मराठी कथा

देणं भाग ४
https://www.maayboli.com/node/73899

देणं भाग ३ :-
https://www.maayboli.com/node/73894

देणं - भाग २
https://www.maayboli.com/node/73881
****************************************************************************************************************************************
देणं - भाग ३

देणं भाग १
https://www.maayboli.com/node/73867

देणं भाग २ :-

आम्ही चार भावंडे मी, गण्या, विण्या,आणि पप्या, पंधरा सोळा वर्ष्याची असू तेंव्हाचा हा प्रसंग. तेंव्हा मस्त पाऊस पडायचा, गावाकडचे डोंगर हिरवा शालू नेसून पाहुण्यांच्या स्वागताला सज्ज असायचे. आमच गाव तस डोंगरांच्या मधोमध वसलेले, एक नदी गावाला वळसा घालून पुढे जायची, तिला बारमाही पाणी असायच. त्यामुळे दुष्काळ वगैरे काय भानगड असते आम्हाला ठाऊकच नव्हतं. डोंगरावरून वाहणाऱ्या ओढ्यांवरून उड्या मारत मारत शाळा गाठायचो, चिखलाने माखलेल्या चपला शाळेच्या प्रांगणात सोडून एकदा वर्गात बसल की थेट संध्याकाळीच घरी, तशी शाळा मात्र दुपारीच सुटायची पण मित्रांसोबत इकडे तिकडे भटकत फिरायचो.

दवंडी:
(हळू आवाजात) काथ्याकूटचा नवीन भाग लिहीत आहे, लवकरच पोस्ट करतो.

..............................................................

त्या दिवशी मी त्याला पहिल्यांदा बघितले.
फक्त एक सेकंद, जास्त नाही, त्याची उंची, रुंद खांदे, सावळा वर्ण, ऑफव्हाईट टी शर्ट, त्यावर राखाडी रंगाचे जॅकेट, फेडेड जीन्स, व्हाईट शुज आणि कपाळावरचे विस्कटलेले कुरळे केस.... स्स्स.. एका क्षणात माझ्या नजरेत भरले, मनात भिनले.
क्लास सुरु असताना, तो शांतपणे क्लासमध्ये आला, अगदी अलगद चालत, शेवटच्या बेंचकडे बेंचवर जाऊन बसला.

तोंडावरचा पदर हलला तसे सोनीचे डोळे उघडले. अंगावर आवघा जयवंत्या ओणवलेला. दोन केसाळ मजबूत हातं सोनीच्या खांद्यावर रोवलेले. जेसीबीने आर्म रोवून स्वतःला उचलावे तसा झुकलेला जयवंत जरा वर उठला.
"फुकने, दोन दिवसात पैशाची सोय बघाया सांग हांडग्याला. डीलर मागं लागलाय. डिलीव्हरी देतो म्हंतय लगीच"
"आरं करनार तरी कसं, तुझी भूक मोठी, येवढं न्हाय झेपाया त्यांस्नी."
"त्याला झेपाया न्हाई म्हनून तर खाली हैस न्हवं माझ्या. आता तूच बघ ते"
"आरं हजारपाचशाची बातंय व्हय, घरातबी नसतेत येवढं"
"सोने, आखरीचं सांगतो, चोरी कर, डाका घाल पन मला पाच लाख दे"

"घरात कोणीतरी असल्याचा भास होतो" बाबा माझ्या मागच्या भिंतीकडे बघत म्हणाले.

"कसला भास?" मी विचारले.

"घरात कोणीतरी रात्रीच्या वेळेस येते" बाबांची नजर अजूनही भिंतीवर स्थिर होती.

"मला कळाले नाही" मी बाबांकडे रोखून बघत म्हणालो.

"सर, मी खरच सांगतोय, मी दागिने नाही चोरले"

प्रकाश परत तेच म्हणत होता.

"अरे मग दागिने कुठे गेले?" मी चिडून विचारले.

"सर, हे काम सूर्यकांतच आहे" प्रकाश ठामपणे म्हणाला.

सूर्यकांत गेली चार वर्षे माझा ड्राइवर होता, त्याच्या वर विश्वास होता, तो चोरी करेल असे मला वाटत नव्हते. तो आता इथे नव्हता, त्याचा फोन ही लागत नव्हता.