॉकमास्टर?" तोपर्यंत तिचंही लक्ष महेश्वरकडे गेलं होतं. त्यानं हाय म्हणताच तिनंही हसून प्रतिसाद दिला.
"आय ॲम महेश्वर. आर यू द डॉकमास्टर टुडे?" असं म्हणताच तिच्या चेहेऱ्यावर आश्चर्य उमटलं.