घरातली भांडी
दाण्यावीना उबडी
आनले दाणे
पोरांयचे गाणे
उतु जाई भात
हसले पिवळॆ दात
ओलं सरपण
घरभर घरपन
मनभर धन
कणभर वरण
वरणात आरसा
दाण्याला पारखा
मोहरीचा दाना
एकच भेटला
थेंबभर तेलात
टनटन नाचला
प्रेमाच्या फ़ोडणीत
मिरचीचे भरीत
घरात धुर
मायेला पुर
एका घासात
ढेकर निसट्ला
आजच्या रातीचा
प्रश्नच मिटला
सौ कल्पी जोशी
बिजाने रुजावे वसंतात गावे
नियमाप्रमाणे सारेच व्हावे
आसवांना का सांगावे कुणी
अश्रुनी नेहमी खारेच व्हावे
ज्या दिशेला गेलेत गंध
त्या दिशांनी वारेच प्यावे
रेषा हातच्या पाहुन झाल्या
भाग्यात नेहमी तारेच यावे
गेला तो क्षण वितळुन गेला
विसरुन मी आता धारेत जावे
पाऊसाने गावे गीत मनाचे
दिलाने दिलाचे दारेच व्हावे
कल्पी जोशी
१७/०३/२०११
पिसे पिसे पिसे
लागे पावसाचे पिसे
आणि राधेच्या गं मनी
कृष्ण गोकुळीचा हसे
बाधा बाधा बाधा
झाली पावसाची बाधा
मनमोहनाच्या मनी
उभी गोड त्याची राधा
छंद छंद छंद
सर सरींचाच छंद
ओल्या मिठीमध्ये तिच्या
धुंद आनंदाचा कंद
शिरशिर शिरशिरी
उठे गोड तनुवरी
कृष्ण गालात हासतो
राधा कावरीबावरी
.
.
.
कृष्ण कृष्ण दाटुनीया
गालावरी लाज सजे
न्हाऊनीया चिंब चिंब
पावसात प्रित भिजे..!
तो आयुष्य अगदी साधेपणे जगत गेला
चारआणे खर्च नको म्हणून नुसता चालत राहिला
स्वताच्या पोटाला चिमटा घेत ह्याचे त्याचे करीत गेलां
मध्यम वर्गातला असा शिक्का स्वताच मारून घेतला
शेव-पुरी पाणी पुरी घरीच करून खायचे
काटकसर करून करून आयुष्य जगायचे
लग्न झाले बायको पण अशीच गरीब घरची
हनिमूनला न जाता घरीच गात बसली
डोहाळे डोहाळे लागले फक्त कुरमुरे खाण्याचे
स्वप्न त्याना कधी पडायचे एकादशीचे
खरे म्हणजे बर्यापैकी पगार होता त्याचा
पगार झाला म्हणजे घरी पेढे आणायचा
देवापुढे ठेऊन घरी प्रसाद वाटायचा
कधीतरी चार आण्याचा गजरा आणायचा
जीवन अनमोल असतं , ते नुसतच जगायचं नसतं,
मैत्रीचे रंग भरून, आनंदाने फुलवायचं असतं.
जीवन अनमोल असतं , ते नुसतच जगायचं नसतं,
दवबिंदूच्या एका थेम्बान गुलाबासारख बहरायचं असतं.
जीवन अनमोल असतं , ते नुसतच जगायचं नसतं,
नात्याच्या बंधनात अडकून नात्यांना जपायचं असतं.
जीवन अनमोल असतं , ते नुसतच जगायचं नसतं,
आकाशाला गवसण्यासाठी उंच उंच उडायचं असतं.
जीवन अनमोल असतं , ते नुसतच जगायचं नसतं,
मावळतीच्या दिवसाआधी प्रकाशाच साम्राज्य पसरवायच असतं.
]ओठांवर
आलेले शब्द तसेच सांडून जातात….
मी बोलतच नाही
डोळ्यांत दाटलेले भाव तसेच विरून जातात….
