मुक्तस्रोत(Open Source)

वादळ !

वादळ म्हणजे, त्याचा तो वेग,
ते भीतीदायक रौद्र रूप,
वादळाची बेभान बेताल वृत्ती
उन्मळून पडलेली झाडा,
उन्मळून पडलेली मनं,
विषिन्न करणारा तो विध्वंस,
आणि मनात घर करून राहिलेली
ती विनाशकारी शक्ती !

वादळाने झालेली हानि , ते नुकसान
पार खचून टाकणारा असतं सारं,
पण वादळाच्या त्या भयाण रात्री,
क्षणभरासाठी झालेल्या
विजांच्या लखलखाटात,
अगदी अनपेक्षित पणे घडतो
काही दिव्या गोष्टींचा साक्षात्कार,
हे हि तितकचं खरं.

कॅनव्हास !

कधी कधी वाटतं, आयुष्याच्या कॅनव्हासवर सुंदर चित्र रेखाटणं , अगदीच काही अवघड नसतं,
इंद्रधनुष्या सारखं सुरेख सप्तरंगी आयुष्य जगणं,
अगदी सोपं नसलं तरी अशक्य नक्कीच नसतं.

विश्वास …
संध्याकाळी पाऊस पडून गेल्यानंतर ,
सोनेरी प्रकाशाने नाहून निघालेलं ते  सुंदर आकाश
अंगणात बहरलेला मोगरा, ओल्या मातीचा धुंद सुवास,
आठवणींचा कल्लोळ, 
मनात दाटून आलेली तुझ्या 
भेटीची तीव्र आस,
आणि दूर असलो तरीही, 
सात्विक तेजाने मन व्यापून टाकणारा, आपल्या नात्यावरचा गाढ विश्वास!

- स्वाती

ह्याचं शरीर ह्याला पुरेपूर ओळखून आहे.
फार जुनी सोबत आहे..!

ह्याचं शरीर चालतं, बसतं, लोळतं, कधी बासरीसारखं झंकारतं..
ह्याच्या इच्छा शरीर विनातक्रार झेलत, ह्याच्यापाठोपाठ पळतं...तेव्हा हा कृतज्ञ नसतो शरीराबद्दल..
पण तेच आजारलं की मलूल होऊन पडून राहतं, तेव्हा मात्र ह्याला दगाफटका झाल्यासारखं वाटतं.

ह्याचं शरीर थरथरतं.
पिकल्या पानांबरोबर हल्लकफूल गिरक्या घेतं.
पाचोळा तुडवतानाचा आवाज ऐकत ऊर्जावान होतं.
कधी वेल्हाळ गाण्याबरोबर आपोआप डुलायला लागतं..

देशी फुलझाडांच्या मालिकेतील तिसरे फुल बहावा

समुद्र !

समुद्र पहिला कि मी स्वतःच स्वतःला एका अंतरावरून पाहतेय असा वाटत राहतं…
त्याचा ते अगाध रूप, अमर्याद अथांगता,
अगदी माणसाच्या मनासारखचं,
जणू विचारांची भुसभुशीत वाळू आणि भावनांच्या लाटा...

सागराचे ते विराट, भव्य रूप पाहून, सारे पाश,
हेवे दावे, राग, लोभ, भावनांची आंदोलनं,
जीवनाबद्दलची अतीव आसक्ती, सारं सारं शांत होतं.
निसर्गाच्या या अफाट पसाऱ्यात, आपल्या चिमूटभर आयुष्यातल्या,
शुल्लक सुख दुःखांचा किती अवडंबर करत असतो आपण हे प्रकर्षाने जाणवतं….

कसली आहे ही धडपड
कशासाठी आहे ही होरपळ
आयुष्यात राहिले आहे का आयुष्य
का तेच वेचायला नाही राहिला आहे वेळ !!

कारण सगळा काळ या धडपडीने ओरबाडला आहे
आपण एका गाडीत धडपडतोय
आणि आयुष्य बाजूच्याच गाडीतून समोरून निघून गेले
पहातच राहिलो , कळले सुद्धा नाही !!!

अंतहीन बोगद्यातल्या गाडीत अडकलेले हे जीवन
का मृत्यू आलेला नाही म्हणून त्याला जीवन म्हणायचे
का मृत्यूची वाट बघावी लागत नाही म्हणून
त्याला आयुष्य समजायचे !!

भेट …

भेट ...सुखावून टाकणारी …
भेट...मनाला हुरहूर लावणारी …
भेट...पुढच्या भेटीची तीव्र आस निर्माण करणारी …
भेट ...विरहाच्या कल्पनेने व्याकुळ करणारी …
भेट … निसटत्या स्पर्शातुन ओढ व्यक्त करणारी …
भेट ...निशब्द संवादातून उत्कटतेची जाणीव करून देणारी …
भेट ...दोन जीवांना आयुष्यभरासाठी एकमेकांशी जोडणारी …
भेट ...राधाकृष्णासारखी, अद्वैताची अनुभूती देणारी …

ती…

ती भेटली ना कि ...कि… शब्दात सांगूच शकत नाही नक्की काय वाटते …
स्वतःला स्वतःच्या असण्यची एक वेगळीच जाणीव होते…

अवचितच कधी तरी भेटते, पण अगदी सुखावून टाकते ..
मन, चित्त उत्साहाने भरून टाकते ...
आहे ती माझ्यासाठी नेहमीच, यावर पुन्हा एकदा विश्वास बसतो, आणि एकटेपणाची बोच जराशी का होईना कमी होते…

समांतर !

अगदी सुरवाती पासून, नक्की कुठे आणि काय चुकत गेलं ते कळलंच नाही , त्यालाही आणि मलाही,
एकाच छताखाली राहत असूनही, जीव ओवाळून टाकण्या एवढं जोडीदारावरचं प्रेम काय असतं,
कधी कळलंच नाही त्यालाही आणि मलाही.

कर्तव्यबुद्धीने आपपल्या भूमिका अगदी चोख पणे पार पडण्याचा प्रयत्न करत असतो आम्ही दोघंही,
पण कर्तव्या पलीकडची नात्यातली तीव्र ओढ कधी जाणवलीच नाही , त्यालाही आणि मलाही.

रोजचं आयुष्य, नोकरी, पै पाहूणे, मुलाचे हट्ट, सगळं व्यवस्थित निभावत असतो आम्ही दोघंही,
पण एकमेकांचा आधार होणं, काळजी घेणं, काळजी करणं, कधी जमलंच नाही, त्यालाही आणि मला ही.