कविता

आणखी काय हवंय आयुष्यात?
ते कसं मिळवता येईल?
काय करावं लागेल?
किती सोसावं लागेल?
अपेक्षापुर्ण करताना भंगलेल्या,
प्रयत्नांना किती काळ पोसावं लागेल?
मनासारखं करताना मनाविरुद्ध
असं किती वागावं लागेल?
वाटेत येईल त्याला जवळ करता करता,
शत्रुंच्या मैलदगडांनाही किती आशेनं पहावं लागेल?
मी चुकतो आहे हे सांगणार्‍यांची फौज,
मोठी असेल कि तुझंच खरं असं सांगणार्‍यांची टोळी?
आयुष्यात मोठा होईल कि मोठेपण मिळेल?
अश्या असंख्य प्रश्नांची उत्तरं मिळवत मिळवत
काल उराशी आत्मविश्वास अन गाठीशी बक्कळ कष्ट
बांधून झोपलो होतो.
तेवढ्यात दारावरचा कडी-कोयंडा
थरारला आणि आवाज आला,

या सृष्टीचे वैभव माझ्या, डोळ्यांनी मी बघावे
मज वाटे मी या जन्मी, शंभर शरद जगावे

हिरव्या अजुनही दिशा दाही
भरल्या सुगीची देती ग्वाही
या सुंदर सुबत्तेसाठी, मी शत जन्म त्यागावे
मज वाटे मी या जन्मी, शंभर शरद जगावे

मोर अजुन दावी पदलालीत्य
पाखरांचे अजुनाही हवेत चित्त
चराचरांनी सृष्टीचे हे, सौंदर्य असे भोगावे
मज वाटे मी या जन्मी, शंभर शरद जगावे

हवेत असतो मंद गारवा
आनंदाने घुमतो पारवा
नदी अन नाले, झुळझूळत्या पाण्याने ओघावे
मज वाटे मी या जन्मी, शंभर शरद जगावे

शरदाच्या चांदण्याची गोडी
मी चाखावी थोडी थोडी
देवाने जर देता मज वर, हेच दान मागावे

कान्हा तुझ्या बासुरीने वेड लाविले
वेड लाविले
हातातले काम विसरुन ध्यान लागले
कान्हा तुझ्या बासुरीने वेड लाविले

रासलिला खेळताना रंग सांडले
रंग
भिजलेल्या काया माझी जग विसरले
कान्हा तुझ्या बासुरीने वेड लाविले
वेड लाविले

नको ना तु छळु असा छुनछुन वाजले
नादात मी पावलाच्या ताल लावले
कान्हा तुझ्या बासुरीने वेड लावीले
माझ्या मध्ये राहुनी तु मी तुझी जाहले

*******************************
*******************************

कुठलाही ठाव नसलेला रंग
तुझ्या गालांवर चढताच
केव्हढा आव आणत असतो...
कशाचा भाव कुठे वधारेल
याचा काही नेम नसतो !!!

***************************

जेंव्हा रंग बोलायचे , हसायचे अन सगळं ऐकायचे
ते दिवस आज उगाच उगाळावेसे वाटतायत...
तेंव्हा तुझ्या डोळ्यातले समुद्र बाहेर येऊ नयेत म्हणून
तुझ्या पापण्यात जमलेले रंगही गुमान बाहेर यायचे
आता मात्र मस्त चाललय......समुद्राच !!!!

***************************

रंग चढत-उतरत असतात
मनातल्या ऋतूंप्रमाणे....
एव्हढ तरी तुला कळलं असेलच आतातरी....
की तू अजुनही

रंगताना रंगामध्ये

यमुनेच्या तिरावर, आवळीच्या झाडावरी
दडुनिया बसला गं, नटवर गिरिधारी
पाहुनिया राधिकेला, गुपचिप कान्हा आला
घेऊनिया पिचकारी, नेम धरितो मुरारी
सोडीयेली धार कशी? सररररर
रंगताना राधा बोले अररररर
बावरता राधा पळे, असे कान्हुला तो छळे
तरी चुकेचिना लळे, सावळ्याच्या चाळ्यामुळे
मग राधा करुणेने, बोलू पाहे केविलवाणे
रंगलेले रूप म्हणे, आहे मला घरी जाणे
आतातरी थांब ना रे.....!
कान्हा, आतातरी थांब ना रे.....!

अरे थांब गिरिधारी नको मारू पिचकारी,
रंगामध्ये भिजविशी किती रे मुरारी ...IIधृ०II

माळ तुटली कशी? मोती गळले कसे?
कंकण टिचकून हातात रुतले कसे?

