अवांतर

1. पेन ड्राईव्ह

चलते चलते, चलते चलते
यूँही कोई मिल गया था, यूँही कोई मिल गया था
सरे राह चलते चलते, सरे राह चलते चलते.....

नक्की कुठे जात होतो आठवत नाही पण गाडीत मी आणि माझा मित्र, कोणतातरी घाट, आणि लताचा स्वर्गिय आवाज मात्र चांगलाच लक्षात आहे......

“बदलू का?” मधेच मित्राने तंद्री मोडली.....

“ थांब जरा”

जो कही गई ना मुझसे, जो कही गई ना मुझसे
वो ज़माना कह रहा है, वो ज़माना कह रहा है
के फ़साना
के फ़साना बन गई है, के फ़साना बन गई है
मेरी बात चलते चलते, मेरी बात चलते चलते....

“ बदल आता”

राडा
______

स्टेशनबाहेर पडलो. डोळे अर्धवट झोपेतच होते. आकाशातला प्रकाश डोळ्यावर पडला तसे आणखी आखूड झाले. अंदाजानेच गर्दीसोबत पावले टाकत चालू लागलो. अन ईतक्यात, डोळे उघडावेसे वाटणारा आवाज कानावर पडू लागला. सकाळी सकाळीच छानपैकी भांडण चालू झाले होते.

आवाज रिक्षास्टॅण्डच्या दिशेने येत होता, एक बाई रिक्षात अडून बसली होती. ना रिक्षातून उतरत होती ना रिक्षाला जाऊ देत होती. तिच्या भितीने आणखीही कोणी त्या रिक्षात चढायला धजावत नव्हते.

सकाळी उठल्या उठल्या - “नवऱ्याला आणि पोरांना आज नाष्ट्याला काय खाऊ घालायचं ? ” सोशिक भारतीय महिलांच्या असंख्य अश्या गंभीर सामाजिक समस्यांपैकी ही अजून एक. ह्या प्रश्नाच्या उहा'पोह्या'साठी ( सॉरी उहा'पोहा'साठी ) केंद्र शासनाने एखादा महिला आयोग जरी स्थापन केला तरी ते अयोग्य ठरणार नाही. मागील इतकी वर्ष असंख्य स्त्रीवादी चळवळी झाल्या. पण ‘हा प्रश्न’ कधीच का चर्चेला घेतला गेला नाही? हे मला पडलेलं एक कोडं आहे.

साहित्य:- माशांना( pomfret) मॅरिनेट करण्यासाठी.
माशाचे चार-पाच तुकडे करून स्वच्छ धुवून घ्यावेत. ४-५ कोकमाच्या तुकड्यांना भिजत घालून केलेला रस, मीठ अर्धा चमचा, पाव चमचा हळद, लाल तिखट अर्धा चमचा.
- माशांना कोकम, मीठ , तिखट, हळद लावुन १५ मिनिट फ्रिझ मध्ये ठेवा.
ओला मसाला-

विनिता :- काय रे महेश? काय झाल!? असा उदास का झालास? आज तर आपला रीझल्ट आहे ना, मंग असा काॅलेज च्या बाहेर का बसलायस? घेतला का रीझल्ट?

महेश :-..................

विनिता :- अरे बोल ना काहीतरी... काय झाल? एखादा विषय राहिला का? राहिला असेल तर काय होईल... पुढच्या सेम ला परत एक्झाम दे, निघेल पुढच्या वेळी.

महेश :- तुला काय गं.... तु आहेस आॅल क्लियर......

गेले कित्येक वर्षे विविध व्यासपीठांवर एक विचार अतिशय जोरात व्यक्त होताना आपण सर्वांनी पाहिला आहे.
"जीवनात तेच काम करा जे तुम्हाला आवडतं.."
हे सांगण्यासाठी , तरूण मुलांवर ठसवण्या साठी विविध कथा आणि दाखलेही दिलेले असतात.
उदाहरणादाखल , लता बाईंनी जर रूढ व्यवसाय किंवा जीवनपद्धती अवलंबली असती तर ? सचिनने शाळा - कॉलेज - नोकरी केली असती तर ? अमिताभ जर नोकरीत समाधानी राहिले असते तर ? भीमसेन जी संगीत शिकण्यासाठी घर सोडून पळून गेले नसते तर ?

रोजच्या जगण्यात अनेक छोटे मोठे प्रसंग घडत असतात. त्यातले काही प्रसंग, तेव्हा मनात आलेली भावना कुठे तरी खोलवर रुतुन बसते. तसं बघायला गेलं तर त्यात फार काही विशेष नसते, पण त्यावर लिहावेसे वाटते. अगदी महत्वाचे नाही, फार काही उदात्त किंवा थोर नाही. तरी पण असेच आयुष्यात लक्षात राहिलेल्या छोट्या मोठ्या प्रसंगांची नोंद...... असंच, उगीचंच.....

१. आमरस

हा उन्हाळा जरा जास्तच बिझी गेला. दर आठवड्याला घरी गावावरून कोणी ना कोणी पाहुणे, मुलाचा समर कँप, त्याची ने-आण, घरची आणि बाहेरची भरपुर कामं......

गरीब
====

(यशराज फिल्म्सचा आगामी सिनेमा)

शाहरूखखान उपाख्य राज मल्होत्रा हा अत्यंत गरीब असतो. त्याच्यावर एक लाख कोटींचं कर्ज असतं. त्याच्याइतका गरीब कुणीच नसतो. तो ज्याला कुणाला भेटेल त्याला विचारत असे की तुझ्यावर किती कर्ज आहे ?
कुणी म्हणे दहा हजार, कुणी पन्नास हजार तर कुणी लाख तर कुणी पन्नास लाख. या पलिकडे डोईवर कर्ज असलेला मनुष्य त्याला भेटतच नसतो. त्याने छंद म्हणून अनेक सिनेमे बनवलेले असतात. ते ही पडल्याने त्याच्या डोईवर कर्जाची भर पडत जाते.

आमची वाडी खुप शांत झाली आहे असे म्हणतात. एक माणुस तर "वाडी शमशान हो गया" असंच म्हणत असतो. मला शांतता प्रिय असल्याने माझी याला काहीच तक्रार नसते. बाकी पूर्वी वाडीत सतत काहीन काही घडत राहायचे हे खरं आहे. एखादा दिवस शांततेत गेला की अगदीच अळणी वाटायचं. दारु पिऊन बायकांना मारझोड करणारी "अस्सल मर्द" मंडळी वाडीत होती. दंगलीत दुसर्‍यांची दुकाने लुटणे, सालस स्वभावाच्या मंडळींना सतत त्रास देऊन वाडी सोडून जाण्यास भाग पाडणे अशी मर्दुमकीची गाजवणारे वीर होते. आम्ही स्टेशनच्या अगेदी जवळ राहतो त्यामुळे रेल्वे रुळ घरामागुनच गेलेत.