मुक्तस्रोत(Open Source)

"सखाची अवस्था पाहून पुरुषोत्तम, अघोरी आणि प्रभाकरच्या चेहऱ्यावर स्मित झळकले....!!!"

****

इतकं सारं सोनं पाहून सखा आवक झाला..आनंदाने आपण वेडे होणार की काय? असं त्याला वाटू लागलं. इतक्या सोन्याचं काय करायचं..? सोनं विकायचं कुठे?? पाहिले तर घर घ्यायचं...!

या कपड्यात सर्व धन घे..! आणि हो, उचलताना गाठोडं पाठीवर नाही तर थेट डोक्यावर घ्यायचं.”

अघोरीच्या बोलण्याने सखाची तंद्री भंगली. त्याने पटापट सर्व सोनं अघोरीने दिलेल्या त्या केसरी कपड्यात टाकलं, गाठ मारली आणि गाठोडं डोक्यावर घेतलं.

अघोरीने पुढीची सूचना दिली.

माणसाचं आयुष्य म्हणजे एखादी आखून दिलेली पायवाट नाही, तर तो नदीचा एक प्रवाह आहे. जिकडे वाट सापडेल आणि, जिकडे उतार दिसेल तिकडे ते वाहवत जाते..!
गुप्तधनाच्या लालचेच्या उतारावरून प्रभाचं आयुष्यही असंच वाहत्या पाण्यासारखं वाहायला लागलं.
आजवर जीवनात आणि व्यवहारात हिशोबी वृत्ती जोपासणाऱ्या सखाणे पाच लाखाच्या जुळवाजुळवीसाठी सगळे व्यवहारीक पथ्यपाणी गुंडाळून ठेवले. बायकोच्या दागिन्यापासून ते अडीनडीला लावून ठेवलेला पैसाही त्याने या नादात डावावर लावला. तेवढ्यात भागले नाही म्हणून सावकाराकडून तीन लाखाचं कर्ज काढून पाच लाखाची बॅग भरली.

*भाग दुसरा*

'पुरूषोत्तम'
नाव 'उत्तम' असलं तरी हा पुरुषोत्तम नावाचा प्राणी मोठा पाताळयंत्री होता. बाई बाटली आणि पैश्यासाठी कुठल्याही थराला जायची त्याची तयारी होती.
प्रभाने सखाला त्याच्याकडे नेऊन सगळी गोष्ट सांगितल्यावर त्याला जणू काही हर्षवायू झाला. प्रत्यक्षात त्याने गंभीरपणाचा आव आणला. परंतु आतून तो भलताच खुश झाला होता.

पुरुषोत्तमने गंभीरपणे सखाला न्याहाळत बोलायला सुरुवात केली..!

“ नशीबवान आहेस..!, लोकांचे जन्म जातात पण त्यांना एक तोळा सोनं घेता येत नाही.. तुला तर आयताच खजिना मिळण्याचे संकेत आहेत.”

'सखा खुश झाला'

दुपारी 12 ची वेळ..सखा आपल्या दुचाकीवरुन शहराच्या रस्त्याने जातोय..एक गाव सरलं, आता घाट उतरला की आठ किलोमीटर वर शहर..
'पटकन काम करायचं आणि लवकर परत यायचं.' सखाने मनाशी निश्चय केला.
घाट उतरला आणि एका मोठ्या आंब्याच्या झाडाची सावली पाहून सखाने आपली मोटरसायकल उभी केली..सवयीनुसार डिक्कीतील पाण्याची बॉटल काढून दोन घोट पाणी पिले आणि लघुशंका करण्यासाठी तो रस्त्याच्या कडेला थोडा खाली उतरला..
कडक उन्हाच्या पाऱ्यात समोरचं काळ भोर शेत चमकत असल्याचा त्याला भास झाला..
आपल्याच्या नादात रमलेल्या सखाला शेतात काहीतरी पिवळं पिवळं चमकताना दिसलं.

