कथा

चॅप्टर पाचवा " सामना "

चैतंन्य, अजिंक्य आणि मल्हारी गुरुजींना सुयुध्दने गुरु विश्वेश्वरांच्या घरात घुसताना पाहिले व तो ही त्यांच्या मागे मागे घरात शिरला. गुरु आतल्या खोलित ध्यानस्थ होते. जेव्हा ते तिघे आत शिरले ते सरळ गुरुंच्या खोलीकडे गेले होते. सुयुध्द्ने माजघरात कोणी नाही हे पाहुन खोलीकडे जाण्याचे ठरवले. खोलीच्या दाराशी जाऊन तो थांबला. आत चैतंन्य गुरु विश्वेश्वरांना काही सांगत होते. त्याने कानेसा घ्यायला म्हणुन दाराशीच उभे राहुन ते काय बोलत आहेत हे ऐकण्याचा प्रयत्न केला. चैतंन्य गुरुजी बोलत होते. तो त्यांचा आवाज ओळखत होता.

लोकप्रभा दिवाळी अंक कथास्पर्धेत प्रथम क्रमांक मिळालेली कथा

-----------------------------------------------------

"ही तिची आवडती जागा होती, तिच्या वाढदिवसाला आम्ही इथेच यायचो"

"मला वाटते.."
"मला वाटते, तिने इथे येऊन जीव दिला" सर म्हणाले.

मी चक्रावलोच, हा माणूस असे काय बोलतोय.

"कधी?" मी विचारले.

"तेवीस जानेवारीला" सर माझ्याकडे न बघत म्हणाले.

"चोवीस फेब्रुवारीला तिचा वाढदिवस असतो" सर अगदी निराश होऊन म्हणाले.
आजची तारीख तेरा फेब्रुवारी होती.

मी परत विचारले, "हे कसे झाले?"

"आमचे जमत नसे, भांडणे होत होती, मी तिला खूप त्रास दिला" सर कुठे तरी शून्यात बघत म्हणाले.

मला पुढे काय बोलावे ते कळेना, मी काहीतरी बोलायच म्हणून म्हटलो,
"तुमची चौकशी झाली असेल ना?"

तशी थंडी अजून जोरदार पडत नसली तरी नोव्हेबरमध्ये सकाळी सहाची वेळ म्हणजे थंडीची वेळ. नाशिककडं जाणा-या एसटी बसमधले प्रवासी खिडक्या बंद करून बसले होते आणि बरेचसे झोपेत होते.

सोमवार सकाळची बस म्हणजे दोन दिवस पुण्यात येऊन परत जाणारे कॉलेजचे विद्यार्थी, काही बँकवाले आणि कंपनीत काम करणारे काही नोकरदार लोक, काही सरकारी कर्मचारी. त्यांच्या बसायच्या जागाही ठरलेल्या.

बसचे चालक-वाहक ठरलेले त्यामुळे तसे सगळे चेह-याने एकमेकांना ओळखतात, काही नावानिशीही ओळखतात हे “ते आले बघा पाटील साहेब, चल आता” असं वाहक चालकाला म्हणाला त्यावरून लक्षात आलं.

"आमच्या खेळाचे नाव आहे "विकल्प". विकल्प म्हणजे पर्याय, या खेळात तुमच्या समोर तीन पर्याय आहेत आणि तुमच्यासाठी सर्वात चांगला पर्याय आम्ही आधीच निवडलेला आहे, तो पर्याय तुम्ही ओळखायचा, बाकीचे पर्याय फक्त भुरळ घालतील पण हा एकच पर्याय तुम्हाला यशस्वी करू शकतो"

"मी परत एकदा या खेळाचे नियम सांगतो, सोपे आहेत"

१) या खेळात, तुमच्या समोर तीन माणसे आहेत, त्यांची नावे आहेत "ए", "बी" आणि "सी"

२) त्यातला एक खरे बोलतोय आणि बाकीचे दोघे खोटे बोलत आहेत.

३) जो खरे बोलतोय त्याला पैशाची सर्वात जास्त गरज आहे.

मोठ्याच अंतराळानंतर घरी आलो आहोत. आईला आनंद होतो. ती काहीबाही बोलत राहते. एवढ्यात काय काय होऊन गेलंय ते सांगते. दरवेळी एखाद-दुसरा नातेवाईक ह्या ना त्या कारणाने गेलेला असल्याचे समजते. दरसाल माणसे पडत जातात. आईचं हे सांगणं बरेचदा 'माझे फारसे दिवस राहिलेले नाहीत' हे सांगणंच असतं. आपण ओळखून विषय टाळतो. ती आपल्यासमोर वैद्यकीय तपासण्यांची अख्खी फाईल मांडते. जणू आपल्याला हे सगळं समजतं आहे अशा उत्साहात आपण ते सगळं बघतो. आईला धीर देतो. ह्यावेळी तिचं हिमोग्लोबिन कमी झालेलं आहे म्हणून डॉक्टरांनी तिला काही नवी औषधं सुरू केलीयत. बाटलीतलं ते लालभडक औषध बघून आपण उगाचच 'अरे वा' म्हणतो. 'भारीच औषध दिसतंय.

"घरात कोणीतरी असल्याचा भास होतो" बाबा माझ्या मागच्या भिंतीकडे बघत म्हणाले.

"कसला भास?" मी विचारले.

"घरात कोणीतरी रात्रीच्या वेळेस येते" बाबांची नजर अजूनही भिंतीवर स्थिर होती.

"मला कळाले नाही" मी बाबांकडे रोखून बघत म्हणालो.

"सर, मी खरच सांगतोय, मी दागिने नाही चोरले"

प्रकाश परत तेच म्हणत होता.

"अरे मग दागिने कुठे गेले?" मी चिडून विचारले.

"सर, हे काम सूर्यकांतच आहे" प्रकाश ठामपणे म्हणाला.

सूर्यकांत गेली चार वर्षे माझा ड्राइवर होता, त्याच्या वर विश्वास होता, तो चोरी करेल असे मला वाटत नव्हते. तो आता इथे नव्हता, त्याचा फोन ही लागत नव्हता.