अवांतर

रेल्वेचे दोन रुळ बरोबर चालतात नेहमी,
कदाचित सोबत वाटत असेल त्यांना एकमेकांची
इतक्या डोंगर दऱ्या, नद्या, वाळवंट एकट्याने पार करायची म्हणजे जरा अवघडच नाही का !!

मग वाटणारच गरज सोबतीची, कुणीतरी जवळ असण्याची
पण नुसता जवळ असून भागत नाही कारण एका रुळावर पडझड झाली तरी दुसऱ्याला त्याची झळ लागत नाही

एक रुळ झिजला तरी दुसरा तिथल्या तिथे असतो आणि एकाची उचलबांगडी होते तेव्हा दुसरा जणू काही झालंच नाही अशा आविर्भावात नवीन रुळाला सोबत करायला लागतो

मग हा दुसरा रुळ म्हटला तर जवळ आणि म्हटला तर दूर
म्हटला तर कळवळा आणि म्हटला ते नुसताच धूर

जरा उशीरच झाला होता. चिनू उठायच्या आत सुप्रियाला अंघोळ आटपून घ्यायला हवी होती. लगबगीनं ती उठली.

दुसरीच्या वर्गाची पालकसभा संपतच आलेली, तेव्हढ्यात “आता ह्या वेळचा प्रोजेक्ट म्हणजे मुलांना एक घरट बनवायचय ..” , बाईंच्या ह्या घोषणेने एकदम शांतता पसरली.
“ काय? घरट… ?? खऱ्या खुऱ्या पक्षा सारखं..” अशी प्रश्न मंजुषा मनात तयार होतेय तोच, वर्गाच्या मागच्या बाजूला जरा कुज बुज सुरू झाली, आणि लगेचच “ उह .. आह… वा..” असे उद्गार ऐकू आले, म्हणून मागे वळून बघितलं तर एका पालकांनी एक घरटच बाहेर काढलं होत

आधीचा भाग: नवा गडी- १.
https://www.maayboli.com/node/84733

घरी आलो. रूममध्ये आलो. नेहमीच्या सवयीनं खिडकी उघडली. गरम वाऱ्याचा झोत आत आला. शेजारच्या बागेत अजून लहान मुलांची गर्दी झाली नव्हती. लवकर आलो होतो आज. हात खिशाकडे गेला. विमानाचं तिकीट होतं. रात्रीचं. परतीचं.

कृष्ण सखा अन् कृष्ण सोबती
कृष्णच उरला अवतीभवती

बालपणी अंधार भेदला
बाळकृष्ण मज मनी भावला

निरागस हासे खोड्या करुनी
कृष्णच भरला ध्यानीमनी

गोपांमध्ये सावळवर्णी
कृष्णनाम रत माझ्या कानी

पराक्रमाची सोज्वळ मूर्ती
कृष्णरुपावर माझी भक्ती

नात्याहून कर्तव्य परायण
कृष्ण कृष्ण हे नीत पारायण

विश्र्वरुप दावूनी जगाला
महाभारते कृष्ण शोभला

प्रजेस माने कुटुंबासम
कृष्णराज्य आनंद वैभव

चुकली नाही ललाट रेषा
क्लेश पाहुनी सुटली आशा

त्यातून तरला कृष्णच उरला
कृष्ण जगी हा अशा शोभला

मागच्या एका आठवड्यात लेकीच्या शाळेचा (इयत्ता चौथी) शेवटचा दिवस होता. त्यानंतर सुट्ट्या आणि परीक्षा सुरू होणार होत्या. शेवटचा दिवस म्हणजे त्या वर्षापुरते मित्रांचा निरोप घ्यायचा. म्हणून शाळेच्या गणवेषाऐवजी छान नवीन कपडे घालायला परवानगी होती. पोरगी शाळेत जाताना उत्साहात होती. परत आली ते हातात एक कागद नाचवत आली. पगाराचा चेक जसा देवासमोर ठेवतात तसे तो कागद माझ्या हातात ठेवला. कारण आपला बाप आठवणी जतन करायला त्यांचा फोटो काढून ठेवतो हे तिला माहीत आहे. आणि ईथे मुळात तो कागदच आठवणींचा होता.

"हेज्यायची कटकट" करवादत तो भेलकांडत उठला. बंगालीकडचा हा नवा स्टॉक जरा जास्त पावरबाज निघाला होता त्याच्यासाठी. तरी बंगाली सांगत होता, बॉडी बारीक आहे तर जरा कमी दम मार म्हणून. पण बॉडीने काय होतंय भेंडी.. अर्ध्या शहरात आपली हवा आहे, कोन माय का लाल पण आपल्या नादाला लागत नाही. चुकून कोणी तसं वाटलं तरी आपला कोयता आणि तो... साल पण घरच्याना लै प्रॉब्लेम. पूर्वी महिन्यातून एकदा अंडी आणि पाव्हने आल्यावर चिकन खाणारे हे, आता रोज बोट्या हाणतात तेव्हा नाय दिसत का हा पैसा कुटून आला. जाउंदे भेंडी.. सकाळ सकाळ काय भोसडा उदास करायचा..

तू कोडे मनास पडलेले, तू भास अंतरी दडलेले
तू येशील म्हणता म्हणताना, मृगजळ हवेत विरलेले

तू काल सोडल्या वाटा, तू पायी रूतता काटा
गालावरती नकळत माझ्या, अश्रू दोन ओघळलेले

तू ज्योत निरांजन वाती, तू एकांतातील साथी
असून माझ्या सभोवती, माझ्यापासून दुरावलेले

तू गंध कोवळा पानी, तू कुण्या गावची राणी
स्वप्नसुंदरी राज्य मनाचे, तुझ्याच हाती गेलेले

तू कानी येता शीळ, जणू क्षणात सरला काळ
मनी आठवून साठवताना, निसटून हरवून गेलेले

तू चराचरातून विहरत, भिनलेले गीत अनावर
पूर्णत्वाला अपूर्णेतेची किनार देऊन उलगडलेले