सलमान करतो ती श्टाईल

त्याने चड्डी घातली काय

नि तो उघडा फिरला काय

कुणीच काय बी बोलायचं नाय

सलमान हाय भाय त्यो सलमान हाय

बोलायचं काय बी काम नाय

जिथं तिथं असतो त्याचाच बोलबाला

इथं कोण इचारतंय आम्हाला

साधं कुत्रं ओळखत नाय साला

मी पण एकदा अंगावरती

नाव कोरलं सल्लू

शर्ट काढूनि फेकून दिल्ल्ल

नि बाहेर पडलो हल्लू

वाटलं कुणीतरी आयटम साल्ली

बॉललं हन्नी हन्नी

बोलताक्षणी फिरवू तिल्ला

गल्लीबोळी वन्नी

फिरून चटकून गाव हुंगलं

नाय भेटली कुणी मन्नी ,

हे देवी वटसावित्री

मी पण पूजेन तुला

लपून छपून फेरे घेईन

उद्या पौर्णिमेच्या रात्री

माझे सर्व काळे धंदे

अव्याहतपणे चालू देत सदैव

कधी नजरेत येऊ नको देउ तिच्या

नाहीतर होतील माझे वांदे

मी साधाभोळाच राहू देत तिच्यासाठी

फार कठीण गं , झेलणं तिला

ती आहे एक सुशील गृहकृत्यदक्ष

पण दुर्दैवाने वटवटसावित्री

वटवट करूनच मारते

माझ्या नावाने फेरे

नेहेमी मागते देवाकडे

मिळू देत याचे सर्व धागेदोरे

इतकी वर्षे लोटली

कळला नाही तुझा महिमा

आज तुला मी शरण जातो बघ

थांबव माझी दैना

मी पण अमिताभ बनलो असतो भाय

पण आपल्याला रोलच कधी मिळाला न्हाय

" अय साला " करून, डिट्टो करतो हाणामारी

स्टाईल आपली बघून येड्या होतात साऱ्या पोरी

बिग बी ची ऍक्टिंग म्हणजे खाऊ वाटलं काय

उंची सोडली तर बाकी इथं सर्व ठीक हाय

मी पण अमिताभ बनलो असतो भाय

पण साला तसा रोलंच मिळाला न्हाय

शहेनशहा बनुन बाहेर पडलो एका काळ्याभोर रात्री

चमकणारा हात बघून लागली भरपूर मागे कुत्री

लटपट लटपट धावत होतो जणू अग्निपथावरती

जंजीर धरुनी दिवार चढलो मग पडलो तोंडावरती

तोंड फुटुनी पार सुजले , आला गळ्यात माझ्या पाय

सकाळची वेळ होती.सगळेच प्रवासी आतुरतेने गाडीची वाट पाहत उभे होते.गाडी स्टँडला लागली आणि प्रवाशांची आत चढण्यासाठी एकच झुंबड उडाली. मी पण कसाबसा आत चढलो आणि विंडो सीट पटकावली. माझ्या समोरच्या सीटवरील मुलगी अचानक उभी राहिली आणि कावरी बावरी होऊन इकडे तिकडे पहायला लागली. मला वाटलं पर्स वैगरे पडली असेल कुठे, पण नंतर समजलं मोबाईल हरवला. मोबाईल हरवला हे ऐकताच माझा हात नकळत पॅन्टच्या खिशावर गेला. मोबाईलचा स्पर्श जाणवताच मला हायसं वाटलं. मुलगी अर्थातच गोंधळून गेली होती. याच्या त्याच्या मोबाईलवरून कॉल केला पण स्विच्ड ऑफ दाखवत होता.

काल रद्दी घालण्यासाठी न्यूजपेपर पोत्यमध्ये भरत होतो. त्यावेळी गेल्या वर्षीचा एक पेपर हातात पडला. सहज नजर फिरवली तर काही हेडलाईन्स वाचल्यानंतर वाटलं या बातम्या जर क्रमाने लावल्या तर शेतकरी आत्महत्या, कारणे आणि उपाय सगळेस समजेल

पहिल्यांदा बातमी होती ती म्हणजे यंदा ९८% पाऊस!! म्हणजे सगळ्यात पाहिलं गेम निसर्गाने केला..!! लगेच दुसरा हल्ला तो म्हणजे मान्सून कमीपण आणि उशिरापण..!! निसर्गानं शेतकऱ्याच्या नशिबाला हा बेभरवशी पांडू जो पडला तर अगदी मुसळधार आणि नाही तर यंदा काही खरं नाही.

आपला देश आपली संस्कृती, आपला समाज याबद्दल आपल्याला इतक्यांदा अभिमानाचे डोस पाजलेले असतात किंवा ते आपल्या अंगात इतके भिनवलेले असतात की आपण 15 ऑगस्ट किंवा 26 जानेवारीला त्याबद्दलचा अभिमान दाखवायचा पुरेपूर प्रयत्न करतोच.

खर तर आपला देश म्हणजे एक "खुली किताब" आहे ज्याबद्दल सर्वच व्यक्तींना सर्व काही माहीत आहे. असाच विचार करून मी newspaper वाचायला घेतला. त्याच त्याच टिपिकल राजकारणाच्या बातम्या...!! एक दोन accidents, rapes किंवा murder यापलिकडे नवीन अणि interesting अस काही नसतच हल्ली..!!