तिला कळतच नाही
तिच्याकडे
पाहिलं की पाहतच राहतो…
स्तब्ध होऊन
तिच्याकड नाही पाहिलं की तीच निघून जाते…
क्षुब्ध होऊन
चंद्र ....तारे तोडून तिला आणून द्यायचं मनात येतं
पण हे शक्य नाही हेही लगेच ध्यानात येत
मग
मी माझी इच्छा फुलावरच भागवतो
बुकेही नाहीच परवडत हाही हिशेब आठवतो
पण
फुल तिला द्यायची हिम्मतच होत नाही
बोलणच काय, तेव्हा तिच्या बाजुलाही फिरकत नाही
मग एखाद्या जाड पुस्तकात फुल तसच सुकत जातं
सगळी तयारी सगळी हिम्मत नेहमी असंच फुकट जातं
काही केल्या तिच्या मनाचा थांगपत्ता लागत नाही
आम्ही दिवसभर एकच काम करतो
मी त्याचा call cut करते आणि तो माझा call cut करतो...
दिवसभर office मध्ये घरची कामं आठवतात
हा Task कोणाचा हे ठरवायला अगदी काहीच क्षण लागतात
मला आठवलेला प़त्येक Task नेहेमी त्याचाच असतो...
मी त्याचा call cut करते आणि तो माझा call cut करतो...
कधी कधी आम्ही एकमेकांचा call घेतोसुद्धा
त्याला call केलास? तीचं Status Check केलास? असं काहीसं बोलतोसुद्धा
निरर्थकपणे Completion च्या जवळ जवळ धावत जातो...
मी त्याचा call cut करते आणि तो माझा call cut करतो...
अवास्तवाच्या मागे धावणं हीच वास्तवीकता झाली आहे
लांबचे येते दिसून जवळ अधिक
आहोत त्यात जणु आपण कधी
थ्री डि ची आहे जादु कसली
दुरुनच साधता येते जवळीक
पहावे उतरुन तिच्यात कधी
जाणावे तिचे मन माझ्यासाठी
करावे हे रोमांच कधी तरी
वापरून चश्मा हा अतरंगी
डोळेच का नाही दिले बप्पानं थ्री डी
असे वाटते कधी कधी
अन कधी वाटते कि बरेच झाले
आपले तर आपलेच
दुक्ख इतरांचे झाले असते किती
थ्री डि असावे फक्त एक चयन
विरंगुळा म्हणून कधी तरी
कळावे मन इतरांचे मला खरे
अन माझे त्यांना कधी तरी
थ्री डि असावी एक मानसिकता
ज्यात आपण व्हावे कुणाचे कधी
कदाचित सापडेल औषध रागाचे
राग येताच कुणावर क्षणिक..
तु देखिल घाल बप्पा हा चश्मा कधी
शेंबुड पुसता पुसता
पोरगा कवा डगर झाला
एवढाल्या टांगा मारुन
कवा चालाले लागला
काय व पार्बते करलच नाही
दाढी मिशी फ़ुटली त्याले
आता म्या पायली
कौतुकानं माही मान उच उच झाली
पायजामा बी पहाना जी
आखुड आखुड झाला
पोरगं कवा आपलावाला
एवढा डगर झाला
नाही व धनी मले समजलाच नाही
आता त्याले तालुक्याले
कालेजात धाडु
मॊठे डगर किताबीचा ढिग घेउन देउ
साहेबावानी पोरगं
आपल दिसन तवा कानी
काय व पार्बते पोरगा आपला साहेब होईन कावं
एवढा डगर पोरगा आपला
खरच होईल कावं
धनी आता मले काही समजलाच नाही
पोरामागे आपणबी शहाणे होउन कावं
साहेबाचे आईबाप म्हणुन शोबु कावं
हाबी आपल्याले
मी डोळे मिटते तेव्हा आतून जागते कोणी, प्राणाच्या तरल पटावर पुसटशी कुणाची छाया
देहात श्वास कळवळतो- इतुकीच आर्जवे ऐक, तडकते जिवाची काच, विरघळे मृगजळी माया
हा जन्म भाबडे ऊन, कुणि झाड जिवाचे हलवी, पाखरू होऊनी अवघे आभाळ तरंगत जाते
प्रतिबिंब कुणाचे विरते काचेत जिवाच्या रुतुनी - मी अर्धस्फुट स्वप्नांना झोपेत कवळुनी घेते
स्पर्शात साकळे अर्थ, गाभ्यातून आशय भिजती, बंधांचे गर्भ उसवुनी आयुष्य प्रसवते नाती
घनघोर वाळवंटात शिम्पते मार्दवे कोणी , सांत्वने साजिरी माझ्या डोळ्यातून झिरपत जाती
निद्रेतुन कुंडलिनीचे सातवे चक्र तगमगते, हलक्या शपथा - जडभारी इथल्या जन्मीच्या गाठी
