‘नव्याचे नऊ दिवस’ ला इकॉनॉमिक्स मध्ये “ द लॉ ऑफ डिमिनीशींग मार्जिनल युटिलिटी ” असा अवजड शब्द प्रयोग केला गेला आहे. आणि ह्याच थियरीची “ उपभोक्त्याचे संतोषाधैक्य कालानुरूप घटत जाते” अशी मराठीतील व्याख्या केली जाते. खरं बोलायचं तर रोजच्या रोज वापरातल्या साध्या सोप्या म्हणींना असाध्य आणि जड शब्द वापरून त्यांची क्लिष्ट आणि अगम्य अशी रचना केली त्यांचे इकॉनॉमिक्स चे थेअरम बनतात - हे माझं मत, पण ह्या माझ्या मताला अर्थशास्त्रात शून्य किंमत आहे. ह्या नव्याचे नऊ दिवसाची असंख्य उदाहरणं देता येतील.
देशातल्या कुठल्यातरी मंदिरात स्त्रियांच्या प्रवेशावरून पुन्हा वाद सुरू झाला आहे. एका मित्राच्या फेसबूक वॉलवर या संदर्भात पोस्ट वाचली. तो या प्रवेशाच्या विरोधात होता. मी त्याच्या विचारांच्या विरोधात भलामोठा प्रतिसाद दिला. प्रतिसादाचा आशय साधारण असा होता - तुम्ही लोकांनी मुलींना शिक्षण घ्यायची आणि त्यानंतर कमवायला बाहेर पडायची, स्वत:च्या पायावर उभे राहायची परवानगी दिलीत ईथेच तुम्ही चुकलात. आता त्यांना जिथे जायचेय तिथे त्या जाणारच. भोगा आपल्या कर्माची फळे.
आपल्या आयुष्यात आपण सर्व इतके बिझी झालो आहे की आपल्याला स्व:तासाठी वेळच नाही. खोट वाटत आहे. तर मग सर्वांनी स्व:ताला फोन लावा. प्रत्येकाचा फोन बिझी येणार. कारण वेळ कुठे आहे कुणाला स्व:तासाठी. उद्याचे दिवस चांगले जाण्यासाठी आपण आजच्या दिवसाचा प्रत्येक क्षण निरस पणे जगत आहोत.
नमस्कार मायबोलीकर सभासदांनो,
परवा माझ्या सासूबाईंना माझी आई त्यांच्याकडच्या लग्नाच्या प्रथांबद्दल विचारत होती तर सासूबाई म्हणाल्यात त्यांच्याकडे लग्नानंतर पहिल्यांदा जेंव्हा माहेरची मंडळी मुलीला घ्यायला येतात तेंव्हा 'परतपाटी' घेऊन येतात सोबत. आईला 'परतपाटी'बद्दल फक्त ऐकीव स्वरुपाची माहिती आहे. पण त्यात काय काय असत हे माहिती नाही. माझ्या एका कलीगने मायबोलीवर विचारुन बघ तुला नक्की मदत मिळेल असे आवर्जुन सांगितले.
मला नेहमी एक प्रश्ण पडतो कि जीवनातून "परिक्षा" काधून टाकल्या तर काय होइल?
९० टक्के लोक आनंदाचा जल्लोष करतील ! त्यांना त्यांचे करपून गेलेले लहानपण आठवेल , ते शालेय-महाविद्यालयीन जीवन असे तणावरहित पद्धतीने जगायला मिळणे हे किती आनंददायी असेल ! फक्त आणि फक्त खेळणे , धम्माल करणे , भटकणे , वाचणे , सिनेमा-नाटक पहाणे .... किती किती आणि काय काय करू.. काय कमाल करता येइल
काही वर्षापूर्वी मी माझी कार जवळच्या नात्यातील एका व्यक्तीस विकली. त्यानंतर गाडीची कागदपत्रे स्वत:च्या नावावर करून घेतो म्हणून ती व्यक्ती माझ्याकडून मूळ कागदपत्रे घेऊन गेली. तेंव्हा आमचे संबंध चांगले होते त्यामुळे मी सुद्धा फार काळजी न करता सगळी कागदे त्याच्या हातात दिली. पण गाडीची कागदोपत्री ट्रान्स्फरचे हे काम त्याने कधी केलेच नाही. जवळची व्यक्ती आणि संबंध चांगले होते म्हणून मी सुद्धा त्याबाबत त्याला फार तगादा लावला नाही. आता इतकी वर्षे झाली अद्याप गाडी माझ्याच नावावर आहे. पण गाडी आणि तिची मूळ कागदपत्रे मात्र त्याच्याकडे आहेत. मध्यंतरी ह्या व्यक्तीशी संबंध काही कारणांवरून खूप बिघडले.
काही महिन्यांपूर्वी 'काळोखाचा रंग कोणता' हे गाणं पहिल्यांदा ऐकलं. सुरुवातीला केवळ एक कलाकृती म्हणून ऐकलं, आवडलंही. पण मग जरा विस्मृतीत गेलं. गेल्या काही दिवसात मात्र पुन्हा काही कारणाने तेच शब्द ऐकावेसे वाटले आणि तेव्हा ते नव्याने भावलं. किती सुंदर आणि निर्मळ पद्धतीने त्या शब्दात मनाची एक अत्यंत अवघड अवस्था व्यक्त केलेली आहे. नेमकं सांगायचं तर डिप्रेशन, आणि त्या गर्तेत गेलेली व्यक्ती उभी राहिली डोळ्यासमोर.
बैलपोळा सण हा तसा माझ्या ओळखीचाच. पण सासरी आल्यावर त्या सणाच्या ओळखीसोबतच त्यांचे महत्वही पटले. नवीन लग्न झाले होते. पोळा सण असल्यामुळे सासुबाईनी गावी बोलावुन घेतले. पोळा सण तीन दिवस हा चालतो. या तीन दिवसात बैलाला काम कराव लागत नाही. पहिला दिवस असतो खांदमणीचा. यात पळसाची पानं व तुपानी बैलाची पाठ शेकली जाते. त्याची आंघोळ घालुन त्यांची पुजा होते. व छान पुरणपोळीचा नैवद्य दाखविला जातो. त्याच बरोबर गावातील आजुबाजुच्या घरातील बैल असतील तर त्यांच्या मालकांना व शेतावर काम करणाऱ्या गडी माणसांना तिन्ही दिवस जेवायला बोलवतात. त्यामुळे तिन्ही दिवस घरी दिवाळी सारखी धावपळ असते.
आजकाल ह्या प्रकारच्या फोन काँल्स मध्ये लक्षणीय वाढ झालीय! नुसता वैताग येतो!
एकदा निराधार वृद्धांसाठी मदत केली तर पोस्टाने पुनःपुन्हा मदत करण्यासठी वेगेवेगळ्या स्किम चा ढिगारा येउन पडतोय.
त्या लहान मुलांच्या मदतीसाठी असलेल्या संस्थेने तर 'आर्त' भावाने आपल्याकडे बघणार्‍या मुलीचा वेगवेगळ्या अँगलमधून शूटिंग करून जाहिरातींचा बाजार मांडलाय!
आत तर त्या गूगल जाहिराती मधून ' ह्याला मदत करा , त्याला मदत करा' ह्याचा सुळसुळाट झालाय नुसता!
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
