मला HDFC ERGO विरुद्ध ग्राहक पंचायतीमध्ये अपील करण्यासाठी मदत हवी आहे.
लेख वाचायचा आळस असेल तर आधी विडिओ बघू शकता,
विडिओ लिंक - Incredible INDIA - I AM A SOLDIER BORN TO DIE..! !!
पण विडिओची खरी मजा नंतरच. जेणेकरून दर्दी वाचकांना पुस्तकाची मजा चित्रपटात नाही, तसे लेखाची मजा विडिओत नाही असे मत मांडता येते 
तर गोष्ट तशी जुनीच आहे. साधारण तीन वर्षांपूर्वीची. कोविडकाळाच्याही आधीची. जेव्हा आमचे कन्यारत्न मोठ्या शिशुवर्गात होते.
निघालो होतो कोकणात. रातराणीचा प्रवास चांगला चालला होता. दिवस पावसाचे असले तरी पाऊस पडत नव्हता. गाडी वेळेला धरुन चालली होती. मोजकेच प्रवासी होते. बंगळूर रस्ता सोडून गाडी कोकणवाटेला लागली कधी पत्ताही लागला नाही. हा टप्पा गेलाबाजार मी साताठ वर्षं तरी बघतोय. ना कधी गर्दी, ना कधी काम चालू ना रस्ता बंद. तरीही गुळगुळीत! खड्डे असलेच तर एखाद्या सुकांत चंद्राननेच्या गालावर मोहक स्मिताने खुलणाऱ्या खळीएवढेच!
सध्या तुम्ही काय मिस करता?
उदा.
मायबोलीवर
साजिराच्या चित्रपटविषयक पोस्टी,
नीधप यांचे चित्रपटाचे रसग्रहण कसे करायचे याबाबत चिमटे काढत दिलेले प्रतिसाद
मामीचे हजरजबाबी विनोद
स्त्री विरुद्ध पुरुष धाग्यावर बोचकाऱ्यांनी जखमी होऊनही पुन्हा पुन्हा येणारे पुरूष
काल आमच्या बिल्डींगमध्ये एका दाक्षिणात्य कुटुंबाकडे एक कार्यक्रम होता. कार्यक्रमाचे नाव हाफसारी. म्हणजे अर्धी सारी. मुलगी अकरा वर्षे वयाची होण्याआधी हा कार्यक्रम त्यांच्याकडे साजरा केला जातो. तर त्यानंतर वयात आल्यावर अजून एक कार्यक्रम होतो. त्याचे नाव बहुधा फुल्लसारी. आपल्याच मुंज, बोरन्हाण सारखे काहीतरी असावे. पण हे काय हाफ फुल ईंग्लिश नाव ठेवले म्हणून मी आधी हसलो. पण नंतर खजीलही झालो. कारण कार्यक्रम पाहिला तर पुर्ण पारंपारीक पद्धतीने साजरा होत होता. तो हाफसारीचा जो ठराविक पारंपारीक पोषाख त्या मुलीला घातला होता त्याची किंमत तब्बल पस्तीस हजार रुपये होती. हे ऐकून मी चक्राऊन गेलो.
त्या प्राचीन मंदिराच्या प्रचंड गोपुराखालून प्रवेश घेतानाच मनावर एक गारूड घडतं. आपण देवाच्या सान्निध्यात प्रवेश करतोय हे तर जाणवतंच, पण ते देवत्व गगनचुंबी आहे हे समजतं. विस्तीर्ण पसरलेली ही दाक्षिणात्य मंदिरं प्राचीनता, आकार, सौंदर्य, समृद्धी, महत्ता या कोणत्याच अर्थांनी खुजी नाहीत. मी एका चौकस, उत्सुक प्रेक्षक या भावनेने इथे दाखल झालेलो असतो. एका पुस्तकातल्या या मंदिरांच्या वर्णनानं प्रभावित होऊन, अचानक आलेली संधी साधून आलेलो असतो.
हिंदी महासागरातील झपाट्याने बदलणाऱ्या सुरक्षाविषयक परिस्थितीच्या पार्श्वभूमीवर भारतीय नौदलाची गरज पूर्ण करण्यासाठी अत्याधुनिक डिझेल-इलेक्ट्रीक पाणबुड्या खरेदी करण्याची प्रक्रिया 2011 पासून प्रोजेक्ट-75 (इंडिया) अंतर्गत सुरू आहे. मात्र ही प्रक्रिया संथगतीने सुरू आहे. त्यातच मेक-इन-इंडियाला प्रोत्साहन देण्याच्या हेतूने मधल्या काळात कंत्राटामधल्या नियम-अटींमध्ये बदल करण्यात आल्यामुळे ही प्रक्रिया आणखीनच संथ झाली आहे.
यावेळी प्रत्यक्ष खंडाळ्याच्या घाटामध्ये वेळ काढायचा असं ठरवलं होतं. अचानक निघालो आणि पटकन शिवाजीनगर गाठलं. खंडाळ्यापर्यंत जायचं असल्यामुळं सकाळच्या शेवटच्या लोकलशिवाय पर्याय नव्हता. सध्या लवकर अंधार होत असल्यामुळं दुपारची लोकल पकडून खंडाळ्याला पोहोचणं सोयीचं वाटत नव्हतं. त्यामुळं सकाळची शेवटची लोकल पकडली आणि लोणावळ्याकडे निघालो.
माणसांनी स्वतःचा जसा दर्जा ठरवलेला असतो. तसा वनस्पतींनीही स्वतःचा दर्जा ठरवला असावा.तो पुढील प्रमाणे असावा, असं मला तरी वाटतं.
"बायकांना सुंदर करायचं कार्य भवानी माता करते हे लहानपणी आमच्या मनावर इतकं ठसल होत की त्यानंतर कितीतरी वर्ष सुंदर स्त्री दिसली की हीचा मेकअप वर भवानी मातेनेच केलाय असच वाटायचं." हरी तात्या मधलं हे वाक्य ओठावर हसू तर आणतच पण बालपणीच्या भाबडेपणाची सैरच करून आणत.
ह्या त्यातल्याच काही समजुती !
***
शेजारची आजी "देवाघरी गेली" असं ऐकलं आणि तिला उचलून नेताना बघितलं.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.