मुक्तस्रोत(Open Source)

प्रेम म्हणजे जणू क्रिकेटचा खेळ

आपली संयमी फलंदाजी

तिचे धारधार तेजतर्रार मादक यॉर्कर

गोलंदाजी नीट समजण्यास द्यावा लागणार वेळ

सर्व मुलींना समजत होतो पाटा खेळपट्टी

सुमार वाटल्या म्हणुनी चालू होती हातभट्टी

त्यातल्या त्यात बरी म्हणावी , शेजारी एक होती

कळलं असतं घरी तिच्या तर झाली असती माती

देउनी तिजला तिलांजली मी बनलो पुन्हा सेहवाग

तय्यार झालो बॅट परजुनी, ज्वानीची शोधण्या आग

ओढ लागली भेटीची , झालो दुखी कष्टी

एक अनामिक यॉर्कर आला आणि उडवली मधली यष्टी

भानावरती येऊनि तिजला डोळेभरून पाहिले

मी बिचारा एक म्हातारा

ती गेली देवाघरी

आज बैसलों हसत एकटा

या हास्यकट्ट्यावरी

माती सरत चालली होती

तरी जीव थकला नव्हता

आजही थरथरत्या हातांना

ओला स्पर्श हवा होता

रोज यायची नटून थटुनी

दिसायलाही होती बरी

म्हाताऱ्याला हात पुरे तो

कशाला हवी आता परी

मी देखील नित्यनेमाने

दात काढुनी हसायचो

तिला हसताना बघून मात्र

गुलाबी स्वप्नं बघायचो

कधी कुलू तर कधी मनाली

बेत ठरायचे मनात

हसता हसता तिच्या कवळ्या पडल्या

सर्व बेत गेले मसनात

माणूस !

सर्वच वयोगटांत आणि क्षेत्रांत अशी एक वेळ येते जेव्हा तोच तो पणा मुळे आयुष्य कंटाळवाणे वाटू लागतें. अश्या वेळेस आयुष्यातून हरवलेला आनंद म्हणा अथवा उत्साह निर्माण व्हावा यासाठी कोणकोणत्या मनोरंजनात्मक गोष्टी करता येऊ शकतात याबद्दल प्रतिक्रिया येऊ द्या....

नाती !

नाती... मनात सतत
रुंजी घालणारी...

नाती...मनाला
गारवा देणारी...

नाती...उत्कट ओढ
निर्माण करणारी....

नाती...मनाला
हुरहूर लावणारी...

नाती...आयुष्यात सप्तरंगी
इंद्रधनुष्य घेऊन येणारी...

नाती ... आयुष्याचा
बेरंग करणारी...

नाती ... सुख
ओरबाडून घेणारी...

नाती... माणसं
घडवणारी...

नाती... माणुसकी
जपणारी...

नाती...मनाला
भुरळ घालणारी...

नाती...अगदी अनपेक्षितपणे
शुष्क होत जाणारी...

अंतरीच्या गहिऱ्या गुहेतून

एक सुखद अपघात... !

तुझं माझं नातं...

तुझं माझं नातं,
कधी एखाद्या डोहा प्रमाणे,
स्थिर, शांत, गंभीर...
कधी एखाद्या नदी सारखं अवखळ,
पण तेवढंच प्रांजळ आणी निखळ.
कधी स्फटिकासारखं, पारदर्शी, नितळ
तर कधी अगदी स्पष्ट, रोखठोक, सरळ...

कधी मनात अनेक प्रश्न निर्माण करणाऱ्या,
धुक्यातल्या नागमोड्या पायवाटी सारखं.
तर कधी सूर्य मावळतीला आलेला असताना,
मनाला अनामीक हुरहुर लावणाऱ्या,
त्या कातरवेळी सारखं.

जगण्याच्या शर्यतीत चालु असलेली
धावपळ, दग दग, ओढाताण
कधी कधी खूप असह्य होते...
मनातला विचारांचा कोलाहल,
ती तगमग जीव पार
पिळवटून काढते...
अश्या वेळी वाटतं,
नको ते विचार,
म्हणजे विचारांची दिशा
चुकण्याचा प्रश्नच नाही.
नको त्या भावना,
म्हणजे भावना दुखावल्या
जाण्याचा प्रश्न नाही.
नको ती स्वप्नं,
म्हणजे स्वप्नभंग
होण्याचा प्रश्न नाही.
नको ती आशा, ते प्रयत्न,
म्हणजे पदरी निराशा,
अपयश येण्याचा प्रश्न नाही.
मनी असावा एक विरक्त,
निर्विकार, स्थितप्रज्ञ भाव...

पुन्हा जगायला मिळालं तर?