#लित्त्लेमोमेन्त्स

घराघरांतून येणारे पुरणपोळी चे खमंग वास, छोट्या छोट्या मुलांचे पाण्याबरोबर मनसोक्त खेळणे, झालच तर पिचकाऱ्या, पाण्याच्या फुग्यांची तळी, साग्रसंगीत बांधलेली होळी, भोवतालची रांगोळी, पताका, त्या पवित्र होळीची पुजा, नंतर ठोकलेल्या बोंबा, होळीत भाजलेल्या नारळाची झटापट, लोकगीतां वर धरलेला ठेका.

हा तर होळीचा धवल / पवित्र, निरागस रंग!!

***

कॉलेजचे पहिलच वर्ष. दोन तीन दिवसांपासून सगळ्या seniors मुलींची एकच चर्चा, "आता दोनतीन दिवस कॉलेजात येण्यात काही अर्थ नाही.,ही वाया गेलेली, उडाणटप्पू मुलं रंग, अंडी टाकून हैराण करतात."

" कोणी काही बोलत नाही?"

कधी नव्हे ते सकाळी पहिल्या हाकेलाच दोघंही टुणकन उठून बसली. पटापट आवरून तयार झाली . ना दुधावरून कटकट ना आवरायला टंगळ मंगळ. कारण आज नवीन शाळेत जायचा पहिलाच दिवस होता ना!
सकाळी ८ ते दुपारी ३. सात तास शाळा त्यामुळे दोन डबे, पाण्याची बाटली. झालं भरलं दप्तर. तुम्ही म्हणाल किंडरगार्डन ला अजून काय असणार ? अहो पण तिसरीच्या मुलालाही ? मग मीच त्याला एक पेन्सिल बॉक्स आणि वही बळे बळे दिली.

इकडे घर सेट करत असतानाच दुसरी महत्वाची गोष्ट करायची होती ती म्हणजे शाळेची ऍडमिशन. तेव्हा छोटा किंडरगार्डन आणि मोठा तिसरीला होता. म्हणजे आम्ही भारतात त्यांची शाळा संपवून इकडे आलो होतो. पण तेव्हा इकडचे शैक्षणिक वर्ष चालूच होते. इकडे शाळेचे शैक्षणिक वर्ष साधारण ऑगस्ट किंवा सप्टेंबर ते जून किंवा जुलै असतं. तर इकडची शाळा चालू असल्यामुळे त्यांना शाळेत प्रवेश घेणे आवश्यक होते.

परवा वपुं ची "पेन सलामत तो .." ऐकत होते. हाताला असलेल्या चाळ्यांनी काय काय गडबड आणि गोंधळ होऊ शकतो याची फारच रंगतदार गोष्ट आहे. आपण काय करतोय हे हाताचे चाळे करणाऱ्याला कळातही नसतं आणि नंतर कधी कधी इतकी उस्तवार होते बोलता सोय नाही .

८ नोव्हेंबर १९१९ ला महाराष्ट्राच्या अत्यंत लाडक्या  व्यक्तीचा ( बऱ्याच लोकांसाठी दैवताचा) जन्म झाला. आज असते तर १०३ वर्षांचे अवघ्या महाराष्ट्राचे, जगभर पसरलेल्या मराठीजनांचे, लाडके 'भाई' आजोबा झाले असते.

भारता मध्ये नवरात्र देशभरात साजरा होतो. बंगाली लोकांची दुर्गा पूजा, गुजरातचा गरबा प्रसिध्द. पण आता त्याची जागा दांडिया, डिस्को दांडियाने घेतलीये

माझा पहिल्या मोठया कंपनी मधला पहिलाच प्रोजेक्ट होता. साधारण ८-९ जणांची टीम होती. सगळेच २२ ते २५ वयोगटातले. देशातल्या, महाराष्ट्रातल्या वेगवेगळ्या ठिकाणाहून आलेले आणि एक एकटे मुंबईला येऊन राहिलेले. सगळे मिळून खूप काम करायचो आणि त्या बरोबर अर्थातच धमालही. रात्री अकरा अकरा पर्यंत थांबणे, शनिवार -रविवारी हि काम करणे अगदी नेहमीचचं होत म्हणा ना.

मोरपीस म्हणजे कसं अगदी हळुवार , मुलायम आणि त्याचबरोबर बहुरंगी, आकर्षक,अगदी पुस्तकाच्या पानात हळुवार वर्षानुवर्षे जपून ठेवावं.
आमचे कॉलेज चे दिवस अगदी तसेच होते. आता आठवलं तरी खुद्कन हसू येत, मग अजून काही आठवत अजून थोडं मोठ हसू येतं, अगदी खदाखदा हास्याला लावणाऱ्या आठवणी पण आहेत. आणि मी जरी प्रेमात (बिमात ) पडले नसले तरी अनेकांना (किंवा किना ) मदत तर भरपूर केलीये. आधीच इंजिनीयरिंग कॉलेज मध्ये (तेव्हा तरी) मुली खूपच कमी असायच्या, त्यातून एक दोघी तरी थोड्या चक्रम किंवा खडूस कॅटेगोरीतल्या.

खरी कमाई
आठवी नववी ला स्काऊट गाईडला खरी कमाई करायची असते. शेजारची मनी माझ्यापुढे एक वर्ष. तिची जोरदार खरी कमाई चालू होती. मस्त गाईडचा युनिफॉर्म घालून बिल्डींगमधे एककांकडे जायचं ते सांगतील ते छोटंसं काही काम करायचं साधारण पाच एक रुपये मिळायचे. त्या दिवशी ती जरा गुश्शातच होती. "काय झालं?" "आज सकाळी वरच्या काकूंकडे गेले तर म्हणाल्या दुपारी ये. दुपारी गेले तर त्यांनी एक मोठा डबा समोर ठेवला आणि म्हणाल्या हे निवडून दे. दोन तास लागले डबाभर तांदूळ निवडायला. निघताना दोन रुपये टेकवले हातावर आणि म्हणाल्या उद्या दुपारी पुन्हा ये."

मी पहिल्यांदाच जुहू चौपाटी वर गेले होते. चौपाटी वरची भेळ सुप्रसिद्ध. चहुकडून येणाऱ्या भेळेच्या वासाचा आस्वाद घेत आम्ही वाळुवर बसुन समुद्रावरून येणारा खारा वारा खात समोरचा विलोभनीय सूर्यास्त बघत होतो. लाल बूंद तो तेजाचा गोळा, सोनेरी आकाश , त्याने त्या विशाल समुद्रालाही आपल्या रंगात न्हायला घातलं होत जणू! तेवढ्यात तेथे ३-४विशाल महिला आणि त्यांची ४-५ मुलं आली. त्यांनी आपल्या बरोबर आणलेली चटई अंथरली. ते समुद्राकडे पाठ करुन गोल बसले. पटापट बरोबरच्या पुड्या सोडल्या आणि जोर जोराने गप्पा हाणत खायला सुरुवात केली. त्यांची अरसिकता बघुन आम्ही तर अचंबित झालोच पण समुद्रालाही उंचबळून आलं.