कथा

भविष्य

चोरी

सगळं आटपून पिया अंथरुणावर टेकली तोच दारावरची बेल वाजली. पियानं घड्याळ बघितलं. रात्रीचे साडे-दहा झाले होते. `इतक्या रात्री कोण कडमडलय?` या विचाराने आणि थोड्याश्या भीतीनं पियानं मुख्य दरवाजाकडे धाव घेतली. दरवाजाबाहेर कोण आलंय ते बघण्यासाठी असलेल्या गोलातून तिनं बाहेर पाहिलं आणि ती गर्भगळीतच झाली.

दाराबाहेर राघव उभा होता. राघव तिचा नवरा. तोच राघव; ज्यास मृत्यूनंतरचा अग्नी देऊ पंधरवडाच झाला होता.

`पियू, दार उघड न लवकर...` राघव बाहेरून घाई करत होता.

`ती` लेखणी

साडेअकरा-बाराची वेळ. रात्रीचा नुकताच डोळा लागला असेल नसेल आणि मोबाईलची रिंग वाजली. आमच्या क्षेत्रात वेळी-अवेळी, दिवस-रात्र न पाहता फोन येणे ही तशी नेहमीचीच गोष्ट. त्यामुळे त्याची सवय झालेली.

फोन उचलला. समोरून आवाज आला, ``पक्या सिरीयस आहे. तुला बोलवतोय. ताबडतोब सिटी हॉस्पिटलला ये.``

भाग ५
____________________________________
भाग ६:-

त्यानंतरही आमच्या अधूनमधून भेटी होत राहिल्या. कधी आम्ही दोघेच तर कधी गृपबरोबर. दोघेच तसं फार कमी वेळा झालय म्हणा. ते सुद्धा नॅशनल पार्कमध्ये नेचर ट्रेल बद्दल वाचून इतरांना त्यात रस नाही म्हणून जाणं व्हायचं तितपतच. जाईही असायची गृप इव्हेंट्स असतील तेव्हा.

प्रश्न?

नेहमीप्रमाणे साडेपाच वाजता मोबाईलचा अलार्म वाजला आणि मी उठलो. नेहमीप्रमाणे सकाळचा पाउण तासाचा walk आणि तासाभराचा व्यायाम पूर्ण करून आंघोळ-ब्रेकफास्ट करून माझ्या कामाला लागलो. माझी दैनंदिन व्यावसायिक कामं करायला आज मला पाच वाजेपर्यंतच वेळ होता. नंतर आवरून मला एका पुरस्कार वितरण कार्यक्रमामध्ये जायचं होतं.

भाग ४
__________________________________________________________________________________________________________________________
भाग ५:-

भाग ३
_____________________________________________
भाग ४:-

व्हॉट्स ॲप चॅट विंडो बंद केल्यावर पहिले विचार आला की आज रात्री झोप लागेल का? बहुतेक नाहीच. पण त्याही आधी विचार आला उद्या जाईला न सांगता न नेता जाणं मॅनेज कस करायच? हे थोडं चॅलेंजींग होतं खरं. आजवर कधीच नव्हतं करावं लागलं असं.

भाग २
____________________________________________

भाग ३:-

भाग १
___________________________________________
भाग २ -

पुढले काही दिवस मुंबईच्या लाईफ लाईनची ओळख होण्यात आणि प्रभादेवीच्या ऑफीसमधे रुळण्याचा प्रयत्न करण्यात गेले.