जीवनाचे मोल, मला कळून आले
जेंव्हा माझे प्रेत, अवघे जळून आले

बघ उमलून आली, पहाटेची लाली
बोचर्‍या थंडीत येती, रोमांच गाली
बघ शुक्राचे रंग, कसे उजळून आले
जीवनाचे मोल, मला कळून आले

डोंगरामागून सुर्याचे, लाल बिंब आले
गवताचे हिरवे पाते, ओलेचिंब झाले
दरीतले धुके बघ, विरघळून आले
जीवनाचे मोल, मला कळून आले

पाखरांचा थवा बघ, रानात चालला
किलबिलाट त्यांचा, कानात चालला
वासरु बघ गाईकडे, पळून आले
जीवनाचे मोल, मला कळून आले

बघ शाळेत पोरांचा, घोळका चालला
कोण आले कोण नाही, घोळ का चालला?
सरळ कोणी, कोणी मागे वळून चाले
जीवनाचे मोल, मला कळून आले

बघ आमराईची, ती गर्द सावली

बरा केला देवा | दुर हा प्रकाश
आतला प्रवास | सुरु झाला

व्यासंगी चे संगी | घडविला वास
कवि पोळलेला | गुरु झाला

गुलमोहरात | रमला जो जीव
कुज कोंडमारा | दुर झाला

स्वप्न पाहायची जशी सवय होते..
तसं वास्तवाचं भान विरुन जातं..
कुणी आयुष्यं जगायची वाट पाहतात..तर..
कुणाचं आयुष्यच वाट पाहण्यात सरुन जातं..

जिथे सुखाची परिभाषाच नाही..
तिथे दु:खावर शोक कशाला..?
आंधळा ही न बघता वाचणं जाणतो..
मग दृष्टीला तृप्तीचा लोभ कशाला..?

ऐकून सोडणं जर जमलं असतं.. तर
शब्द काळजाला भिडलेच नसते..
आणि नसतेच भिडले शब्द तरी..
पाऊल कुणासाठी अडलेच असते..!!

अशी दुनिया गोल आहे म्हटल्यावर...
पुन्हा भेटणं साहजिक आहे..
मग टाळता आलंच तर.. मला टाळ..
कारण मी कितीही दूर तरी नजिक आहे..

ते अंतर स्वप्न आणि वास्तवातलं..
मला सत्याची जाणीव करुन जातं...

आपल्या भिंगाच्या चष्म्यातून,
तुझी ती अतिचिकित्सक नजर माझ्यावर खिळवत तू म्हणालास,
लिखाणात आता तोचतोचपणा यायला लागलाय...
मग म्हटलं आता पुरेच झालं नाहीतरी..
माझ्याकडे काही गुलजा़रसारखा चिरतरुण चंद्र नाही
किंवा साहिरसारखी चिरंजिवी वेदना पण नाही..
सतत तिच चुकार-मुकार किरणं..
फुलांचे रंग..
पौर्णिमेचा समुद्र..
श्रावणातला पाऊस...
स्वप्नांचे प्रदेश वगैरे...
मग बाहेर काही भेटतय का ते बघावं म्हटलं..
बाहेर पडतच होते,
तर सगळ्यात आधी ऋतूच रुसले..
आतले सगळेच फुरंगटुन बसले..
त्यांची समजुन घालणं तसं अवघडच..
कारण ग्रीष्माचा दाह, शिशिराची वेदना, वर्षेची उत्कटता..

अचानक नकळत कशा उठल्या ह्या समुद्राच्या पोटातून कळा
कशा अंगात आल्यागत उठू लागल्या ह्या लाटां
गुदगुल्या करीत खेळतायत असे वाटता वाटता
कशा उन्मत होऊन गेल्या
नि बरबाद करून गेल्या ह्या लाटा.......

म्हणता म्हणता कशा उत्कट वेगाने उसळून गेल्या
नि घरे दारे कवेत घेऊन
रस्ते गाड्या बरबाद
नि माणसाचे आयुष्य
मिटवून
होत्याचे नव्हते करून गेल्या ह्या प्रचंड त्सुनामी लाटा

नाग जेव्हा सरपटतो तेव्हा खरेच नाही कळत तो साप आहे की नाग
फणा काढतो तेव्हा त्याचा बघावा बेफामपणा
तशा ह्या प्रचंड लाटा ....

टीवी वर बघायला हे सगळेच भन्नाट
रोमहर्षक
भयंकर वाटते
थरकाप होतो काळजाचा