भाषा

"आता हातापाया पडून काही होणार नाही. काही बरं वाईट घडलं असतं तर तुझ्या आईला तोंड दाखवायला जागा उरली नसती. आता काही लहान नाहीस तू छाया." सुजाताचा पारा चढला होता. रंगीबेरंगी परकर पोलका घातलेली छाया निर्विकारपणे नखं कुरतडत तिच्यासमोर उभी होती.
"ठोंब्यासारखी काय उभी आहेस? आवर तुझं पटकन."
"सुजाताई, मी परत सांगते तुला; माजं टकुरं फिरलं म्हनून वंगाल वागले. पुना न्हाई व्हनार. देवाची आन." छायाने गळ्याची शपथ घेतली.
"काय व्हायचं राह्यलं आहे छाया? तुझ्यामुळे त्या गलिच्छ झोपडपट्टीत पाऊल टाकावं लागलं. आयुष्यात अशा जागी कधी पाय ठेवेन असं वाटलं नव्हतं." सुजाता चांगलीच वैतागली होती.

आज होऊन च जाऊ दे ...

आज होऊन च जाऊ दे
नको अडऊ आज स्वतःला
सांग तुझ मन काय म्हणते
का तू गमावलं स्वतःला ...

उलटुन बघ ते आयुष्याच पान
जे मिटलं आहे तुझ्याचमुळे
पण शब्द अजूनही असतील तिथे
बघ त्यांचा अर्थ कळतो का तुला..

अश्याच एका वळणावरती आपण
भेटलो होतो फुलांच्या संगतीला
निर्माल्य झालीत ती तुझ्यासाठी
न गंध त्यांचा आजही छेळतो तुला

बघ फाटलेल्या डोळयांनी आज
चांदण खुप आहे तुझ्या भोवताली
पण तुझा चंद्र तू का गमावला
विचारून बघ तूच प्रश्न स्वताला

आस

चित्ती असो द्यावा येक
बरवा वैकुंठनायक ।।

नाम मुखी वसो सदा
लोपो ऐहिक सर्वदा ।

संतसंगती लाभावी
बुद्धी गोविंदी वसावी ।

हरीरूप व्हावे सारे
नयो मागुते अंधारे ।।

अास हीच जागो चित्ती
दान द्यावे रखुमापती ।।

........................................

आस = इच्छा

आळवणी

तुजविण वाटे । असार संसार । व्यर्थ बडिवार । भोवताली ।।

तुज नाठविता । त्रासले हे मन । व्याकुळले प्राण । तुझ्याविना ।।

सुटू पाहे धीर । भाराभार चिंता । घाला अवचिता । पडिला का ।।

नव्हे अाराणूक । तुजविण देवा । धाव रे केशवा । लागवेगी ।।

धाव धाव अाता । वेगे हात देई । येई लवलाही । ह्रदंतरी ।।

सुखावेल जीव । रूप देखताच । अाळी करी साच । बालकाची ।।

०५ ऑगस्ट
सकाळी : ७ वा.