अवांतर

कोरी पाटी !
आज पगाराचा दिवस,लग्नानंतरचा पहिलाच पगार.
गेल्याच आठवड्यात तिने नवऱ्याला विचारून ठेवलेलं "अरे तू तर नाहीयेस इकडे, माझा पगार होईल पण मग मी घरी आईंना देऊ का पैसे ?" लग्नानंतर ते दोघे रिटायर्ड सासू सासऱ्यांबरोबर राहत होते.
"तू नको त्याची काळजी करू. मी बघतो." पण तिला स्त्री शिक्षण, स्वावलंबन, आत्मनिर्भरता इ . इ बरीच अस्मिता होती, त्यामुळे घरात असं काहीच काँट्रीब्युशन न देता राहणं तिच्या मनाला काही पटलं नाही. पण तो विषय तेवढ्यावरच राहिला. नवरा बाहेरगावी कामानिमित्त निघूनही गेला.

सुंदोपसुंदांबरोबर मीटिंग होती.
तर सुंद म्हणजे सीटीओ, यूएसहून आलाय.
उपसुंद म्हणजे व्हीपी प्रॉडक्ट. त्याचं तळ्यात-मळ्यात असतं. जास्त दिवस अमेरिकेत, उरलेले इथे.
इथे जे काही घडतं त्याचे कर्तेकरविते हेच दोघे होते.
आणि मी, इथला जनरल मॅनेजर, सगळी डेव्हलपमेंट बघणारा

“दारू म्हणजे रे काय भाऊ? “ हा प्रश्न पडला नव्हता पण “ ते एक मादक द्रव्य असते आणि ते घेतल्यावर माणूस वेड्यासारखा बोलायला लागतो, नव्हे झिंग झिंग झिगाट ही करतो” ही माहिती मात्र मिळाली होती.
म्हणजे असा गैरसमज नसावा की घरी काही समस्या होती की काय. घरीच काय अख्ख्या बिल्डिंग मध्ये “दारू बिरू.. ?” छे छे. नावचं नाही, तर दारूचा ‘ द’ जरी कढला तरी चमकले असते.
आणि कोणतीही दूरसंचार साधने नसतानाही काही क्षणात कुजबुजत ती कर्णोपकर्णी झाली असती. आताचं what's app आणि FB पण मागे पडेल.
अशा बाळबोध वातावरणात वाढताना हे झिंगाट कळायचे कारण म्हणजे ..

त्याच दिवशी, हॉस्पिटलमध्ये:

"काका, काका, काय झालंय, कशी आहे पूनम?”
"ती आत्ता आत आहे. डॉक्टर तिचं स्टमक वॉश करून ते सगळं काढायचा प्रयत्न करताहेत. तू जरा इकडे ये-”
...
"स्वाती, तू आत्ता इथे थांबू नकोस. ते योग्य नाही. तू तडक माझ्या घरी जा. मी हिला सांगून ठेवलं आहे. आज तू इथेच थांब. मी इथे हॉस्पिटलमध्ये काय होतं आहे ते तुला कळवत रहातो. पण तू इथे थांबणं योग्य नाही. आलं का लक्षात? लगेच नीघ.”

त्याच दिवशी संध्याकाळी, काकांच्या घरी:

काही वेळाने:

आणखी दोन आठवड्यानंतर:

आमच्या घरात माझे विचार घरातल्या चारचौंघांपेक्षा वेगळे आहेत. तसेच मला ते विचार मांडायला आणि शक्य तिथे आर्ग्युमेंट करायला आवडते. त्यामुळे घरात वादविवाद चर्चा होत राहतात.
-------------------------------

तर या शनिवारची गोष्ट. सुर्याचे पहिले किरण धरतीवर पोहोचायच्या आधीच आम्ही मस्त नहा धो के मॉर्निंग वॉल्कसाठी निघालो. आम्ही म्हणजे मी आणि माझी लेक. हे आमचे दर विकेंडचे रुटीन आहे. पोरांना घेऊन मॉर्निंग वॉकला मिनी सी शोअरला जायचे. तिथून चहा नाश्त्याला जवळच असलेल्या माझ्या सासुरवाडीला आणि पोरांच्या आजोळी फेरी मारून यायचे.

एका शनिवारी:

आता सण साजरे करणं जरा सोपं झालंय का?
असेल तर सोशल मिडियाच्या कृपेनेच!
आता संक्रांतीचचं बघा ना!

पहिल्यांदाच मुंबईला पुण्याहून संध्याकाळी जायचं होतं. मग इंद्रायणीचं आरक्षण केलं आणि प्रवासाच्या दिवशी पुणे जंक्शनवर पोहचलो. तपकिरी रंगातलं कल्याणचं WCAM-2 इंजिन आज इंद्रायणीचं सारथ्य करत होतं. राखाडी-आकाशी रंगसंगती आणि त्यावर बसवलेल्या खिडक्यांच्या काळ्या फ्रेम्समुळं आमचा डबाही आकर्षक दिसत होता.